Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
Za przyczynę powstawania choroby Parkinsona przyjmuje się niedobór pewnych substancji w mózgu, które odpowiedzialne są za przekazywanie informacji pomiędzy komórkami nerwowymi (stąd też ich nazwa neuroprzekaźniki). Substancje te to dopamina, acetylocholina, serotonina glutaminian. Regulują one impulsy niezbędne do wykonania ruchu i muszą pozostawać względem siebie w równowadze. Zachwianie równowagi pomiędzy neuroprzekaźnikami prowadzi do zaburzeń pracy układu nerwowego i wystąpienia głównych objawów choroby Parkinsona.
Choroba Parkinsona jest schorzeniem długotrwałym i postępującym. Objawy początkowo nieznaczne, powoli nasilają się przynosząc szereg ograniczeń w życiu chorego. Stopniowo pojawiają się trudności w wykonywaniu prostych codziennych czynności takich jak ubieranie, jedzenie, pisanie, wstawanie, chodzenie itp
EPIDEMIOLOGIA
Choroba Parkinsona dotyczy 1% populacji ludzi od 50 do 60 roku życia, ale zdarza się również u ludzi młodszych.
Choroba ta należy do częstszych chorób układu nerwowego. Częściej występuje u mężczyzn, rozpoczyna się zwykle miedzy 50-60 rokiem życia. Zdarza się, że w przypadku choroby Parkinsona uwarunkowanej genetycznie (dochodzi do mutacji w genie kodującym białko parkinę) choroba występuje rodzinnie i pojawia się w młodym wieku (jest to tzw. parkinsonizm młodzieńczy, objawy pojawiają się już przed 20 rokiem życia).
Objawy Parkinsona mogą różnić się w zależności od pacjenta. Pierwsze objawy Parkinsona są często łagodne, a przez to ignorowane. Głównymi symptomami są:
Inne objawy choroby Parkinsona:
Charakterystyczne cechy postawy ciała osoby chorej na chorobę Parkinsona
ZAPAMIĘTAJ!
Niestety brak jest leku przeciwko chorobie Parkinsona, niemniej stosowane środki farmakologiczne i leczenie chirurgiczne mogą złagodzić przebieg choroby i opóźnić jej przebieg.
Podstawą leczenia w chorobie Parkinsona jest lewodopa, prekursor dopaminy, który po wchłonięciu przez przewód pokarmowy przenika do mózgu, gdzie ulega rozkładowi do dopaminy. Innymi lekami stosowanymi w leczeniu są:
Wybór leku zależy od wieku pacjenta. U osób po 70. roku życia wskazane jest stosowanie lewodopy. U młodszych pacjentów ze względu na występowanie powikłań ruchowych po lewodopie zaleca się przyjmowanie agonistów dopaminy.
Pomimo wielu dolegliwości i ograniczeń, jakie niesie choroba, pacjenci mogą nadal cieszyć się pełnią życia. Dlatego, oprócz leczenia farmakologicznego ważna jest stała i systematyczna aktywność ruchowa. Potrzeby i zakres rehabilitacji powinny być ustalone dla każdego pacjenta indywidualnie Podstawą usprawniania są kinezyterapia, tj. gimnastyka lecznicza i nauka czynności codziennych. Ważne są także terapia zajęciowa, terapia mowy i ćwiczenia relaksacyjne.
Odpowiednio dobrane ćwiczenia mają wpływ na układ kostny. Działając profilaktycznie można utrzymać pełny zakres ruchu w stawie, a w przypadku ograniczenia ruchu wpłynąć na jego zwiększenie. Poprzez ćwiczenia oddziałujemy na mięśnie- zwiększamy ich silę i masę, utrzymujemy odpowiednią długość i elastyczność mięśni.
Ćwiczenia również pozytywnie wpływają na układ oddechowy, możemy nauczyć pacjenta odpowiedniego oddychania, zwiększyć pojemność jego płuc, czyli doprowadzić do lepszego dotlenienia całego organizmu. Aktywność ruchowa właściwie dozowana zwiększa wydolność i sprawność układu krążenia, ułatwia dopływ krwi tętniczej do obwodu oraz wspomaga odpływ krwi żylnej i chłonki.
Poprzez ćwiczenia poprawiamy funkcjonowanie narządów wewnętrznych położonych w jamie brzusznej. Ćwiczenia zapobiegają zaparciom, zaleganiu moczu itp. Ćwiczenia mogą być prowadzone grupowo lub indywidualnie, mogą być bierne lub czynne.
Ćwiczenia oddechowe
Wzmożone naięcie mięśniowe negatywnie wpływa na pracę aparatu mowy u osób z chorobą Parkinsona . W związku z tym przed przystąpieniem do ćwiczeń ruchowych i logopedycznych zaleca się rozluźnienie całego ciała. Ćwiczenia te łączyć można z ćwiczeniami oddechowymi. Przed relaksacją należy wybrać najwygodniejsze miejsce, można wykorzytsać nagrania muzyczne.
