만나보세요
새로운 프레젠테이션 도우미가 기다리고 있어요.
뎌욱 빠르게 컨텐츠를 다듬고, 보강하고, 편집하고, 원하는 이미지를 찾고, 시각자료를 편집하세요.
트렌드 검색
Polską sztukę ludową możemy podzielić na dwie grupy:
Rozkwit sztuki ludowej w Polsce nastąpił pod koniec XVIII w. i na początku XIX w. pod
wpływem zniesienia pańszczyzny i budzenia się świadomości społecznej.
Cechą charakterystyczną polskiej sztuki ludowej jest wierność tradycji, oryginalność i naturalny sposób myślenia artystycznego wynikający z poszanowania i znajomości surowca, narzędzi, technik i wykonania.
Śląski
Warmiński
Wielkopolski
• Pierwsza to tzw. plastyka obrazująca, do której zaliczamy rzeźbę (w drewnie, kamieniu, pieczywie), drzeworyt i malarstwo (na desce, szkle, blaszce, papierze, kaflach).
• Druga, to wytwory rzemieślników, a formy rzemiosł to: garncarstwo, plecionkarstwo, kowalstwo, wycinankarstwo, snycerka, ciesielstwo, rymarstwo, tkactwo, koronczarstwo
oraz hafciarstwo.
• Wyróżniamy również plastykę obrzędową (czyli m.inn. rzeźby z ciasta, szopki, maski, pająki, czy pisanki)
Również bardzo ważny jest przekaz umiejętności tworzenia z pokolenia na pokolenie, z mistrza na ucznia oraz możliwość korzystania z cudzych pomysłów.
Była zarówno formą i sposobem manifestowania kultury, sposobem wyrażania potrzeb artystycznych oraz posiadała konkretny, funkcjonalny charakter.
Sztuka ludowa – całokształt działalności artystycznej społeczności lokalnej, na ogół wiejskiej. Obok twórczości, którą nazywa się plastyką do sztuki ludowej zalicza się też muzykę, tańce, legendy, bajki, poezję ludową oraz całą artystyczną stronę zwyczajów i obrzędów ludowych.
Podhalański
Kurpie
Rzeszowiański
Łowicki
Kujawski
Krakowski
Kaszubski
Polskie tańce narodowe to :
Sztukę ludową cechuje kilka rzeczy. To przede wszystkim sztuka opierająca się na prostych motywach oraz kompozycjach.
Ważna jest tu symetria oraz odpowiedni układ. Sztuka ludowa wiąże się z regionem oraz miejscową kulturą, obyczajowością i tradycją. Sztuka często pełni także funkcje użytkowe, nie tylko artystyczne.
Mazanki
Dudy
Bębenek obręczowy
Sztuka ludowa spaja członków danej społeczności lokalnej, dając im poczucie przynależności i poczucie odrębności w stosunku do innych regionów.
Kozioł weselny
Diabelskie skrzypce
Wytwory sztuki ludowej nie są samodzielnymi dziełami sztuki, lecz zawsze pełnią określoną funkcję w życiu wsi, a ich wartość artystyczna idzie w parze ze znaczeniem użytkowym.
Sztuka ludowa zaspokajała istotne potrzeby wsi, a chłopi w ramach gospodarki samowystarczalnej, zdani byli na własną wytwórczość we wszystkich dziedzinach życia.
Podstawowymi wyrobami rękodzieła ludowego są tkaniny, hafty i koronki, stroje ludowe, wyroby kaletnicze, kowalskie i odlewnicze, wyploty ze słomy, wikliny i korzeni, meble oraz wyroby garncarskie i ceramiczne.
Kozioł ślubny
Sierszenki
Harmonia
trzyrzędowaa
Twórczość ludowa już w początkach XIX wieku fascynowała artystów różnych dyscyplin. Wątki ludowe odszukać można np. w muzyce, poezji, literaturze.
Natomiast wpływ plastycznej kultury chłopów na życie ludzi w tym okresie prawie nie istniał. Szukano inspiracji nie na polskiej wsi, ale pośród zabytków reprezentujących style różnych epok.
Malarstwo
Hafciarstwo
Tkactwo
Tkactwo jest jedną z najstarszych form sztuki ludowej.
