Shakespeare

Wczesne lata

W szkole w Stratford uczył się łaciny, historii, literatury antycznej i retoryki, zaś jego nauczycielami byli magistrowie z Oxfordu.Pracował w kilku magnackich rezydencjach jako guwerner, sekretarz, a także aktor w dworskich przedstawieniach. W 1582 roku osiemnastoletni Shakespeare ożenił się z Anne Hathaway, która miała wtedy 26 lat. W związku z różnicą wieku, a także z tym, że Anne była w trzecim miesiącu ciąży, przyjmuje się, że małżeństwo to było wymuszone przez jej rodzinę. Mieli trójkę dzieci: Susannę (ur. 1583) i bliźnięta o imionach Hamnet i Judith, urodzone w 1585. Hamnet zmarł w 1596 roku; niektórzy przypuszczają, że jego śmierć była jedną z inspiracji do napisania Hamleta.

Pierwsze prace twórcze

W 1598 roku po raz pierwszy wziął udział w przedstawieniu; także wtedy jego nazwisko zaczęło pojawiać się w charakterze autora sztuk. Przekaz mówi, że oprócz tego, że pisał dla Trupy Lorda Szambelana teksty nowych utworów, zajmował się finansami grupy, grywał także niewielkie role w spektaklach, takich jak Jak wam się podoba czy Henryk V. Wiele z jego dramatów czerpie motywy z literatury dawniejszej, co wpisywało się w specyfikę epoki, w której nie istniały jeszcze prawa autorskie, a wszelka imitacja, trawestacja i intertekstualność były jednymi z najbardziej cenionych cech ówczesnej literatury.Napisał 38 sztuk, 154 sonety, a także wiele utworów innych gatunków. Mimo że cieszył się popularnością już za życia, jego sława rosła głównie po śmierci, dopiero wtedy został zauważony przez prominentne osobistości. Uważa się go za poetę narodowego Anglii.

Życie w Londynie

Po przeprowadzce do Londynu (Anne Hathaway została

w Stratfordzie), w 1604 roku był swatem córki swojego kamienicznika. Dokumenty sądowe z 1612 roku dają dowód na to, że Shakespeare był lokatorem Christophera Mountjoya, zamożnego mieszkańca Londynu.

Liczne zachowane z tego okresu dokumenty związane

z finansami pozwalają stwierdzić, że majątek Shakespeare’a rósł w szybkim tempie, co pozwoliło mu na zakup domu w dzielnicy Blackfriars w Londynie, a także drugiej co do wielkości posiadłości w Stratford, New Place.

Ostanie lata życia

Shakespeare wrócił do Stratford w 1613 roku, zmarł w wieku 52 lat, 23 kwietnia 1616. Ostatnie lata życia spędził w New Place.

Został pochowany w absydzie kolegiaty Świętej Trójcy w Stratford.

Teatr 'The Globe'

W 1598 roku po raz pierwszy wziął udział w przedstawieniu; także wtedy jego nazwisko zaczęło pojawiać się w charakterze autora sztuk.

Był współwłaścicielem teatru The Globe, który jest jednym z najstarszyk teatrów w Londynie. Mógł pomieścić około 3000 widzów. W krótkim okresie działalności starego The Globe Theatre, Szekspir wystawił tu wiele ze swoich najważniejszych sztuk. Były to między innymi: „Hamlet”, „Jak wam się podoba” (As You Like It), „Juliusz Cezar”, „Wieczór Trzech Króli” (Twelfth Night), „Życie Henryka V” (Henry V).

Dramat Szekspirowski

W czasach, kiedy tworzył Szekspir, w Europie triumfy świecił dramat klasyczny, ściśle wzorowany na tragedii antycznej. Dramaturg ze Stratfordu pogwałcił większość obowiązujących w nim zasad i kierując się własną wyobraźnią i potrzebami nowej publiczność, stworzył nowy typ dramatu, nazwany od jego nazwiska „szekspirowskim”.

Cechy dramatu szekspirowskiego

W odróżnieniu od dramatu antycznego Shakespear oderwał się od zasady trzech jedności. Akcja jego sztuk odbywa się w wielu miejscach na raz i ma wiele wątków. William łączy również tragedię z komedią. W jego sztukach również nie występują chóry. Jego utwory bywają niejednoznaczne, widz sam musi uporać się z ich oceną i interpretacją. O ile w tragedii antycznej los bohatera z góry był przesądzony, decydowało o nim boskie Fatum, o tyle angielski dramaturg pozostawia swoim bohaterom wolność wyboru.

Makbet

Dokładny czas powstania Makbeta nie jest znany ale przypuszcza się, że został napisany po1603 roku z powodu nawiązań do króla Jakuba I

Fikcja a rzeczywistość

Szekspir mocno inspirował się historią prawdziwego Makbeta, jednak trudno zaprzeczyć, że pewnymi faktami manipulował w taki sposób, by zwiększyć dramaturgię dzieła. Angielski dramatopisarz w swojej tragedii pokazuje, że to właśnie kwestia podniesienia ręki na dobrego i sprawiedliwego króla Dunkana, motywowana żądzą władzy, stała się przyczyną upadku prawego rycerza Makbeta. Szekspir ukazuje Makbeta jako tyrana siejącego terror i z zimną krwią usuwającego przeciwników. Tymczasem to za panowania tego króla, który zasiadał na tronie w latach 1040-1057,r ukrócona została anarchia, zaś kraj wzrósł w siłę.