«Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα»

Ερευνητική Εργασία του τμήματος Β'5

Σκόπελος

Η Σκόπελος είναι ένα από τα νησιά των Βορείων Σποράδων, το δεύτερο νησί στη σειρά μετά τη Σκιάθο. Έχει καλή τουριστική υποδομή, συγκεντρώνει όμως λιγότερο κόσμο από τη γειτονική κοσμοπολίτικη Σκιάθο και διατηρεί σε μεγαλύτερο βαθμό τον παραδοσιακό χαρακτήρα της. Αξιοθέατα για τους επίδοξους πεζοπόρους και τουρίστες, η Σκόπελος διαθέτει τα πιο λαμπερά και αξιοθαύμαστα μέρη από τις Σποράδες. Τα όμορφα καλντερίμια,οι παλιές παραδοσιακές εκκλησίες, τα ξωκλήσια και τα μοναστήρια αλλά και, σε ιστορικά πλαίσια, ένας αρχαίος μυκηναϊκός τάφος και Ασκληπιείο, είναι από τα μέρη που αξίζει να επισκεφθεί κανεις, στην πόλη της Σκοπέλου αλλά και στην Στάφυλο. Γεμάτη με πυκνά δάση που καλύπτουν σχεδόν το 80% της έκτασής της, θεωρείται το πιο πράσινο νησί του Αιγαίου. Επίσης, η Σκόπελος είναι ένα νησί με μεγάλη και αξιόλογη ιστορία. Οι αναταραχές και οι συγκρούσεις που προκληθήκαν από πολέμους έχει αφήσει στο νησί πλούτο με τεράστια ιστορία, ήθη και έθιμα. Στα παλιά χρόνια το νησί ονομαζόταν Πεπάρηθος. Η μετονομασία του νησιού στο σημερινό της όνομα, Σκόπελος, έγινε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους.Τα ήθη και έθιμα του νησιού, καθώς και οι παραδοσιακοί χοροί, διατηρούνται ζωντανοί χάρη στους πολιτιστικούς συλλόγους και τα χορευτικά συγκροτήματα που υπηρετούν πιστά τη χορευτική παράδοση. Οι παραδοσιακοί χοροί από τα συγκροτήματα όλων των ηλικιών διατηρούν ζωντανό το δεσμό του σήμερα με το χθες, των νέων με τους παλαιότερους και συντηρούν τα συλλογικά έθιμα των τοπικών κοινωνιών. Σε εθνικές γιορτές, πολιτιστικές εκδηλώσεις και πολλές ακόμη περιστάσεις τα χορευτικά συγκροτήματα θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι. Τέλος, στο νησί υπάρχουν επτά διαφορετικές ενδυμασίες. Η νυφική ( Στόφα ) είναι η κυριότερη με επιρροές από την δύση και παίρνει την οριστική μορφή το 18ο αιώνα με πλούσιο στολισμό στο στήθος και στο κεφάλι. Η πλούσια αυτή κεντητή φορεσιά, έχει πλέον τιμηθεί και σήμερα πολιτιστικοί συλλόγοι σε όλη την Ελλάδα φιλοξενούν την παράδοσή της.

