Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
Prezentacja polski
11
Patryk Pieczkowski ID
Ojczyzna
"Kamienie na Szaniec" Aleksander Kamiński
1
Autor zachęca czytelników, by przeczytali jego książkę przedstawiając jej młodych bohaterów. Byli to ludzie, którzy potrafili zachować się bohatersko w czasach II wojny światowej w okupowanym przez Niemców kraju. Nie stracili własnej godności, podjęli walkę, oddali życie z ojczyznę.
Trzech przyjaciół - Jan Bytnar, Aleksy Dawidowski i Tadeusz Zawadzki - kończą prestiżowe warszawskie liceum im. S. Batorego. Zdali maturę - przed nimi studia, realizacja życiowych planów. Są wakacje 1939 roku, przyjaciele z upodobaniem oddają się górskim wędrówkom. Wszyscy należą do 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej. Jesienią wybucha wojna.
„Pan Tadeusz”
Adam Mickiewicz
2
Akcja poematu rozgrywa się w miejscu przypominającym raj. Wszystko jest na Litwie piękne: lasy, kwiaty, pola, łąki, zwierzęta. Zarazem wszystko, co litewskie pozostaje bohaterom najbliższe, wielbione i swojskie. Życie toczy się zgodnie z rytmem przyrody, przyjaznej człowiekowi i opisywanej z wielką miłością, uwielbieniem. Społeczność łączą wspólne upodobania, wyobrażenia o świecie, jego porządku, patriotyzm, ukochanie ziemi przodków i tradycja. Mickiewicz odchodzi od formuły – „ojczyzna jest tam, gdzie źle”, przedstawiając szczęśliwą krainę, którą ominęły kolejne klęski spadające na naród.
Ojczyzna
Śmierć
Z biologicznego punktu widzenia śmierć to nieodwracalne ustanie wszystkich czynności ustroju oraz procesów przemiany materii we wszystkich jego komórkach. Pojmowana jest jako jeden z podstawowych elementów egzystencji, który wpływa na świadomość każdego człowieka. Śmierć towarzyszy człowiekowi od początku jego istnienia. Jest odbierana jako coś negatywnego, ponieważ budzi strach i powoduje cierpienie. Z jednej strony chrześcijaństwo traktuje ją jako ucieczkę od ziemskiego cierpienia, z drugiej jako karę za grzechy oraz tragedię, która zabiera wszystko, bez względu na pochodzenie, czy status społeczny. Charakterystyczne jest, że z jednej strony śmierć uważana była za przepustkę do niebiańskiego raju, a z drugiej bliscy zawsze opłakiwali zmarłego zamiast cieszyć się z jego szczęścia. Przede wszystkim stanowi wielką tajemnicę, dlatego każda kultura czy religia porusza problem umierania.
Śmierć
Rozmowa Mistrza Polikarpa
Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią
Wierszowany dialog z XV wieku, którego tematem jest „triumf śmierci’. Śmierć jest przedstawiona – jak często w średniowieczu – nie w postaci szkieletu, ale ciała w stanie rozkładu. Jest chudą, bladą kobietą z kosą. Taki obraz ma na celu podkreślenie znikomości ludzkiego ciała. Nie daje się przekupić ani przebłagać. O swoich „żniwach” mówi z ironią, a szczególną przyjemność sprawia jej „koszenie” grzeszników. Śmierć jest bezwzględnym jest sługą Boga, dlatego daje też ludziom rady jak winni postępować, by nie budzić gniewu Najwyższego. Przede wszystkim gani ludzkie przywiązanie do mało istotnych spraw doczesnych, szczególnie niechętnie odnosi się do przekupnych sędziów i rozpustnych zakonników. Jedynie Chrystus jest w stanie z nią zwyciężyć i w Nim cała nadzieja.
Mitologia
Mitologia
Starożytni Grecy utożsamiali śmierć z czarnoskrzydłym synem Nocy, bratem Snu – Tanatosem. Według wierzeń pojawiał się on niedostrzeżony i odcinał konającemu pukiel włosów. Ludzie po śmierci trafiali do podziemnego królestwa boga Hadesa, gdzie odbywał się nad nimi sąd. Zmarli udawali się albo na Pola Elizejskie – odpowiednik raju, albo do Tartatu – odpowiednik piekła.
