Płat skroniowy

Choroby wpływające na hipokamp

Gdy H.M. miał 27 lat, został poddany interwencji chirurgicznej w celu zmniejszenia częstości i rozległości napadów padaczki. W trakcie operacji usunięto mu część hipokampa. Na skutek tego H.M. był w stanie przypominać sobie wydarzenia z dalekiej przeszłości; stracił natomiast umiejętność wprowadzania nowej informacji do pamięci długotrwałej. Długo po operacji ciągle uważał, że żyje w 1953 r., czyli tym, w którym był operowany.

Służył on jako wspaniały badany przez 50 lat. Po uszkodzeniu hipokampa był w stanie gromadzić pewnego rodzaju nowe wspomnienia, np. zdobywać nowe umiejętności. Sugeruje to, że ofiary wypadków, cierpiące na uszkodzenia hipokampa, są nadal zdolne do nauczenia się nowych zadań, ale nie będą w stanie zapaamiętać, że ich się nauczyły.

Badanie H.M

->

Bodźce słuchowe pochodzące z ucha trafiają do płata skroniowego, który pełni zasadniczą rolę w ich przetwarzaniu. Dzięki ośrodkom w tym obszarze mózgu możemy usłyszeć dźwięki, rozpoznawać je i zapamiętywać.

->

Dwie najważniejsze funkcje pełnione przez płat skroniowy w kontekście komunikacji związane są z:

- rozpoznawaniem i rozumieniem mowy,

- wytwarzaniem mowy (przy zaburzeniu funkcji płata skroniowego mogą występować trudności w wypowiedzeniu słów także u osób, które wiedzą, co chciałyby powiedzieć).

Płat skroniowy umożliwia nam więc zarówno wypowiadanie słów, jak i rozumienie tego, co mówią do nas inni. Odpowiada także za umiejętność modulowania tonu głosu oraz dostosowania odpowiedniej szybkości mówienia.

->

Za sprawą znajdujących się w obrębie płata skroniowego struktur układu limbicznego (ciała migdałowatego i hipokampa) jesteśmy zdolni do tworzenia wspomnień. Dotyczy to zarówno pamięci wizualnej, jak i zapamiętywania przekazów dźwiękowych, w tym mowy.

->

Płat skroniowy umożliwia nadawanie sensu bodźcom wizualnym. Oznacza to, że dzięki niemu, kiedy zobaczymy jakiś obiekt jesteśmy w stanie określić co to jest. Ta część mózgu pozwala nam także na odróżnianie znanych przedmiotów czy osób od tych, których wcześniej nie widzieliśmy.

Epilepsja

Neurogenne zaburzenia erekcji-Marek Sawka

Neurogenne przyczyny zaburzeń erekcji

Neurogenne zaburzenia erekcji dzielą się na zaburzenia pochodzenia mózgowego i rdzeniowego. Występują w postaci osłabienia lub braku wzwodu. Do głównych przyczyn zaburzeń erekcji pochodzenia mózgowego zalicza się: guzy mózgu, urazy czaszkowo-mózgowe, udary mózgu, przewlekłe choroby zwyrodnieniowe i otępienne, padaczkę oraz infekcje ośrodkowego układu nerwowego. Rzadko jednak są jedynym objawem chorobowym, dlatego badanie zaburzeń seksualnych w neurologii jest mało eksponowane, a także pomijane w badaniach podmiotowym i przedmiotowym. Literatura specjalistyczna na temat zaburzeń seksualnych w neurologii jest stosunkowo uboga, bowiem większość klinicystów omija strefę życia intymnego u pacjentów, uważając, że nie stanowi ona problemu klinicznego. Najważniejsze sposoby leczenia: farmakoterapia nieinwazyjna i inwazyjna, aparaty próżniowe, metody chirurgiczne, metody