Πλαταμώνας

Ο Πλαταμώνας είναι από τα αρχαιότερα χωριά της Μακεδονίας. Η πρώτη του ονομασία ήταν "Ηράκλεια", προς τιμή του μυθικού ήρωα Ηρακλή, που πέρασε από εκεί ,πηγαίνοντας να εκτελέσει έναν από τους δώδεκα άθλους του, πιθανόν να φέρει τα βόδια του Γηρυόνη ή τα άλογα του Διομήδη ή τη ζώνη της Ιππολύτης της βασίλισσας των Αμαζόνων απ'τη Μικρά Ασία. Ήταν κτισμένο στη θέση του σημερινού κάστρου και συγκε- κριμένα στους πρόποδές του. Η θέση του, κλειδί, δέσποζε στο δρόμο Μακεδονίας – Θεσσαλίας. Αργότερα, από τους πολλούς σεισμούς, το μέρος βούλιαξε και σήμερα σώζονται από την παλιά Ηράκλεια, ένα μέρος των τειχών και μερικές κολόνες.΄Ετσι οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να φύγουν από εκεί και να κτίσουν στην πλαγιά του βουνού, στη θέση του Π. Παντελεήμονα, το νέο τους χωριό. Τον 12ο αίωνα παίρνει το όνομα Πλατένεα από τα πολλά πλατάνια που υπήρχαν στην περιοχή αυτή. Μετά την επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία του πρώτου Ελληνικού κράτος η περιοχή αυτή παρέμενε ακόμα σκλαβωμένη στους Τούρκους. Οι αγώνες των χωρικών, και ειδικότερα των νέων συνεχίστηκαν. Το 1912 όταν ο Ελληνικός στρατός ξεκίνησε την απελευθερωτική εκστρατεία του από τα βουνά της Μελούνας όλοι ξεσηκώθηκαν και έλαβαν ενεργό το κυνήγι των Τούρκων. Κυρίευσαν το κάστρο και ύψωσαν την κυανόλευκη σημαία. Το 1925 έγινε στην περιοχή αυτή η σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών-Θεσσαλονίκη να για την νεοαπελευθερωμένη Μακεδονία με την υπόλοιπη Ελλάδα.

Ο νέος Πλαταμώνας δημιουργήθηκε μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922 και την ανταλλαγή των πληθυσμών με τους Τούρκους ήρθαν στη περιοχή πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία σιδηροδρομικώς και εγκαταστάθηκαν κοντά στο κάστρο, όπου η απέραντη έκταση με το δάσος από πλατάνια τους προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση. Στην περιοχή αυτή ζούσαν μερικές οικογένειες από τον Άγιο Παντελήμονα. Οι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην αρχή κοντά στο σταθμό κι εζήσαν για ένα χρονικό διάστημα μέσα σε σκηνές. Αργότερα μετακινήθηκαν στο χώρο του Πλαταμώνα από την εκκλησία και πέρα. Εκεί έμειναν ένα και πλέον χρόνο σε σκηνές. Aπό τις πενήντα περίπου οικογένειες, οι μισές έφυγαν και πήγαν σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Στον Πλαταμώνα έμειναν 25 περίπου οικογένειες και με κρατική βοήθεια χτίστηκαν τα πρώτα σπίτια. Το 1935 μοιράστηκαν με κλήρο τα χωράφια που απαλλοτριώθηκαν με κρατική εντολή από τον τσιφλικά Εβραίο Μαλάχ. Σιγά-σιγά άρχισαν να κατεβαίνουν κι άλλες οικογένειες από το Παντελεήμονα και να χτίζουν νέα σπίτια στην περιοχή, κοντά στη θάλασσα. Το πρώτο μεγάλο σπίτι που χτίστηκε και σώζεται μέχρι σήμερα , ήταν η Αύρα "1929''. Μια αεροφωτογραφία δείχνει τον Πλαταμώνα, όπως ήταν το 1936 με την Αύρα. Έτσι δημιουργήθηκε το νέο χωριό που ονομάστηκε "Πλαταμώνας" σε ανάμνηση του ιστορικού Πλαταμώνα της Βυζαντινής εποχής, όνομα που υπάρχει και σήμερα.

Σήμερα η φήμη του είναι απλωμένη σ' όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Mε τη δημιουργία του αυτοκινητόδρομου Αθήνα - Θεσσαλονίκη, χιλιάδες ξένοι και και Έλληνες τον επισκέπτονται για να χαρούν τον απέραντο γιαλό ,τον καταγαλανούρανο,τις γάργαρες πηγές και να ευχαριστηθούν απ'το από την περιποίηση των κατοίκων. Ο Τουρισμός είναι η σπουδαιότερη πηγή πλούτου για το χωριό.Οι κάτοικοι ασχολούνται και με αλιεία, γεωργία, κτηνοτροφία και το ε- μπόριο. Αυτή είναι η ιστορία του Πλαταμώνα συνοπτικά. Παρακάτω θα ασχοληθούμε αναλυτικά με την Ιστορία του Πλαταμώνα από το 1453 ως σήμερα. Για τις άλλες περιόδους της Ιστορίας του έχουμε ασχοληθεί σε άλλες εργασίες. "Παλιές πόλεις -Νέες ανασκαφές" ," Το Κάστρο του Πλαταμώνα".