Starość
Motyw starości dosyć często występuje w literaturze zarówno polskiej jak i klasycznej – i choć fascynujący, ze względu na wypełniający go upływający czas – rzadko znajduje swoje odzwierciedlenie w kręgach zainteresowań czy choćby rozmowach współczesnych ludzi…
Czas jest cechą niezgłębioną, nie posiada adekwatnej definicji – powiedziałby filozof, ale doświadczani upływem czasu ludzie powinni starać się zgłębiać jego znaczenie.
Starość
Ernest Hemingway "Stary człowiek i morze"
Stary człowiek i morze
Santiago to stary rybak, który czuje, że nie jest już tak sprawny i pełny sił jak kiedyś, również łowi coraz mniej ryb. Jest biedny: mieszka w ubogiej chatce, żagiel łodzi jest połatany. Czas wpłynął też na jego wygląd: twarz pokrywają ciemne plamy spowodowane rakiem skóry, na rękach widnieją szramy powstałe na skutek wyciągania linką dużych ryb. Mężczyźnie pomaga Manolin. Chłopiec bardzo lubi staruszka, potrafi się z nim porozumieć – widzi w nim nauczyciela, a jednocześnie się o niego troszczy.
Pewnego dnia Santiago wyrusza na samotny rejs – udaje mu się złowić marlina. Walka z rybą bardzo go wyczerpuje, jednak nawet przez chwilę nie opuszcza go nadzieja. Mimo że udaje mu się dowieść jedynie szkielet wielkiej ryby, to wzbudza podziw innych rybaków. Starszy człowiek jest tutaj przykładem na to, że zawsze jest szansa na odniesienie zwycięstwa, pokonanie swoich słabości, udowodnienie sobie i innym, że nawet w kwiecie wieku można stać się bohaterem – uchronić się przed klęską.
Henryk Sienkiewicz
"Latarnik"
Latarnik
Stary i zmęczony życiem Polak - Skawiński - obejmuje posadę latarnika w nadmorskim miasteczku Aspinwall. Ma za sobą burzliwe życie: w powstaniu listopadowym walczył o niepodległą Polskę, potem bił się wszędzie tam, gdzie walczono o wolność: w Hiszpanii, we Francji, na Węgrzech, w Stanach Zjednoczonych. Potem już nie potrafił ułożyć sobie życia, wciąż prześladował go pech. Liczy na to, że w zaciszu latarni morskiej już nic mu nie zagrozi. Pensję przesyła na konto Towarzystwa Polskiego. Za ojczyzną właściwie przestał tęsknić, ceni spokój. Dlatego wybiera Aspinwall i pracę latarnika, bo właśnie na latarni udaje mu się rozpocząć ciche, spokojne życie. Wiele rozmyśla i wspomina nie zaniedbując nigdy swoich obowiązków. Podziwia tropikalną przyrodę, zaprzyjaźnia się z odwiedzającymi jego latarnię
Miłość
Motyw miłości występuje w literaturze od samych jej początków. Nie ma epoki czy nurtu, którego twórcy nie opiewali bądź nie przeklinali miłości. Jest odwiecznym motywem wszystkich pokoleń pisarzy i poetów. To wartość przeciwstawiana często złu, a nawet śmierci. Możemy wyróżnić wiele rodzajów miłości. Miłość spełnioną i niespełnioną, destrukcyjną, tragiczną, duchową i fizyczną, zmysłową, ślepą, a także miłość wielką zdolną przezwyciężyć nawet śmierć. Miłować można Boga, ojczyznę, przyjaciół; wyróżnić można również miłość rodzicielską, macierzyńską, jednak najczęściej spotykanym w literaturze i sztuce motywem jest miłość kochanków. Czym jest miłość? Nikt do końca nie wie, dlatego ludzie wciąż próbują ją definiować, ujmować w nowe ramy. Pewne jest, że świat bez miłości nie mógłby istnieć, a jej brak powoduje największe cierpienia i spustoszenia w duszy człowieka.
Miłość
Biblia
„Pieśń nad pieśniami”
to, jak twierdzą niektórzy, najwspanialsza i najdoskonalsza pieśń miłości. Można ją odczytywać dosłownie - jako poemat liryczny o tematyce miłosnej lub weselnej oraz alegorycznie – jako pieśń o miłości Boga do narodu wybranego. Utwór ten ukazuje wielką miłość Oblubienica i Oblubienicy, co może być interpretowane jako przedstawienie Boga i ludzi we wzajemnym pragnieniu osiągnięcia jedności w miłości. Miłość w Nowym Testamencie często związana z wiarą i nadzieją: Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość - nauczał św. Paweł.