W tradycji ludowej haftowano głównie na tkaninach płóciennych, wełnianych, bawełnianych, jedwabnych i skórach.
Wyszycia i hafty zdobiły przede wszystkim tradycyjną odzież i stroje, takie jak: koszule, chustki, zapaski, sukmany, kożuchy.
Haftem ozdabiano również bieliznę pościelową, obrusy serwetki, poszewki na poduszki.
Hafty ludowe wykonywane były głównie nićmi jednobarwnymi, lub tylko w kilku kolorach.
Charakterystyczne wzory i motywy:
Historia ludowego malarstwa jest ściśle związana z rozpowszechnionym w II poł. XVII
wieku kultem świętych obrazów i pielgrzymowania, który miał ogromny wpływ na życie wsi i
mieszkańców małych miasteczek.
Obrazy malowane były na desce, płótnie, blasze, papierze i miały chronić gospodarstwo od wszelakich nieszczęść, od choroby i klęsk żywiołowych.
W późniejszym okresie rozwinęło się malarstwo o charakterze dekoracyjnym, przedstawiające tematykę świecką.
Współcześnie malarstwo ludowe to twórczość bardzo indywidualna nie związana szczególnie z żadnym regionem, ale rozwijająca się pod wpływem talentu .
Najczęściej tematyką współczesnego malarstwa są sceny z życia wsi, pejzaże i sceny biblijne.
Można powiedzieć, że dawna sztuka ludowa wpisana w codzienne życie, współcześnie nie już prawie nie istnieje.
Występuje natomiast tzw. sztuka ludowa współczesna, która nie jest już kategorią historyczną, dlatego często określa się ją jako „sztukę typu ludowego”, lub sztukę regionalną.
Jest ona związana z odmienną sytuacją twórcy ludowego, tworzona dla innego odbiorcy. Również wiele artystów, ale także plastyków i architektów czerpie inspirację płynącą z ludowego dobytku.
Rzeźba
Malarstwo na szkle
Garncarstwo
Wyroby ceramiczne są bardzo często zdobione m.in.: techniką rytowniczą, poprzez
wyciskanie stemplami, naklejanie różnych elementów i ozdobników, glazurowanie, malowanie.
Dominujące są motywy geometryczne i roślinne, niekiedy występują motywy
zoomorficzne szczególnie ptaki, natomiast wyjątkiem jest postać ludzka.
Rzeźba zajmuje w polskiej sztuce ludowej wyjątkową pozycję i świadczy o jej bogactwie,
niepowtarzalności oraz posiada indywidualne cechy konkretnego artysty.
Początkowo rzeźbiarstwo
ludowe było ściśle związane z kultem religijnym i wyrażało duchowe potrzeby ludności polskiej wsi.
Grupy wyrobów ceramiki ludowej:
Po II wojnie światowej rzeźba straciła swój użytkowy charakter, a w miejsce drewnianych figurek w kapliczkach zaczęły pojawiać się gipsowe.
Współczesna rzeźba ludowa zatraciła zupełnie swój pierwotny charakter, ale zachowała tematykę, np. najpopularniejszymi figurami są nadal postacie aniołów, świętych patronów, ale nie są one kupowane do celów kultowych, a jedynie estetycznych.
Tworzenie obrazów na szkle polega na malowaniu na wewnętrznej powierzchni szyby, stosując odwrotny cykl malowania, bez dalszych i bliższych planów.
Postacie najczęściej umieszczono frontalnie, a w rogach duże ornamenty roślinne. Kontrastowe zestawienie kolorów i żywe barwy sprawiały, że mroczna góralska izba „jaśniała”.
Współcześnie technika malowania nie uległa zmianie, wprowadzono jednak cieniowanie i łamanie barw.
Rozszerzyła się również tematyka, obok postaci świętych pojawiły się sceny rodzajowe z życia wsi, ilustracje legend i zwyczajów.
Jednak malarze wychodzą przeważnie od dawnych wzorów, a najbardziej utalentowani posiadają swój własny, indywidualny styl.
Prezentację wykonały:
Aleksandra Wróbel
Karolina Kotwa
Sztuka ludowa w modzie