Ψαρά

Τα Ψαρά βρίσκονται 12 μίλια βορειοδυτικά της Χίου. Μπορεί να φτάσει κανείς σε αυτά με πλοίο από την πόλη της Χίου, ή με μικρότερο πλοιάριο από τα Λημνιά, το επίνειο της Βολισσού. Στο νησί έχουν γραφτεί πολλές ιστορικές σελίδες, ένδοξες αλλά και τραγικές. Ο διάσημος επαναστάτης ναύαρχος Κανάρης καταγόταν από τα Ψαρά, και οι Ψαριανοί ήταν ανάμεσα στους πρώτους Έλληνες που επαναστάτησαν κατά των Τούρκων το 1821. Κατά το 1824, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο νησί και έσφαξαν περισσότερους από 15.000 Έλληνες, ενώ μόλις 3.000 κατάφεραν να διασωθούν. Το νησί δε συνήλθε ποτέ από αυτήν την πλήρη καταστροφή.Σήμερα, έχει λιγότερους από 500 κατοίκους, οι οποίοι μένουν όλοι στο μοναδικό οικισμό του νησιού, το χωριό των Ψαρών.

Οινούσσες

Τα πέντε μικρά νησιά, δύο μίλια από τη βορειοανατολική ακτή της Χίου, είναι γνωστά με το όνομα του μεγαλύτερου από αυτά, της Οινούσσας. Στην αρχαιότητα το νησί ήταν φημισμένο για το καλό κρασί του και πιστεύεται ότι από τη ρίζα της λέξης οίνος προέρχεται και το όνομα Οινούσσες. Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί και ξαναεπέστρεψαν σε αυτό μετά το 1827. Οι δυσκολίες τους όμως δεν τελείωσαν με την επιστροφή τους στα νησιά, καθώς ο Τούρκος κατακτητής φρόντισε να είναι ιδιαίτερα αυστηρός μαζί τους. Οι δυσβάσταχτοι φόροι οδήγησαν τελικά τους περισσότερους άντρες στη θάλασσα. Πολλοί από αυτούς έγιναν αργότερα πλοιοκτήτες και σήμερα μερικοί από τους πιο πλούσιους και παγκοσμίως διάσημους εφοπλιστές κατάγονται από αυτό το μικρό νησί.Στις Οινούσσες βρίσκεται επίσης και μια από τις μεγαλύτερες σχολές εμπορικής ναυτιλίας της Ελλάδας.

Η Σαμοθράκη είναι νησί του Θρακικού Πελάγους. Βρίσκεται στο Βορειοανατολικό τμήμα του Αιγαίου μεταξύ των νησιών Λήμνος, Ίμβρος και Θάσος, και απέχει 24 ναυτικά μίλια από την Αλεξανδρούπολη. Η Σαμοθράκη είναι το ψηλότερο ελληνικό νησί στο Αιγαίο -με την εξαίρεση των δύο μεγαλονήσων, της Κρήτης και της Εύβοιας. Το όνομα του βουνού είναι Σάος, αλλά οι ντόπιοι το ονομάζουν «Φεγγάρι» (όπως και την υψηλότερη κορυφή του), καθώς είναι «τόσο ψηλό που κρύβει το φεγγάρι». Εξάλλου, το όνομα του νησιού σημαίνει «ψηλή Θράκη» -από το αρχαιοελληνικό σάμος = υψηλή. Ο μόνιμος πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 2.840 κάτοικοι. Μέσω του λιμανιού της Καμαριώτισσας η Σαμοθράκη συνδέεται ακτοπλοϊκά κυρίως με την Αλεξανδρούπολη και δευτερευόντως με την Καβάλα, το Λαύριο καθώς και με άλλα νησιά του Αιγαίου. Η οικονομία της Σαμοθράκης βασίζεται επί το πλείστον στον τουρισμό και την αλιεία. Η Σαμοθράκη είναι παγκοσμίως γνωστή λόγω του διάσημου αρχαιοελληνικού αγάλματος της Νίκης, το οποίο βρέθηκε το 1863 στο νησί. Το άγαλμα, ύψους 2,75 μέτρων, εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Επιπλέον, στην αρχαιότητα, στο νησί λάμβαναν χώρα τα Καβείρια Μυστήρια, αποκρυφιστικές τελετές που το περιεχόμενο τους δεν έχει διαλευκανθεί απόλυτα μέχρι σήμερα.

