Parki narodowe w Polsce

Park narodowy – obszar chroniony ze względu na swoje walory, głównie przyrodnicze i naukowe, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 ha

W Polsce znajdują się 23 PN. Są to :

1.Słowiński Park Narodowy-mewa

2.Woliński Park Narodowy-bielik

3.Park Narodowy Bory Tucholskie-głuszec

4.Drawieński Park Narodowy-wydra

5.Park Narodowy Ujście Warty-gęś zbożowa

6.Wielkopolski Park Narodowy-sowa

7.Karkonoski Park Narodowy-chojnik

8.Park Narodowy Gór Stołowych-szczeliniec

9.Ojcowski Park Narodowy-nietoperz

10.Babiogórski Park Narodowy-okrzyn jeleni

11.Gorczański Park Narodowy-salamandra plamista

12.Tatrzański Park Narodowy-kozica

13.Pieniński Park Narodowy-trzy korony

14.Magurski Park Narodowy-orlik krzykliwy

15.Bieszczadzki Park Narodowy-ryś

16.Roztoczański Park Narodowy-komik polski

17.Świętokrzyski Park Narodowy-jeleń

18.Poleski Park Narodowy-żuraw

19.Kampinoski Park Narodowy-łoś

20.Białowieski Park Narodowy-żubr

21.Narwiański Park Narodowy-błotniak stawowy

22.Biebrzański Park Narodowy-batalion

23.Wigierski Park Narodowy-bóbr

ZACZYNAMY !!!

W Gorcach stwierdzono występowanie ponad 900 gatunków roślin naczyniowych, 25 gatunków mchów, 450 gatunków porostów i 116 gatunków wątrobowców.

Duże i dobrze zachowane kompleksy leśne sprzyjają licznemu występowaniu tu zwierząt, dla których gdzie indziej brakuje już odpowiednich siedlisk: dzika, jelenia, sarny, wydry, borsuka, gronostaja.

Ssaki:

łoś (od 1951)

bóbr (w kwietniu 1980 r. wypuszczonych zostało 7 osobników)

ryś (od 1992)

borsuk

Ptaki:

sowa błotna

bocian czarny

bocian biały

żuraw

rybitwy

dzięcioły

Szata roślinna

Lasy stanowią 70% powierzchni Kampinoskiego Parku Narodowego. Dominującym siedliskiem roślinnym jest bór świeży.

drzewa:

dąb, brzoza, jesion, olcha, topola

W Parku występuje ponad tysiąc gatunków roślin oraz wiele gatunków zwierząt leśnych (ok. 40 gatunków ssaków, m.in. bobry, sarny, lisy oraz 16 gatunków nietoperzy). Ciekawostką Parku jest muflon

Rośliny endemiczne:

skalnica bazaltowa - podgatunek skalnicy darniowej (Saxifraga moschata subs. basaltica)

dzwonek karkonoski (Campanula bohemica)

Magurski Park Narodowy leży na granicy województw małopolskiego i podkarpackiego w samym sercu Beskidu Niskiego. Swoim zasięgiem obejmuje górne dorzecze Wisłoki oraz pasmo Magury Wątkowskiej. Jest jednym z dwóch parków narodowych na Podkarpaciu.

Grzyby (463 gatunków), 17 z nich podlega ochronie ścisłej m.in.:

purchawica olbrzymia,

szyszkowiec łuskowaty,

gwiazdosz potrójny i frędzelkowaty,

smardz jadalny.

Ssaki (57 gatunków) reprezentowane są w parku m.in. przez:

niedźwiedzia,

łosia,

wilka,

rysia,

żbika,

bobra,

jelenia,

nietoperze,

wydry,

piżmaka,

jenota.

Gady, płazy (15 gatunków) i owady reprezentują:

salamandra plamista,

traszka karpacka i traszka górska,

żmija zygzakowata,

gniewosz plamisty,

ropucha zielona,

kumak górski,

jaszczurka zwinka i jaszczurka żyworodna,

zaskroniec,

padalec,

niepylak mnemozyna,

pokłonnik osinowiec,

nadobnica alpejska.

Ryby (12 gatunków) reprezentują:

strzebla potokowa,

kleń,

śliz,

głowacz pręgopłetwy,

brzanka,

pstrąg potokowy,

piekielnica.