psychoterapeutyczne oraz fizykoterapia. Często zaburzenia te mają charakter przemijający dzięki dużym zdolnościom kompensacyjnym ośrodkowego układu nerwowego. Dopiero rozległe uszkodzenia powodują trwałe następstwa. Skuteczność jest tym wyższa, im bardziej udany jest związek partnerski. Wpływ mają również: krótki czas trwania choroby, właściwa diagnoza, brak rygoryzmu religijnego, bogata wyobraźnia erotyczna, dobra samoocena, właściwa motywacja do leczenia oraz dostosowanie programu terapii do pacjenta i jego sytuacji. Dużą rolę w leczeniu pacjentów z chorobami neurologicznymiodgrywają metody edukacyjne. Zaburzenia seksualne w neurologii w większości

przypadków nie mają znaczenia w diagnostyce, przebiegu choroby i leczeniu chorób neurologicznych. Nie ma również żadnych przeciwwskazań neurologicznych do podjęcia współżycia. Akt płciowy jest przejawem normalnego życia oraz potrzebą fizjologiczną, do której nie jest konieczna zgoda lekarza.

Hipokamp w starzeniu się i chorobie Alzheimera - O. Narkiewcz i J.Moryś

Hipokamp a zaburzenia pamięci w chorobie Alzheimera i starzeniu

Teza: Zaburzenia pamięci w chorobie Alzheimera, a prawdopodobnie również i w fizjologicznym starzeniu, są w dużym stopniu spowodowane uszkodzeniem przez proces patologiczny hipokampa i kory śródwęchowej.

Argumenty:

1) Badania histopatologiczne wykazały, że kłębki neurofibrylarne (komórki, które uszkadzają neurony) pojawiają się w strukturach hipokampowych z reguły wcześniej niż w innych obszarach móz­gowia. Tutaj również proces ten w przebiegu choroby narasta najszybciej. Wczesne uszkodzenie struktur hipokampowych skłoniło niektórych badaczy do określenia choroby Alzheimera mianem otępienia hipokampowego.

2) U osób dotkniętych chorobą Alzheimera wykazano pewnymi metodami (tomografia pozytronowa wraz z użyciem tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego) znaczne obniżenie miejscowego metabolizmu glukozy, co dotyczy szczególnie struktur hipokampowych. Zmiany te są w znacznym stopniu odbiciem zaburzeń pamięci i obniżenia sprawności intelektualnej.

3) Zmiany histopatologiczne obserwowane w chorobie Alzheimera (ubytek neuronów, płytki starcze, kłębki neurofibrylarne, zwyrodnienie ziarnisto-wodniczkowe) występują również w mózgu człowieka w okresie fizjologicznego starzenia. Z punktu widzenia neuropatologii nie ma wyraźnych różnic jakościowych między tymi procesami. Różnice ilościowe są jednak niemal zawsze dramatyczne, a liczba kłębków neurofibrylarnych i płytek starczych jest w mózgu pacjentów z chorobą Alzheimera zwykle kilkadziesiąt razy większa niż u osób zdrowych w tym samym wieku.

Wnioski: Szczegółowe badania neuropatologiczne oraz wyniki uzyskane przez rezonans magnetyczny przemawiają, że zaburzenia pamięci są związane ze zmianami patologicznymi w hipokampie i sąsiednim odcinku śródwęchowym kory. W tych strukturach najwcześniej dochodzi do zwyrodnień neurofibrylarnych i utraty neuronów. Uszkodzenie kory śródwęchowej izoluje hipokamp od dużej części wejścia kory nowej i przyczynia się do zaburzeń pamięci. Tak zwane łagodne starcze zapominanie obserwowane u zdrowych osób starszych są odzwierciedlone w mózgu przez zmiany podobne do tych występujących w chorobie Alzheimera. Są jednak nieporównywalnie mniej liczne.

Koncepcje diagnostyczne, kliniczne i terapeutyczne otępienia czołowo-skroniowego - A. Wysokiński, W. Gruszczyński

Współczesne koncepcje diagnostyczne, kliniczne

i terapeutyczne otępienia czołowo-skroniowego

Teza: Otępienie czołowo-skroniowe jest poważnym problemem współczesnej psychiatrii – zarówno na etapie stawiania rozpoznania, jak i w trakcie procesu terapeutycznego.