Σπιναλόγκα

Η Σπιναλόγκα είναi ένα μικρό νησάκι που κλείνει από τα βόρεια τον κόλπο της Ελούντας. Κατά την αρχαιότητα, το όνομά της ήταν Καλυδών και μετονομάστηκε σε Σπιναλόγκα κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας. Η στρατηγική θέση του νησιού, έχει σηματοδοτήσει την ιστορία του ως φρούριο για την προστασία του λιμανιού της Ελούντας, γεγονός που έγινε αντιληπτό από τους Ενετούς, που οχύρωσαν άριστα το νησί. Το 1905 χρησιμοποιήθηκε ως Λεπροκομείο και οδηγήθηκαν εκεί όλοι οι λεπροί της Κρήτης και από το 1913 όταν η Κρήτη ενώθηκε με την υπόλοιπη Ελλάδα άρχισαν να καταφθάνουν εδώ λεπροί από όλη τη χώρα, ενώ σταδιακά η Σπιναλόγκα χαρακτηρίστηκε Διεθνές Λεπροκομείο της Ευρώπης. Οι περισσότεροι λεπροί οδηγούνταν στη Σπιναλόγκα δια της βίας, αφού εκεί θα περνούσαν το υπόλοιπο της ζωής τους και είναι χαρακτηριστική η επιγραφή στην είσοδο που έγραφε "ο εισερχόμενος να εναποθέσει κάθε ελπίδα". Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η Σπιναλόγκα αποτέλεσε ίσως το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα που δεν πάτησε πόδι κατακτητή. Το λεπροκομείο έκλεισε το 1957, όταν πλέον θεραπεύθηκαν και οι τελευταίοι κάτοικοι του νησιού. Το 2001 η ιστορία του νησιού της Σπιναλόγκα τράβηξε την προσοχή της Βρετανίδας συγγραφέως Βικτόρια Χίσλοπ, η οποία συγκλονισμένη έγραψε το μυθιστόρημα "Το νησί" που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έγινε μπεστ σέλερ. Σήμερα, η πρόσβαση στη Σπιναλόγκα μπορεί να γίνει με καραβάκι από την Ελούντα ή την Πλάκα και εκεί ο επισκέπτης μπορεί να δει τις ενετικές θολωτές δεξαμενές, το κτίριο της φρουράς, την πυριτιδαποθήκη στο ναό του Αγίου Νικολάου, αλλά και τα σπίτια όπου διέμεναν οι πάσχοντες της νόσου του Χάνσεν.

Ανάφη

Στην εσχατιά των Κυκλάδων, ζυμωμένη στον ήλιο του Αιγαίου και την αρμύρα της θάλασσας, μοναχική μέσ’ στην απλότητά της, η Ανάφη παραμένει ένα νησί μακριά από τους ρυθμούς της σύγχρονης ανάπτυξης. Το νησί παίρνει αργά-αργά τη θέση του στο τουριστικό «στερέωμα». Σήμερα, είναι σε θέση να παρέχει όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες στον ταξιδιώτη, που δεν έρχεται στην Ανάφη σαν κάποιος οποιοσδήποτε τουρίστας, αλλά συνήθως φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του παλαιού περιηγηγή. Περιηγητή ενός παρθένου κι απόκοσμου τόπου, που τον ανακαλύπτει συνεχώς ανιχνεύοντας τον από στεριά και θάλασσα. Με πλησιέστερό της νησί τη Σαντορίνη (Θήρα), η Ανάφη βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του κυκλαδικού συμπλέγματος. Το λιμανάκι του Άη Νικόλα υποδέχεται τους νεοφερμένους, δείχνοντας το δρόμο για τη Χώρα. Με ανοιχτό ορίζοντα στο Κρητικό πέλαγος, η Χώρα είναι ο μοναδικός οργανωμένος οικισμός, τυπικός κυκλαδίτικος, με δικές του όμως αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες. Από τη Χώρα ή από το λιμάνι ξεκινούν όλες οι εξορμήσεις προς τις «κρυφές» και φανερές εξοχές του νησιού. Tη κοντινή, γραφική ακρογιαλιά Κλεισίδι με τα λιγοστά της σπίτια, τις εξωτικές ακτές Κατσούνι, Μικρός και Μεγάλος Ρούκουνας, Μέγας Ποταμός, Άγιοι Ανάργυροι, Πρασιές. Το Καστέλλι, το λόφο με τα κατάλοιπα της αρχαίας πόλης, και ταΚαταλυμάτσα, θέση του αρχαίου λιμανιού ρωμαϊκών χρόνων.... Το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής (Παναγιάς της Καλαμιώτισσας), ξακουστό αναφιώτικο προσκύνημα και προστάτιδα του νησιού.