Spośród ptaków (117 gatunków) zauważyć trzeba występowanie:

myszołowa, którego zagęszczenie w MPN jest jednym z najwyższych w Polsce.

orlika krzykliwego,

krogulca,

bociana czarnego,

orła przedniego (nielicznie),

puszczyka uralskiego,

trzmielojada.

Kilka roślin występujących w MPN:

cebulica dwulistna,

berberys pospolity,

modrzyk górski,

języcznik zwyczajny,

paprotnik Brauna,

róża francuska,

czosnek niedźwiedzi,

kruszczyk błotny i około 20 innych gatunków z rodziny storczykowatych m.in.: gnieźnik leśny, storczyca kulista, buławnik mieczolistny,

lilia złotogłów,

kosaciec syberyjski,

przebiśnieg,

miesięcznica trwała,

zimowit jesienny.

Symbolem Narwiańskiego Parku Narodowego jest błotniak stawowy.

Park chroni rozległą, silnie zabagnioną i pokrytą szuwarami dolinę rzeki Narwi, dzielącej się tu na wiele koryt.

Park jest siedliskiem bardzo wielu zagrożonych gatunków ptaków, m.in. bielika zwyczajnego i bojownika bataliona. Można tu też spotkać m.in. gronostaje, tchórze. Na jednym z trzech stanowisk w Polsce występuje tu chroniony motyl dzienny strzępotek edypus

W Pieninach naliczono ponad 7 tys. gatunków zwierząt, w tym ok. 235 gatunków kręgowców. Z większych ssaków występują: borsuk, dzik, jeleń, ryś, żbik, kuna leśna, sarna. Dzięki występowaniu jaskiń, w których mogą zimować, bogata jest fauna nietoperzy, obejmująca aż 15 gatunków. Najliczniejszy wśród nich jest rzadki już w Europie podkasaniec mały. Z rzadkich gryzoni warto wymienić mysz małooką, reprezentującą element fauny stepowej.

W Roztoczańskim Parku Narodowym istnieje hodowla koników polskich. Zainicjował ją w 1982 roku prof. dr hab. Mirosław Kownacki. Konie mogą biegać po specjalnym wyznaczonym terenie przeznaczonym na ten cel. Ma on obecnie powierzchnię 180 ha. Koniki żyją tam bez ingerencji człowieka, są tylko dokarmiane w czasie zimy.

Najważniejszymi zwierzętami Parku są ptaki. Sklasyfikowano tu około 260 gatunków ptaków, z czego 170 wyprowadza lęgi (pozostałe zimują lub pojawiają się na przelotach). Podczas jesiennych i wiosennych przelotów przelatują tędy gatunki z północy, a niektóre zimują; na przelotach obserwowany jest biegus rdzawy (Calidris canutus). Występują także bataliony (Philomachus pugnax), mewy srebrzyste (Larus argentatus), kuliki wielkie (Numenius arquata), krwawodziób (Tringa totanus), ohar (Tadorna tadorna), bekas kszyk (Gallinago gallinago), gęgawa (Anser anser), głowienka (Aytha ferina) i żurawie (Grus grus). Natomiast w lasach można spotkać orła przedniego (Aquila chrysaetos), rybołowa i sowy – m.in. puchacza (Bubo bubo) i włochatkę (Aeogolius funereus). Ze szponiastych występują także m.in. orlik krzykliwy (Clanga pomarina), błotniaki (Circus spp.) i kania ruda (Milvus milvus). Obserwowano również bardzo rzadko zalatującego świergotka szponiastego (Anthus richardi).

Ogółem w Parku występuje około 920 gatunków roślin naczyniowych, 165 gatunków mszaków, 500 gatunków glonów, 424 gatunków grzybów[7], z których 46 jest objętych ochroną ścisłą, a 15 częściową. Należą do nich między innymi: widłak torfowy[4], mikołajek nadmorski[4], zimoziół północny, rosiczka okrągłolistna, storczykowate, turzyca piaskowa, długosz królewski, poryblin jeziorny[

Na grzbietach górskich występują charakterystyczne rumowiska skalne – gołoborza, nadające krajobrazowi specyficzny charakter. Największe gołoborza znajdują się na Łysej Górze i na Łysicy.

Z tatrzańskich ssaków warto wymienić kozicę, świstaka (które wytworzyły w Tatrach podgatunki: kozicę tatrzańską i świstaka tatrzańskiego), a w niższych partiach jelenia, sarnę, rysia i łasicę oraz niedźwiedzia brunatnego. Wśród ptaków króluje orzeł przedni, charakterystyczny jest też pomurnik, gniazdujący w wyższych partiach gór. Można go rozpoznać po czerwonych skrzydłach i niezwykłych zdolnościach wspinaczkowych.