MITOLOGIA
Eros to w mitologii greckiej bóg miłości, syn Aresa i Afrodyty, według dawniejszej tradycji greckiej wyłoniona z Chaosu siła spajająca świat. Amor to odpowiednik Erosa w mitologii rzymskiej. Mit o Orfeuszu i Eurydyce wprowadza do kultury motyw miłości silniejszej niż śmierć. Orfeusz – doskonały śpiewak, muzyk i poeta zakochuje się w Eurydyce. Ta jednak umiera ukąszona przez żmiję. Zrozpaczony kochanek zstępuje do Hadesu i oczarowuje swą muzyką cały podziemny świat. Władca podziemia zgadza się oddać mu ukochaną pod warunkiem, że do momentu przekroczenia bram Hadesu nie spojrzy na nią.Orfeuszowi nie udaje się jednak spełnić warunku.
Przyjaźń
Każdy człowiek chce mieć przyjaciół, choćby jednego przyjaciela, tego najlepszego. Większości z nas udaje się doświadczyć tej wspaniałej więzi i uczucia, jakie łączy jednego człowieka z drugim, uczucia czystego i bezinteresownego. Każdy człowiek ma własną definicję przyjaźni, każdy inaczej ją pojmuje. Definicja przyjaźni obecna jest także w Słowniku języka polskiego, zaś mówi ona, że przyjaźń to "bliskie, serdeczne stosunki z kimś oparte na wzajemnej życzliwości , szczerości, zaufaniu, możliwości liczenia na kogoś w każdej sytuacji."
Przyjaźń
Bajka
Ignacy Krasicki Przyjaciele
Bajka Krasickiego opowiada o zającu, który żył w przyjaźni z innymi zwierzętami. Jego relacje układały się pomyślnie do czasu, gdy w lesie zaczęło się polowanie i psy rzuciły się za nim w pogoń. Zając prosił wszystkich kolejno o pomoc, nie doczekał się jej jednak. Zwierzęta wymyślały różne wymówki tylko po to, by samym nie narazić się na niebezpieczeństwo. Rezultat tej postawy był tragiczny: " Gdy więc wszystkie sposoby ratunku upadły,
Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły. "
Przyjaźń tutaj to tylko pozór. Kluczowy moment, w którym trzeba poświęcić samego siebie, by pomóc drugiej osobie, okazał się klęską dla zająca. Opuścili go wszyscy, bo egoizm wziął nad nimi górę. W bajce zaprezentowana więź nie jest przyjaźnią, a wygodnictwem. Według niego pozytywne uczucia można dzielić z kimś tylko wtedy, gdy nie natrafia się na żadne przeciwności losu. Co istotne, zwierzęta tutaj, jak i w każdej bajce, reprezentują cechy ludzkie, odsłaniając tym samym i krytykując wady człowieka.
„Pieśń o Rolandzie”
„Pieśń o Rolandzie”
Była wpisana w średniowieczny kanon powinności rycerskich. Więzy, jakie łączyły Rolanda i Oliwiera zostały rozerwane dopiero przez śmierć. Mężczyźni za życia mogli na sobie polegać w każdej sytuacji. Dwaj parowie uzupełniali się wzajemnie: „Roland jest mężny, a Oliwier roztropny; obaj mężowie wspaniałego serca”. Jak pisze Wiesław Solecki: „Przyjaźń tych dwóch parów na trwałe weszła do kultury europejskiej jako znaczący wykładnik obyczaju rycerskiego średniowiecza”.
Podróże
Podróż to przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca. Jak wszystko, co stworzone, tak i człowiek znajduje się w ciągłym ruchu, a każdy dokonujący się w czasie i przestrzeni ruch wyznacza pewną drogę. Podróż symbolizuje często drogę życia,. życie intensywne, decydujący, samodzielny krok w życiu, dążenie do celu po drodze najeżonej przeszkodami. To pojęcia bardzo szerokie.
Każdy z nas podróżuje, zmienia miejsce zamieszkania. Podążamy różnymi drogami, obieramy różne drogowskazy, kierując się innymi wartościami. Droga jest poszukiwaniem, zdobywaniem doświadczeń, uczy jak stawić czoło wyzwaniom. Podróż może być również rozumiana jako wyprawa w głąb siebie w celu samopoznania lub przeciwnie, może być ucieczką od problemów i wewnętrznych rozterek.