Διδυμότειχο

Μακρινίτσα

Κέρκυρα

Πάργα

Κάρυστος

Τσακωνιά

Αστυπάλαια

Τέλος !!!

"Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα"

«Ταξιδεύοντας στις … Κυκλάδες»

Το Ταξίδι είναι ένα συναρπαστικό κυνήγι, και βγαίνεις έξω και δε μπορείς να ξέρεις τι πουλί θα σου λάχει. Το Ταξίδι είναι σαν το κρασί, και πίνεις και δε μπορείς να μαντέψεις τι οράματα θα κατεβούν στο κεφάλι σου. Σίγουρα, ταξιδεύοντας, βρίσκεις πάντα ό,τι μέσα σου έχεις. Χωρίς να το θες, από τις αναρίθμητες εντυπώσεις που πλημμυρίζουν τα μάτια σου κάνεις επιλογές και διαλέγεις ό,τι περισσότερο ανταποκρίνεται στις ανάγκες ή στις περιέργειες της ψυχής σου. «Αντικειμενική» αλήθεια υπάρχει μονάχα στους φωτογραφικούς θαλάμους, στις ψυχές που βλέπουν κρύα, χωρίς συγκίνηση, δηλαδή χωρίς βαθιά επαφή, τον κόσμο.

«Ταξιδεύοντας στη … Χίο»

Όσοι πονούν κι αγαπούν συνεργάζονται με μυστική επικοινωνία με το τοπίο που βλέπουν, με τους ανθρώπους που σμίγουν και με τα γεγονότα που διαλέγουν. Γι’ αυτό κάθε άρτιος Ταξιδευτής δημιουργεί πάντα τη χώρα όπου ταξιδεύει..

Νίκος Καζαντζάκης

«Ταξιδεύοντας στη … Σαμοθράκη»

"Ταξιδεύοντας ... στις Σποράδες"

«Ταξιδεύοντας στην … Κρήτη»

«Ταξιδεύοντας στη … Μακεδονία»

«Ταξιδεύοντας στα ... Επτάνησα»

«Ταξιδεύοντας στην … Πελοπόννησο»

Η Κέρκυρα έχει πληθυσμό 31.359 κατοίκους Το νέο τμήμα της πόλης χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες πλατείες της τις μεγάλες λεωφόρους και τα σύγχρονα κτίρια. Το παλιό τμήμα Κέρκυρας είναι από τα πιο γραφικά μέρη στην Ελλάδα με τα χαρακτηριστικά παλιά καλντερίμια τα γνωστά σε όλους και χιλιοτραγουδισμένα, Καντούνια της Κέρκυρας. Αυτή είναι η παραδοσιακή Κέρκυρα με το εντελώς ξεχωριστό στύλ της μεσαιωνικής πολιτείας. Το επόμενο χαρακτηριστικό της Κέρκυρας είναι ο έντονος τουρισμός. Η Κέρκυρα είναι πανέμορφη με καταπράσινο τοπίο, υπέροχες παραλίες, φιλόξενους κατοίκους και αποτελεί ιδανικό τουριστικό προορισμό για κάθε είδους διάκοπες. Το νησί από μορφολογική άποψη είναι ημιορεινό και αυτό συντελεί στη δημιουργία φυσικών κόλπων που με τη σειρά τους δημιουργούν υπέροχες παραλίες. Σχεδόν όλη η Κέρκυρα καλύπτεπται από υψώματα που τα σημαντικότερα είναι ο Παντοκράτορας, το Στραβοσκιάδι και η Τσούκα.