Ćwczenia oddechowe
Ćwczenia oddechowe wpływają na lepszą prace naszego organizmu, bo dostarczamy do każdej komórki ciała tlen, który jest niezbędny do ich właściwego funkjconowania. W prawdiłowym procesie oddychania bierze udział wiele grup mięśni.
Celem ćwczeń oddechowych są:
Przygotowujemy bańki mydlane- każdą bańkję robimy tak żeby była jak największą.
Do szklanki lub butelki nalewamy wodę, dmuchamy przez słomkę robiąc bańki.
Dmuchamy na płomień świecy tak, aby go zgasić - powtarzamy to kilka razy - na zakończenie jednym mocnym dmuchnięciem gasimy świeczkę.
Terapia logopedyczna ma na celu: pomoc w rozwinięciu lub przywróceniu umiejętności wyraźnego mówienia, modyfikowanie oddychania, modyfikowanie fonacji – siły głosu, modyfikowanie artykulacji – wyrazistości wypowiedzi, modyfikowanie prozodii – akcentu i melodii wypowiedzi.
Ustaw górną wargę na dolnej a potem dolną na górnej.
Sztywność mięśni, jaką obserwujemy u osób z chorobą Parkinsona ma również istotny wpływ na mimikę twarzy. Często odczuwane jest wzmożone napięcie mięśni, które powoduje, że twarz staje się nieruchoma, słabo odzwierciedla uczucia. Zjawisko to nosi nazwę hipomimii.
Takim zmianom chorobowym można przeciwdziałać poprzez wykonywanie ćwiczeń rozluźniających i poprawiających pracę mięśni mimicznych.
W bardzo teatralny sposób wymawiaj samogłoski A, O, U, E.
Nabierz do ust wody, zamknij usta i przesuwaj płyn z jednego policzka na drugi.
Często można mieć wrażenie, że głos osoby z chorobą Parkinsona jest słaby, szorstki – przypomina szept w przebiegu zapalenia krtani.
Celem ćwiczeń fonacyjnych jest:
koordynacja oddechu i fonacji,
ustalenie odpowiedniego tzw. ataku głosowego, kontrola wysokości głosu,
ustalenie optymalnego natężenia głosu,
ułatwienie różnicowania tonów i stabilizacja głosu na odpowiednim poziomie, osiągnięcie odpowiedniego rezonansu i prozodii.
Ćwiczenia fonacyjne można rozpocząć od poniższych przykładów:
usta przymknięte, nucenie MMMM.
zacznij od głoski NNNNN.
1. krótkie słowa i okrzyki – Hej! Zobacz! Oddaj to!
2. słowa dwu- lub trzysylabowe – fantazja, faworyt, kolacja, fama, słaby, model 64 65
3. słowa wielosylabowe – abonament, biblioteka, lokomotywa, hipopotam
4. zdania – To jest moja gazeta. Ten fotel jest wygodny
5. teksty – czytanie krótkich tekstów z gazety lub książki
6. mowa swobodna – opowiedz jakąś historie lub spróbuj opowiedzieć treść artykułu. Każde słowo należy wymawiać oddzielnie, zwracając uwagę, aby brzmiały głośno aż do ostatniej litery. Wymawiaj wyrazy z przesadną artykulacją i z wyraźną mimiką ust
Ćwiczenia poprawiające artykulację są podstawą leczenia pacjentów z dyzartrią. Prowadzi się je w zależności od nasilenia zaburzeń artykulacyjnych. Jeżeli pacjent ma problemy z artykulacją poszczególnych głosek, wówczas pod okiem logopedy należy zastosować cykl ćwiczeń usprawniających narządy mowy i dopiero potem zająć się artykulacją. Jeżeli występuje załamanie artykulacji w mowie spontanicznej lub słowach wielosylabowych, wtedy istnieje potrzeba terapii polegającej na kontrolowaniu tempa wypowiedzi.
Ćwiczenia wyrazistości mowy podziel na kilka etapów, przechodząc na kolejne, wyższe stopnie trudności po opanowaniu poprzedniego:
Ćwiczenia usprawniające poprawiają komfort życia
Badania pokazują, że niektóre formy wysiłku fizycznego potrafią zredukować symptomy choroby lub
Gimnastyka z ciężarami poprawiają siłę, wytrzymałość i samopoczucie psychiczne,
Ćwiczenia na bieżni poprawiają sprawność chodu i biegania.
Pozytywnie wpływa na poczucie równowagi, możliwości poznawcze i ogólne samopoczucie.
Jazda na rowerze redukuje drżenie ciała, poprawia chód i pomaga w kontroli ciała.
poprawia sprawność ruchowa i zmniejsza bóle mięśniowe