Podróże
Troost J. Maarten
"Na haju do raju"
Zabawna i bezpretensjonalna opowieść o poszukiwaniu raju na ziemi.
J. Maarten Troost, autor książki Zagubiony w Chinach, po raz kolejny oparł się urokom stabilnego życia. Rzuca dobrze płatną posadę w Waszyngtonie, pakuje walizki i ucieka z żoną na koniec świata, kierując się ku egzotycznym archipelagom południowego Pacyfiku.
Na skalistych wyspach Vanuatu - gdzie tubylcy nadal są znani ze "zjadania ludzi" - popada z jednego zabawnego nieszczęścia w drugie. Zmaga się z tajfunami, trzęsieniami ziemi, olbrzymimi stonogami, a mimo to stwierdza, że odpowiada mu niefrasobliwy styl życia wyspiarzy. Zwłaszcza, że zaczyna pałać miłością do kavy - lokalnego napoju o narkotycznym działaniu.
Gdy jego żona zachodzi w ciążę, przenoszą się na nieco bardziej cywilizowane Fidżi. Tam, zamiast upragnionego spokoju, odkrywają ze zdumieniem kraj pełen prostytutek, zamachów politycznych i wodzów plemiennych, których najbardziej interesuje wynik ostatniego meczu rugby. Synek państwa Troost jest zachwycony życiem na egzotycznych wyspach, rodzice coraz mniej.
Mitologia
"Odyseja"
Homer stworzył archetyp podróżnika, wędrowca, tułacza, którym w jego poemacie był Odyseusz. Głównym tematem "Odysei" są przygody powracającego spod Troi do domu króla Itaki, jednego z najważniejszych bohaterów zmagań pod Troją. Dziesięcioletnia podróż Odyseusza stała się w kulturze europejskiej synonimem upartej, niebezpiecznej wędrówki, podczas której bohater "zobaczył miasta, ludzi wielu i poznał myśli". Akcja "Odysei" toczy się już po zburzeniu Troi, zaczyna się w dziesiątym roku tułaczki Odyseusza i trwa czterdzieści dni - o wydarzeniach wcześniejszych dowiadujemy się od samego głównego bohatera. Morskie wędrówki Odyseusza obejmowały wielkie obszary, odległości, a ich geografia jest wyraźnie niespójna, miejscami fantastyczna. Krainy realne to np. Egipt, Kreta, Cypr.
Przyroda
Przyroda, wraz ze swym niezwykłym pięknem, od dawna stanowiła inspirację dla artystów, fascynując ich i urzekając. Pejzaże, zarówno te przenoszone na papier za pomocą pędzla i za pomocą pióra, dają nam możliwość znalezienia się w odległych miejscach,, których inaczej, niż za pośrednictwem dzieł plastycznych i literackich, nigdy nie moglibyśmy odwiedzić osobiście. Niezwykle ważne i cenne wydają się być te dzieła, które poświęcone są naturze, jej ukazaniu. Dzięki chęci uobecnienia przyrody, słowo odzyskuje moc kreacji, stwarzając krajobrazy na nowo w naszej wyobraźni, stwarzając je cudownymi i urodziwymi, sugestywnymi niby rzeczywiste. Literatura jest wówczas portalem, dzięki któremu, nie ruszając się z fotela, możemy odwiedzać nie tylko odległe szczyty niedostępnych gór, przepastne puszcze pradawnych borów, wybrzeża dalekich mórz i lustrzane tafle wspaniałych jezior, ale także odległe, obce światy, które nie istnieją poza wyobraźnią ich twórców. Doświadczamy piękna wschodów i zachodów słońca, czujemy we włosach wiatr, słyszymy nieomal jego szum, czujemy na skórze delikatność mgły. Oto oczy stają się zastępstwem węchu, słuchu i dotyku, wspomagane wyobraźnią przenoszą naszą jaźń w fikcyjne miejsca, pozwalają odczuć strach w zbudowanym z liter mrocznym lesie, odczuć podniosłość i surowe piękno górskiego majestatu.