Aνάμεσα στους δυο βράχους που την προσδιορίζουν ιστορικά, τον Καλέ στο δυτικό άκρο και την Αγία Πέτρα στο νοτιοανατολικό,απλώνεται αμφιθεατρικά η σημερινή πόλη του Διδυμοτείχου. Στα δύο κάστρα που δέσποζαν κάποτε στην περιοχή οφείλει και το όνομά της, κάστρο διδυμάρικο. Το Διδυμότειχο σήμερα έχει να δείξει στον επισκέπτη πλούσια ιστορική κληρονομιά που σε συνδυασμό με την φιλοξενία των ανθρώπων της, αποτελεί κύριο προορισμό ξεκούρασης και χαλάρωσης. Το Κάστρο του Διδυμοτείχου είναι το πιο σημαντικό στην Ελληνική Θράκη. Τα δείγματα της οικοδόμησης των τειχών, μαρτυρούν ύπαρξη κάστρου πολύ πριν από τους Βυζντινούς χρόνους. Τα τείχη του Διδυμοτείχου ανακατασκευάσθηκαν και ενισχύθηκαν επί Ιουστινιανού. Για το λόγο αυτό θεωρούμε ότι η ύπαρξη του Κάστρου, με τη σημερινή του μορφή, χρονολογείται από τον 6ο αιώνα.

Το κάστρο, δεν συντηρήθηκε από τους Οθωμανούς κατακτητές και υπέστη μεγάλες καταστροφές. Τα τείχη που σώζονται έχουν μήκος 1 χλμ και το ύψος τους φτάνει τα 12 μέτρα. Το κάστρο των Διδύμων Τειχών, συνοδεύεται με θρύλους, όπως αυτός με τις Σαράντα Κάμαρες, που βρίσκονται σε δαιδαλώδη διάταξη μέσα στον βράχο πάνω στον οποίο είναι κτισμένο το κάστρο. Στην πραγματικότητα, το κάστρο διαθέτει δεκάδες λαξευτών σπηλαίων, που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες ή δεξαμενές νερού ή καταφύγια.

Σύμφωνα με το χρονικό της Μονεμβασίας οι Τσάκωνες προέρχονταν από πληθυσμούς της Λακωνίας που κατέφυγαν στα ορεινά του Πάρνωνα κατά τη διάρκεια των Αβαρο-Σλαβικών επιδρομών στην Πελοπόννησο στα τέλη του 6ου αιώνα. Σύμφωνα με το ίδιο κείμενο στην προέλευσή τους οφείλεται και το όνομα Τσάκωνες το οποίο αποτελεί παραφθορά του Λάκωνες. Έδρα της ορεινής τους κοινότητας έγινε ο Πραστός, ενώ το πρώτο χωριό των Τσακώνων για το οποίο εμφανίζονται αναφορές στα τέλη του 13ου αιώνα είναι η Καστάνιτσα. Οι Τσάκωνες ήταν κυρίως κτηνοτρόφοι και χτίστες. Ως χτίστες μάλιστα απέκτησαν μεγάλη φήμη και έγιναν περιζήτητοι ακόμα και μακριά από τον τόπο τους. Έδωσαν το παρόν στην επανάσταση του 1821, κατά τη διάρκεια της οποίας κάηκε από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ η πρωτεύουσά τους, ο Πραστός, το 1826. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας πολλοί Τσάκωνες μετακινήθηκαν στις κοντινές παραθαλάσσιες περιοχές με αποτέλεσμα νέα πρωτεύουσά τους να γίνει το Λεωνίδιο. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας τα Τσακωνοχώρια μοιράστηκαν αρχικά μεταξύ των δήμων Λιμναίων, Βρασιών και Σιταίνης ενώ μετά το 1840 μεταξύ των δήμων Λιμναίων (που είχε έδρα το Λεωνίδιο) και Βρασιών (που είχε έδρα τον Πραστό). Η τοπική διάλεκτος δεν στηρίχθηκε από την ελληνική πολιτεία και ο αριθμός των ομιλητών της άρχισε να φθίνει. Σήμερα υπάρχουν λίγοι κυρίως ηλικιωμένοι ομιλητές της Τσακώνικης διαλέκτου. Αν και οι κάτοικοι των Τσακωνοχωρίων είναι 8.122, σύμφωνα με την απογραφή του 2001, οι ομιλητές της διαλέκτου υπολογίζονται σε λιγότερους από 2.500. Οι περισσότεροι είναι ομιλητές του νότιου ιδιώματος της διαλέκτου και συναντώνται κυρίως στον Τυρό, τα Πέρα Μελανά, τα Σαπουνακαίικα και την Βασκίνα.

