Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
W 1964 r. z inicjatywy KPK powstały ważne organizacje, przede wszystkim – Rewolucyjne Siły Zbrojne Kolumbii – Armia Ludowa (FARC). Jej przywódcą został Manuel Marulanda. Źródłem powstania Armii Ludowej była decyzja organizacyjna partyzantki chłopskiej. Rok później (potwierdzone ustawą 1970 r.) kolumbijskie Ministerstwo Sprawiedliwości wydało prawo, którego rozwiązania właściwie zrównywały prawo organizacji samoobrony i sił rządowych do stosowania broni – ta decyzja rządowa w ogromnym stopniu przyczyniła się do kolejnych dziesięcioleci przemocy. Szczególne groźne znaczenie powyższej opisanego prawa zostało udowodnione wraz ze wzrostem znaczenia kolumbijskich karteli narkotykowych, które zaczęły zdobywać wpływy w Kolumbii od początku lat 70.
Bezpośrednim impulsem, który rozpoczął działania zbrojne w kraju była śmierć z rąk zamachowca polityka partii liberalnej Jorga Eliecera Gaitána w 1948 r. Morderstwo to rozpoczęło tzw. El Bogotazo – zamieszki, które przerodziły się w lata przemocy (niepokoje trwały aż do 1958 r.) Dziesięcioletni konflikt wywarł istotny wpływ na sytuację społeczno-ekonomiczną i polityczną w Kolumbii – niektóre części kraju były wręcz zrujnowane ekonomicznie (szczególnie te, które znajdowały się pod kontrolą partyzantek, tzw. guerillas), wzrosło znaczenie armii, a klasa polityczna coraz bardziej alienowała się od społeczeństwa odwlekając w czasie konieczne reformy.
Ważnym punktem konfliktu było utworzenie w 1997 r. Zjednoczonej Samoobrony Kolumbii (AUC) – organizacji, która zrzeszała prawicowe partyzantki kolumbijskie. Po kilku latach działalności bojówki AUC zostały uznane za organizację terrorystyczną, a stosowane przez nią metody to zabójstwa, czystki, gwałty, porwania itp. Regularna wojna rozpoczęła się w 1964 r. - najpierw jako starcia sił rządowych z FARC, a następnie także z innymi partyzantkami. Rząd dąży do zachowania porządku w kraju, partyzantki – walczą o prawa biednych i ustanowienie rządu socjalistycznego, a AUC przedstawia się jako sposób obrony przez poszczególnymi partyzantkami.
Jorge Eliécer Gaitán
Konflikt zbrojny w Kolumbii trwa od początku lat 60. Wojna rozgorzała między 1964 a 1966 rokiem, początkowo była konfliktem kolumbijskiego rządu a partyzantami zrzeszonymi w organizacjach. Wojna przeszła kilka etapów intensyfikacji, zwłaszcza od lat 80., gdy niektórzy uczestnicy konfliktu zaczęli finansować przemysł narkotykowy.
Największe walki w wojnie kolumbijskiej trwały od końca lat 80. do 2003 r. Od 2003 r. intensywność konfliktu nieco przygasła, rodząc nadzieję na sukcesy trwających od 2006 r. rozmów pokojowych
Wojna domowa w Kolumbii pozostaje niezakończona do dnia dzisiejszego, jednak akty przemocy są znacznie rzadsze niż kiedyś. Proces pokojowy został oficjalnie rozpoczęty w 2012 r.
W czasie długoletniego konfliktu kolumbijskiego śmierć poniosło ponad 250 tysięcy osób, doszło do tysięcy przypadków łamania praw człowieka. Konflikt doprowadził także do zastoju gospodarczego kraju, a także rozszerzenia możliwości działania karteli narkotykowych (obecnie Kolumbia uważana jest jako jednej z największych producentów narkotyków w skali świata). Warto podkreślić, że choć konflikt ma cechy wojny domowej, to jednak angażował wiele państw – część jako mediatorów dążących do zakończenia konfliktu, a część – jako dostarczycieli broni do zwaśnionych stron.