"Pan Tadeusz"
"Pan Tadeusz"
Adam Mickiewicz
Wspaniałość opisów przyrody w "Panu Tadeuszu" nie podlega żadnej wątpliwości czy dyskusji, jest niepodważalne i ponad wszelką miarę dowiedzione. Niezwykła, malarska wręcz plastyczność, muzyczna swoboda i melodyjność, wspaniała rytmika, piękna kompozycja, szczegółowość opisu, znakomity dobór środków stylistycznych, a także nowatorstwo połączone z umiłowaniem dla tradycji, sprawiły, iż Mickiewicza nie sposób było nie uznać za poetę genialnego. Litewskie pejzaże, opisane z tak wielką miłością przez tęskniącym za nimi poetę, budzą zachwyt swą doskonałością.
"Sonety krymskie"
"Sonety krymskie" Adam Mickiewicz
Autor opisuje piękno krajobrazu krymskiego, często nawiązuje przy tym do kultury materialnej islamu. Sonety dotyczą różnych zjawisk przyrodniczych: stepów, morza, gór… Ta dzika, orientalna natura jest obca pielgrzymowi – zachwyca się nią, podziwia jej piękno i wielkość, ale też dostrzega w niej niszczycielską siłę, która unicestwia cywilizację (Bakczysaraj). Podróżnik nie ma dostatecznej wiedzy na temat zaobserwowanych krajobrazów, dlatego Mirza (człowiek Wschodu) objaśnia mu przyrodę. Odpowiada na wiele pytań dotyczących świata, wielkości natury, jej istoty (kult góry Czatyrdah). Przyroda zostaje skonfrontowana z pytaniami o egzystencję, pozwala na wysnucie wniosków. Jest też groźnym przeciwnikiem, który może odebrać życie (Burza). Mickiewicz przedstawia te obrazy, używając wielu metafor, epitetów, dzięki czemu stają się one wyraźne. W opisach krajobrazu określa kolory – rubiny, srebro, czernie, błękity, złoto. Są one typowe dla orientu. Roślinność opisywana przez Mickiewicza również jest charakterystyczna dla tej cywilizacji: cyprysy (rośliny egzotyczne) czy burzany (wielkie krzaki, prawdopodobnie osty). Na wiele sposobów podkreślona zostaje kultury Wschodu. W Sonetach krymskich wyrażona została typowa dla romantyzmu fascynacja przyrodą. Mickiewicz podkreślił bezsilność człowieka wobec niej.
Cierpienie
Cierpienie towarzyszy człowiekowi od początku. Jego przyczyną może być choroba, ból, strach, czyjaś śmierć, niespełniona miłość, tęsknota. Najstraszliwsze i najbardziej poruszające jest cierpienie osób bezbronnych i słabych, a zwłaszcza dzieci. Cierpienie zaznacza swą obecność w każdej epoce i w literaturze każdego kraju. Różne też bywają reakcje na cierpienie. Jedni buntują się przeciw niesprawiedliwości losu, inni przyjmują je z pokorą, twierdząc, że cierpienie uszlachetnia.
Cierpienie
Treny
"Treny" Jan Kochanowski
Jan Kochanowski w poetycki sposób wyraża swoje cierpienie i ból po stracie ukochanej córeczki – Urszulki. Strata zmusza go do refleksji i zmiany światopoglądu. Poeta traci wiarę w ideały stoickie, pokładając ufność w Bogu...
”Dziady” cz. III
”Dziady” cz. III
Adam Mickiewicz porusza wątek martyrologii narodu polskiego. Ukazuje cierpienia uwięzionych, torturowanych, zsyłanych na Syberię i skazanych na śmierć konspiratorów, występujących przeciw caratowi. Szczególnie wstrząsające wrażenie czyni opowiadanie Sobolewskiego, relacjonujące wywózkę dzieci na Sybir, historia Cichowskiego i dzieje więzionego syna pani Rollison, wyrzuconego przez więzienne okno na bruk.
Młodość
Młodość jest to okres między dzieciństwem a życiem dorosłym. W tym czasie człowiek cieszy się, że żyje, liczy się tylko to co się dzieje w danej chwili. Konsekwencje i porażki się wtedy nie liczą. Najważniejszą rzeczą jest dla nie go zdobycie swojego celu i spełnienie swoich marzeń. Niestety czasami za to ponosimy wysoką cenę. W poszczególnych epokach literackich problem młodości jest przedstawiany jako emocjonalnym stosunkiem do rzeczywistości, brakiem doświadczenia, beztroską i buntowniczym nastawieniem do świata.