«Ταξιδεύοντας στη … Θράκη»

«Ταξιδεύοντας στην … Θεσσαλία»

«Ταξιδεύοντας στην … Ήπειρο»

Είναι η γέφυρα ανάμεσα στα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες με σχήμα πεταλούδας. Βρίσκεται ανάμεσα στην Ανάφη, την Κω και την Αμοργό. Είναι το δυτικότερο νησί των Δωδεκανήσων.Οι κάτοικοι είναι φιλόξενοι, καλωσορίζουν με θέρμη τους επισκέπτες και κάνουν τα πάντα για να τους ευχαριστήσουν! Διατηρούν τα ήθη και τα έθιμα αλλά και την ιδιαίτερη προφορά τους. Αρκετά και τα αγαθά που παράγει ο τόπος, άφθονα ψάρια όπως μαρτυρεί και μια από τις ονομασίες, «Ιχθυόεσσα», υπάρχει επίσης εκτεταμένη κτηνοτροφία με χιλιάδες κατσίκια διασκορπισμένα σ'όλη την έκταση του νησιού αλλά και τις νησίδες που το περιβάλλουν. Θα βρείτε ακόμα, μέλι αλλά και διαλεχτούς καρπούς από το εύφορο Λιβάδι, την πιο πλούσια περιοχή του νησιού.Οι Αρχαίοι την αποκαλούσαν και "Τράπεζα των Θεών" για τους καρπούς της αλλά και τα άνθη με το πλούσιο άρωμα τους. Ένα ακόμη ξεχωριστό χαρακτηριστικό είναι η μη-ύπαρξη φιδιών στο νησί, κάτι που έκανε τον Αριστοτέλη να πει, " εχθράν είναι τοις όφεσιν η των Αστυπαλαίαων γη". Ο Ρωμαίος Πλίνιοας είχε αναφέρει επίσης τις θεραπευτικές ιδιότητες των σαλιγκαριών του νησιού. Πολλές οι τοποθεσίες και τα αξιοθέατα που αξίζει να δει ο επισκέπτης, η ξακουστή Χώρα, μια από τις ωραιότερες του Αιγαίου, οι εκατοντάδες εκκλησιές σκορπισμένες σ'όλο το χάρτη καθώς και οι δεκάδες ερημικές παραλίες που τριγυρίζουν την Αστροπαλιά και ολοκληρώνουν την εικόνα ενός μοναδικού τόπου! Φυσικά δεν τελειώνουμε εκεί αφού η Αστυπάλαια έχει πάνω της χαραγμένα σημάδια ιστορίας χιλιάδων ετών.

«Ταξιδεύοντας στην … Στερεά Ελλάδα»

Ένας ξεχωριστός προορισμός πραγματικά πολύ κοντά στην Αθήνα από μια διαδρομή που θα διαρκέσει, ανάλογα το μέσο που θα επιλέξετε, από 1 ώρα έως 2,30 ώρες οδικώς από Χαλκίδα. Η σημερινή Κάρυστο άρχισε να χτίζεται το 1843 βάσει των ρυμοτομικών σχεδίων του Βαυαρού μηχανικού Μπίρμπαχ, κατ’ εντολή του τότε βασιλιά Όθωνα. Εκεί οφείλεται το μοντέρνο ρυμοτομικό σχέδιο με τις μεγάλες πλατείες, τους μεγάλους δρόμους και τα δημόσια νεοκλασικά κτίρια. Οι κάτοικοι της πόλης πάντα φιλόξενοι και εργατικοί, αγαπούν τον τόπο τους και κρατούν έθιμα και παραδόσεις. Αρμονία, γαλήνη, ξεκούραση περιμένουν τον επισκέπτη της Καρύστου και τον κάνουν να χαίρεται πραγματικά για την επιλογή να περάσει τις διακοπές του στην όμορφη αυτή πόλη. Στο νέο λιμάνι της Καρύστου θα βρείτε παραδοσιακά καφενεία, ουζερί, γραφικές ταβέρνες και εστιατόρια που καλύπτουν όλες τις απαιτήσεις.