Klimat Tatr, a co za tym idzie ich roślinność, charakteryzuje się piętrowością. Piętro najniższe, czyli piętro regla dolnego, porastają bory świerkowe z niewielką domieszką jodły, buka i jaworu. Regiel górny to prawie wyłącznie bór świerkowy, rzadko tylko występuje reliktowy bór limbowo-świerkowy. Piętro kosówki (1550–1800 m) porasta roślinność krzewiasta z przewagą kosodrzewiny. Piętro hal to murawy wysokogórskie z bogatą roślinnością alpejską. Można tu spotkać m.in. wiele gatunków goryczek, goździka lodowcowego, sasankę alpejską. W piętrze turni roślin jest niewiele, choć niektóre z nich są silnie przywiązane do tego piętra wysokościowego np. goryczka przezroczysta i jaskier lodnikowy.

Wielkopolski Park Narodowy obejmuje ochroną krajobraz polodowcowy i typowe dla niego formy ukształtowania terenu: morenę czołową i denną, ozy, drumliny, wydmy, parowy i różne formy jezior: rynnowe, kociołki, odpływowe i bezodpływowe[1][4]. Jeziora są całkowicie lub częściowo otoczone lasem[1]. Największym z głazów narzutowych jest Głaz Leśników

Płytkie piaszczyste dno morza Bałtyckiego zajmują makroglony: zielenice, brunatnice i krasnorosty

Na wyspie Wolin stwierdzono występowanie ponad 1300 gatunków roślin naczyniowych, w tym wielu gatunków chronionych i rzadkich. Wśród nich są rośliny plaży nadmorskiej: honkenia piaskowa, wydmuchrzyca piaskowa, rukwiel nadmorska i solanka kolczysta oraz gatunki siedlisk słonych w delcie Świny - halofity (ok. 30 gat.)

Prezentacje wykonał Jakub Wiącek

Babiogórski Park Narodowy – polski park narodowy utworzony w 1954 roku na terenie województwa krakowskiego.

Babiogórski Park Narodowy chroni okrzyna jeleniego i rogownice alpejską.

okrzyn jeleni

symbol Babiogórskiego PN

rogowica alpejska

Parki narodowe w Polsce

Białowieski Park Narodowy zajmuje się ochroną żubrów

Białowieski Park Narodowy charakteryzuje się dużą ilością martwego drewna.

Logo Białowieskiego PN

Martwe drewno staje się siedliskiem dla niezliczonej ilości organizmów – grzybów, bakterii, bezkręgowców a z ptaków dla dzięciołów. Wiele z nich to gatunki zagrożone wyginięciem, niewystępujące nigdzie indziej w Europie.

Biebrzańaki PN Obejmuje dolinę rzeki Biebrzy począwszy od jej źródeł, a skończywszy na ujściu do Narwi. Niemal cały bieg rz. Biebrzy znajduje się na terenie parku (ok. 155 km).

Jest największym obszarowo PN

Szata roślinna odznacza się ogromną różnorodnością, i obecnością wielu rzadkich gatunków jak storczyki, rosiczki (rosiczka okrągłolistna, rosiczka długolistna), widłaki (jałowcowaty, goździsty, wroniec).

Najbardziej charakterystyczne lęgowe gatunki ptaków to: batalion (widoczny w emblemacie parku), wodniczka, żuraw, rybitwa białoskrzydła i białowąsa, puchacz, orlik krzykliwy i grubodzioby oraz sowa błotna.

Poza kręgowcami jest też dużo wyjątkowych pierścienic, owadów i pajęczaków.

Bieszczadzki Park Narodowy – jeden z 23 polskich parków narodowych położony w Bieszczadach Zachodnich. Utworzony w 1973 r.

W BPN ponad 80% obszaru zajmują

lasy

Spośród 230 gatunków kręgowców, w parku można spotkać takie zwierzęta jak:

jeleń, ryś, żmija, żbik, sarna, dzik, niedźwiedź brunatny, wilk, orzeł przedni, orlik krzykliwy, puchacz, puszczyk uralski, wąż Eskulapa oraz żubr

Roślinność stanowi ok. 780 gatunków roślin naczyniowych, 250 gatunków mchów, 500 gatunków porostów i 1000 gatunków grzybów.