Pragnę teraz przedstawić kilka przykładów które to potwierdzają.
MITOLOGIA
MITOLOGIA
Boginią młodzieńczej urody była Hebe, córka Zeusa i Hery. To ona nalewała bogom olimpijski nektar, dzięki któremu pozostawali zawsze młodzi. Gdy poślubiła Heraklesa, zastąpił ją Ganimedes (młodzieniec słynny z urody). Przedstawiano ją z czarą lub dzbanem wypełnionym ambrozją i nektarem.
Ikar z Mitu o Dedalu i Ikarze to uosobienie romantycznego wzlotu, wzniosłych ideałów, bohaterstwa graniczącego z szaleństwem. To także symbol młodzieńczego entuzjazmu, lekkomyślności oraz marzeń człowieka, nawet tych najbardziej niebezpiecznych i nieosiągalnych, jak lot ku słońcu. Ikar po raz pierwszy pojawił się w mitologii greckiej. Był synem Dedala, wybitnego konstruktora i architekta, któremu król Minos zabronił powrotu do rodzinnych Aten. Dedal postanowił jednak uciec i w tym celu skonstruował olbrzymie skrzydła zbudowane z ptasich piór posklejanych woskiem. Podczas lotu Ikar, niepomny przestróg ojca wzniósł się za blisko słońca. Wosk spajający skrzydła rozpłynął się, a Ikar runął do morza.
”Kamienie na szaniec”
”Kamienie na szaniec” - Aleksander Kamieński
Opowiada historię grupy przyjaciół i harcerzy. Alek, Zośka i Rudy, kończą Liceum im. Stefana Batorego w 1939 r. i, zamiast realizować piękne plany, stają wobec wojennej rzeczywistości. Początkowo są aktywnymi uczestnikami Małego Sabotażu, z czasem przechodzą do Grup Szturmowych. Dojrzewają wśród dramatycznych zdarzeń okupacyjnej codzienności i stają się żołnierzami podziemnej armii, nie wyrzekając się uroków i marzeń młodości.
Bunt
Bunt, jest to jedna z ludzkich postaw. Jego podstawą zawsze jest sprzeciw wobec czegoś potężnego i zwykle towarzyszy mu nadzieja na zwycięstwo. Buntownicza postawa zrodziła się w człowieku, ponieważ nie ma osoby, która przystałaby na wszystko, co oferują bądź nakazują jej inni. Dlatego śmiało mogę stwierdzić, iż każdy na swój sposób się buntuje. Każdy z buntowników w literaturze buntuje się w inny sposób i inne osiąga cele. Buntownicza postawa jest indywidualna i zależna od osobowości. Jednak u podstaw każdego aktu buntu leży niezgoda na rzeczywistość i odrzucenie powszechnie panującego porządku. Bunt w człowieku bierze się z potrzeby udoskonalenia siebie i świata.
Człowiek buntuje się przeciwko wszystkiemu. Bohaterowie literaccy najczęściej buntowali się przeciwko Bogu. Ale widzimy tu także przykłady buntu przeciwko władzy, przeciwko śmierci, wobec tragedii oraz bunt przeciwko zasadom panującym na świecie. A także przykłady buntu narodowego, społecznego i pokoleniowego.
Bunt jest motywem, który istnieje już od początku ludzkości
Bunt
„Antygona”
„Antygona”- Sofokles
Przedstawia obraz niezłomnej buntowniczki, córki Edypa, króla Teb, która nie boi się przeciwstawić władzy królewskiej w imię praw moralnych i boskich. Świadoma, że jej zachowanie może ją zgubić grzebie zmarłego brata Polinika. Za karę zostaje zamurowana i odbiera sobie życie. Antygona jest odważna, pewna siebie, wierna wyznawanym przez siebie zasadom. Poświęca się dla idei, w którą wierzy, nie wahając się ani przez chwilę.
„Pierwszy krok w chmurach”
„Pierwszy krok w chmurach”
Marek Hłasko ukazuje bunt natury moralnej. Miłość dwojga młodych bohaterów zostaje sprofanowana przez zachowanie starszych, znudzonych życiem, pijanych mężczyzn. Autor buntuje się przeciwko beznadziejności i schematyczności życia. Przedstawiony obraz frustracji i częstego wykolejenia społecznego bohaterów zostały odebrane jako demonstracja protestu rozczarowanego do swych ideałów pokolenia.