1. Problemy w rozpoznaniu.

Przewlekły i postępujący przebieg choroby, mnogość możliwych objawów psychopatologicznych oraz typowy dla większości schorzeń psychiatrycznych brak jednoznacznie potwierdzających rozpoznanie badań dodatkowych sprawiają, że rozpoznanie jest procesem niełatwym.

1) Rozpoznawanie kliniczne

2) Badania neuroobrazowe i neuropatologiczne - zmniejszenie przepływu krwi okolic czołowych i skroniowych, dystrofia aksonów

3) Testy neuropsychologiczne - Chorzy z FTD uzyskują szczególnie niskie wyniki w testach oceniających sprawność kory czołowej. Słabe wyniki w testach neuropsychologicznych związane są między innymi z problemami z przestrzeganiem reguł zadania, zaburzonym tworzeniem i porządkowaniem informacji, zaburzeniami uwagi, impulsywnością powodującą udzielanie odpowiedzi bez ich wcześniejszego sprawdzenia, z myśleniem nadmiernie konkretnym oraz perseweracjami. Pomimo istnienia różnic w wynikach u chorych z FTD i chorobą Alzheimera, badanie neuropsychologiczne nie pozwala na jednoznaczne odróżnienie tych jednostek chorobowych od siebie.

2. Problemy w leczeniu.

Brak skuteczności donepezilu oraz niewielka skuteczność rywastygminy uniemożliwia efektywne leczenie inhibitorami acetylocholinoesterazy. Również leki nasilające przewodnictwo serotoninergiczne, mimo ich teoretycznej (wynikającej z obserwowanych w przebiegu FTD zmian w przewodnictwie serotoninowym) skuteczności, zazwyczaj nie przynoszą poprawy stanu klinicznego. Pozostaje leczenie neuroleptykami oraz lekami przeciwpadaczkowymi. Tych pierwszych, przy braku objawów psychotycznych w przebiegu FTD, wykorzystuje się tylko cząstkę ich potencjału farmakologicznego, nie unikając jednocześnie związanych z ich stosowaniem działań ubocznych. Leki przeciwpadaczkowe również nie oferują jednoznacznych korzyści terapeutycznych.

3. Wniosek:

Współczesna nauka nie jest nadal na tyle rozwinięta, aby dokładnie pomóc chorym na demencję.

Anatomical brain changes in schizophrenia - EBSCO

Anatomiczne zmiany mózgu w schizofrenii.

Schizofrenia jest jedną z najcięższych i wciąż mało poznanych chorób psychicznych o złożonej etiologii i patogenezie. W artykule przedstawiono zmiany anatomiczne mózgu, które można tłumaczyć deficytami poznawczymi i innymi objawami psychopatologicznymi, które tworzą obraz schizofrenii. Zawiera on wyniki badań naukwych dotyczących zmian specyficznych dla procesu schizofrenii w strukturach ośrodkowego układu nerwowoego takich jak hipokamp, płat skroniowy, móżdżek itd. Osoby u których rozwinęła się psychoza, miały zmniejszoną strukturę hipokampa po prawej stronie.Pierwsze testy pamięci przeprowadzone u pacjentów ze schizofrenią wykazały niemożność zaangażowania hipokampa w przypomnienie sobie konkretnych informacji. Zamiast tego zarejestrowano zwiększoną aktywność w regionach kory przedczołowej. Wysnuto także wnioski, iż redukcja objętości hipokampa skutkuje deficytami poznawczymi spoza zakresu pamięci sensorycznej. Analiza z obrazów rezonansu magnetycznego wykazuje również zmniejszoną objętość górnego i środkowego zgięcia w lewej półkuli oraz zmniejszoną objętość dolnego zakrętu skroniowego w obu półkulach. Ostatnie badania wykazały zmniejszenie grubości kory w obszarze czołowo-skroniowym oraz w częściach kory wzrokowej. Dzięki współpracy psychiatry i neuroradiologa możliwe będzie lepsze zrozumienie chorób psychicznych, w tym schizofrenii. Przedstawiony w niniejszym artykule przegląd badań dotyczących struktur mózgowych pacjentów ze schizofrenią jest dowodem na trwałe zmiany anatomiczne, które wyjaśniają przyczyny i mechanizmy wielu objawów psychopatologicznych.