Przedmiotem ochrony w Parku są wydry i głuszce

Park Narodowy „Bory Tucholskie” – utworzony w 1996 r. Park znajduje się na terenie województwa pomorskiego.

Rośnie tu wiele rzadkich gatunków. Spotykane są także rośliny reliktowe z okresu lodowcowego i polodowcowych. Zalicza się do nich m.in. fiołek torfowy, grążel drobny, gwiazdnica grubolistna.

W parku dominują siedliska borowe, w tym bory suche, z występującymi obok nich siedliskami bagiennymi.

Drawieński Park Narodowy – polski park narodowy o powierzchni 114,41 km², utworzony w 1990 r

FAUNA :

Park położony jest w północno-zachodniej Polsce, na Równinie Drawskiej, w kompleksie Puszczy Drawskiej.

ryby: ok. 30 gatunków w tym :

troć jeziorowa i pstrąg

ptaki: ok. 130 gatunków lęgowych w tym :

zimorodek i bocian czarny

ssaki: ok. 50 gatunków w tym :

sarna i bóbr

FLORA :

żurawina drobnolistkowa

kłoć wiechowata

lilia złotogłów

Gorczański PN utworzony w 1981 roku Obejmuje centralne pasmo Gorców, m.in. masywy Turbacza i Gorca. Park jest położony w górach.

Występują tu również 22 gatunki charakterystyczne dla piętra alpejskiego, np. kuklik górski, wiechlina alpejska, tymotka alpejska. Z chronionych prawnie roślin występuje 113 taksonów.

Park jest położony na terenie Sudetów Środkowych na południowym zachodzie ziemi kłodzkiej, przy granicy polsko-czeskiej.

W charakterystycznym dla Gór Stołowych środowisku spękań i szczelin skał piaskowcowych bytują nietoperze. Cennym elementem fauny ssaków są małe wiewiórkopodobne nocne zwierzęta, zamieszkujące głównie fragmenty lasów liściastych i mieszanych: orzesznica, bardzo rzadka popielica oraz koszatka. Na polsko-czeskiej granicy swoją ostoję ma muflon - sprowadzony z Korsyki i aklimatyzowany w Sudetach gatunek górskiej owcy.

W rozległych, zwartych kompleksach leśnych na terenie Parku Narodowego pospolicie występuje jeleń, dzik, sarna, lis, wiewiórka (czarnej i rudej odmiany) oraz drobne gryzonie. Trudniejsze do zauważenia - głównie ze względu na nocny tryb życia - są należące do łasicowatych: borsuk, kuna leśna, tchórz, łasica i gronostaj. Ze ssaków owadożernych częsty jest jeż, a rzadkie ryjówka malutka i typowa dla obszarów górskich ryjówka górska.

Kampinoski Park Narodowy – polski park narodowy utworzony w 1959 roku w województwie warszawskim[1] (obecnie województwo mazowieckie).

21 stycznia 2000 KPN został wpisany na światową listę rezerwatów biosfery UNESCO.

Obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej w pradolinie Wisły, w zachodniej części Kotliny Warszawskiej.

Wydmy powstałe w pradolinie Wisły i obszary bagienne są najbardziej charakterystycznymi elementami tutejszego krajobrazu.

Karkonoski Park Narodowy, utworzony 16 stycznia 1959 roku.

Park znajduje się w południowo-zachodniej części kraju przy granicy państwowej z Czechami. Obejmuje 5575 ha.

Wstęp na teren KPN jest płatny. Park posiada 112 km szlaków turystycznych pieszych, są także szlaki narciarskie, w tym 17 km nartostrad

Narwiański Park Narodowy znajduje się w północno-wschodniej Polsce, w województwie podlaskim, na zachód od Białegostoku, pomiędzy miejscowościami Suraż i Rzędziany. Ma obszar 6 810,23 ha. W tym parku 90% obszaru zajmują bagna.

Woliński Park Narodowy – polski park narodowy w woj. zachodniopomorskim, w środkowo-zachodniej części wyspy Wolin, pomiędzy Zatoką Pomorską i Zalewem Szczecińskim. Powierzchnia parku wynosi 10 937 ha.

Ojcowski PN Znajduje się on w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, około 15 km od Krakowa. Leży w południowej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej i obejmuje: środkową część Doliny Prądnika, część Doliny Sąspowskiej. Jego symbolem jest nietoperz (nocek orzęsiony).