«Ταξιδεύοντας στα … Δωδεκάνησα »

Η Πάργα αποτελεί το πιο πολυσύχναστο τουριστικό θέρετρο της Πρέβεζα. Είναι χτισμένη στις παρυφές του ενετικού κάστρου και είναι εμφανώς επηρεασμένη από την επτανησιακή αρχιτεκτονική.Κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Δήμο Πάργας, τα επονομαζόμενα Παργινά ή Κανάρεια. Οι εορτασμοί έχουν θρησκευτικό και ιστορικό χαρακτήρα.Το βράδυ του εορτασμού της Παναγίας ο κόσμος μεταφέρεται με βάρκες στο νησάκι της Παναγιάς που βρίσκεται μπροστά από την πόλη της Πάργας. Το επόμενο βράδυ ανήμερα της Παναγιάς (15 Αυγούστου) πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στον χώρο του λιμανιού για να παρακολουθήσει τη "βαρκαρόλα" η οποία αναπαριστά την επιστροφή των Παργινών και των Ιερών Κειμηλίων τους στην Πάργα. Το 1817 οι Άγγλοι που είχαν υπό την κατοχή τους την Πάργα προχώρησαν στην πώληση της στον Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Σχεδόν ένα αιώνα μετά κατά την απελευθέρωση της Ηπείρου οι Παργινοί επέστρεψαν στη, ελεύθερη πια, Πάργα και το γεγονός αυτό αναπαρίσταται στη βαρκαρόλα. Δύο σειρές βάρκες από το κάστρο και τις Παυλούκες, στολισμένες φαντασμαγορικά με ενετικά φανάρια, κινούνται προς το λιμάνι όπου και τους γίνεται υποδοχή με πλήθος πυροτεχνημάτων και βεγγαλικών.

Το «Μπαλκόνι του Πηλίου», 17 χλμ. από τον Βόλο. Ένα νούμερο απατηλό όμως, διότι όταν ο επισκέπτης της πόλης κοιτάξει προς το βουνό, ο ορίζοντάς του ανοίγει προς τα πάνω και η ματιά του αγκαλιάζει την Μακρινίτσα κουρνιασμένη στην απότομη πλαγιά του βουνού να στέκεται ακοίμητος βιγλάτορας πάνω από την πόλη. Η επίσκεψη είναι νομοτελειακά αναπόφευκτη και η ανταμοιβή εξαίσια, μοναδική, ανεπανάληπτη. Μισής ώρας οδήγηση και ένας απολαυστικός περίπατος μέσα από τον στενό πεζόδρομο θα φέρουν τον επισκέπτη στην κεντρική πλατεία όπου τον περιμένει μια πανοραμική άποψη του Βόλου ν΄απλώνεται στα πόδια του σε βάθος 600 μέτρων, και, πέρα από την εκθαμβωτική λευκότητα της όμορφης πόλης του Ιάσονα, να φαντάζουν τα νερά του Παγασητικού πότε ασημένια και πότε χρυσαφένια σαν ένας τεράστιος καθρέφτης στην αγκαλιά του κάδρου του Πηλίου. Άν κάποιος σχεδίαζε τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, οπωσδήποτε θα περιλάμβανε την Μακρινίτσα σαν τόπο επίσκεψης. Η ιστορία της Μακρινίτσας είναι μακρά και πλούσια, και η συμβολή της στην πρόοδο, ευημερία και ελευθερία της περιοχής μεγάλη. Παρά το γεγονός ότι ολόκληρο το χωριό πυρπολήθηκε, τα επιβλητικά αρχοντικά του σαν τον Φοίνικα ξαναγεννήθηκαν μέσα από της στάχτες τους και σήμερα στέκονται ψηλά και περήφανα για το ένδοξο παρελθόν τους.

designed by Péter Puklus for Prezi

2ο Γενικό Λύκειο Μεγάρων