Maczuga herkulesa

Pieniński Park Narodowy zajmuje najcenniejsze pod względem krajobrazowym i przyrodniczym obszary Pienin Właściwych: Masyw Trzech Koron, Pieniny Czorsztyńskie, Pieninki, Przełom Dunajca.

Osobliwościami, które na terenie Polski występują wyłącznie w Pieninach są także: pienińska odmiana bylicy piołunu, chaber pieniński, złocień Zawadzkiego czy jałowiec sabiński

Poleski Park Narodowy – park narodowy położony w województwie lubelskim, w polskiej części Polesia, utworzony 1 maja 1990 r. Obejmuje liczne bagna, torfowiska i jeziora krasowe oraz naturalne kompleksy leśne z bogactwem flory i fauny

Wigierski Park Narodowy – jeden z największych parków narodowych w Polsce. Został powołany z dniem 1 stycznia 1989 r.

Roślinność parku jest bardzo bogata. Obfituje w rośliny typowe dla terenów podmokłych i bagiennych.

Pod względem geobotanicznym Wigierski Park Narodowy reprezentuje rejon północno-wschodniej Europy, charakteryzujący się dominacją lasów iglastych sosnowo-świerkowych

Fauna Poleskiego Parku Narodowego obejmuje wiele rzadkich gatunków zwierząt. Liczy ona razem około 290 gatunków. Jej różnorodność wynika z ilości i różnorodności siedlisk występujących w parku. Wiele zwierząt należy do gatunków chronionych m. in żółw błotny i żuraw

Roztoczański Park Narodowy – park narodowy położony w środkowo-wschodniej części Polski, na Roztoczu, utworzony 10 maja 1974 roku. Siedziba dyrekcji parku i muzeum przyrodniczego znajduje się w Zwierzyńcu. Godłem parku jest konik polski.

Park utworzony został na obszarze 14956 hektarów. W chwili powstania był czwartym co do wielkości powierzchni polskim parkiem narodowym. Aktualna jego powierzchnia wynosi 14988 ha

Słowiński Park Narodowy – jeden z 23 parków narodowych w Polsce. Utworzony w 1967 roku. Ma powierzchnię 32 744 ha, dla porównania w roku 1976 liczył 18 068 ha.

Jest położony w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim. Obejmuje Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, morenę czołową z najwyższą kulminacją 115 m n.p.m. na wzgórzu Rowokół oraz szereg jezior: Łebsko (7,1 tys. ha), Gardno (2,5 tys. ha), Jezioro Dołgie Wielkie (156 ha) i Dołgie Małe (6,2 ha).

Wielkopolski Park Narodowy – polski park narodowy o powierzchni 7584 ha, utworzony w 1957 r., położony nad Wartą, na południe od Poznania, w trójkącie miast Luboń-Stęszew-Mosina. W Parku utworzono 18 obszarów ochrony ścisłej o łącznej powierzchni 260 ha. Chronią one rozmaite formy krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalne zbiorowiska roślinne, a także związane z nimi zwierzęta.

zamek Klaudyty Potockiej

Park Narodowy „Ujście Warty” – najmłodszy z 23 parków narodowych na terenie Polski, utworzony 1 lipca 2001[1] z połączenia rezerwatu Słońsk i części Parku Krajobrazowego Ujście Warty.

Symbolem Parku jest gęś zbożowa.

Park został założony dla ochrony unikatowych terenów podmokłych, rozległych łąk i pastwisk, które są jedną z najważniejszych w Polsce ostoją ptaków wodnych i błotnych.

Park położony jest w centralnej części Gór Świętokrzyskich i obejmuje: pasmo Łysogór (z najwyższym szczytem Łysicą – 612 m n.p.m. i Łysą Górą – 595 m n.p.m.), część Pasma Klonowskiego (z górami Psarską i Miejską), Doliny Wilkowskiej i Doliny Dębniańskiej, a także trzy eksklawy – Górę Chełmową, Las Serwis i Skarpę Zapusty (od roku 1996).

Tatrzański Park Narodowy (TPN) – jeden z 23 parków narodowych na terenie Polski. Utworzony z dniem 1 stycznia 1955 przez rozporządzenie Rady Ministrów z 30 października 1954 r. Jego odpowiednikiem po stronie słowackiej jest TANAP.

Duże różnice wzniesień, piętrowość klimatu i niezwykły skład gatunkowy fauny i flory sprawiają, że Tatry mają charakter wysokogórski.

występują tu gołoborza