7 cudow swiata antycznego

Jeden z Siedmiu Cudów Świata. Największy starożytny posąg wykonany z brązu, znany dziś jedynie z opisów.

Jego postawę naśladuje wiele nowożytnych posagów monumentalnych, z których najbardziej znanym jest Statua Wolności w Nowym Jorku.

Powstał w latach 292-280 p.n.e. i był dziełem rzeźbiarza Charesa z Lindos. Przedstawiał boga słońca Heliosa w postawie stojącej z zestawionymi nogami, lewą ręką opuszczoną wzdłuż ciała, a prawą wzniesioną pionowo ku górze i trzymającą płonącą pochodnię.

W roku 227/226 lub 224 kolos runął podczas trzęsienia ziemi, a wyrocznia zabroniła go odbudować.

Został wystawiony jako wotum za udaną obronę miasta przed oblężeniem, jakie w latach 307-306 prowadził Demetrios Poliorketes.

SIEDEM CUDÓW ŚWIATA

ANTYCZNEGO

Budowę rozpoczął Mauzolos, który rządził w latach 377-353 p.n.e., lecz dokończyła ją po śmierci władcy jego żona Artemizja lub córka Ada.

Do naszych czasów zachowały się jedynie fragmenty fryzu, które w większości, wraz z posągami, znajdują się w British Museum.

Mauzoleum liczyło około 49 m wysokości i składało się z trzech elementów: wysokiego cokołu, właściwego grobowca otoczonego kolumnadą oraz wysokiego dachu w kształcie piramidy schodkowej, na którym umieszczono rzeźbę lub rzeźby. Najważniejszą ozdobę stanowiły jednak trzy fryzy wyobrażające Amazonomachię, wyścigi rydwanów, Centauromachię oraz polowanie.

Mauzoleum to monumentalny grobowiec . Nazwa ta wzięła swój początek od grobowca wybudowanego w Halikarnasie (Turcja) dla perskiego satrapy Mauzolosa.

W tak olbrzymim przedsięwzięciu brało udział wielu rzeźbiarzy, dlatego też poszczególne partie fryzu różnią się jakością i kunsztem wykonania. Najwspanialsze fragmenty są bez wątpienia autorstwa Skopasa.

Kolos Rodyjski

Piramidy

Nie zachowały się żadne dokładniejsze starożytne opisy tej budowli. Jej wygląd znamy jedynie z przedstawień na antycznych monetach i malowidłach oraz z dzieł powstałych już w czasach arabskich.

Aleksander Macedoński, planując powstanie Aleksandrii, postanowił połączyć Faros z lądem stałym sztuczną tamą, nazywaną Heptastadion (Siedem Stadiów - tyle wynosiła jej długość).

W ten sposób powstało bardzo dogodne miejsce do założenia dwóch głównych portów Aleksandrii.

Ptolemeusz II wyłożył 800 talentów, aby na wyspie wybudowano latarnię morską, wysoką na około 120 m, której głównym projektantem był Sostratos z Knidos. Uznano ją za jeden z Siedmiu Cudów Świata. Na jej szczycie znajdował się system zwierciadeł, który wzmacniał światło i zasięg latarni.

Pierwotnie mała wyspa położona u wybrzeży Egiptu; obecnie półwysep przy wejściu do portu w Aleksandrii.

Piramidy przez szereg tysiącleci były największymi konstrukcjami w obrębie basenu Morza Śródziemnego. Choć komory grobowe zostały stosunkowo szybko obrabowane, to same piramidy przez długi czas uważano za budowle wyjątkowe.

Wejście do szybu prowadzącego w kierunku komory grobowej Cheopsa znajdowało się po stronie północnej. Obecne wejście dla turystów zostało wykute około 820 n.e. (pierwotne znajdowało się nieco wyżej).

Autorzy antyczni przytaczali wiele podań związanych z ich budową, przypisując faraonom, którzy je dla siebie wznieśli, poczucie pychy i doprowadzenie Egiptu na skraj ekonomicznego upadku.

Największa z nich powstała około 2575 roku p.n.e. Była przeznaczona dla Cheopsa i liczyła pierwotnie 146,6 m (dziś ok. 137 m) wysokości przy długości boku sięgającej 230,4 m (dziś ok. 227 m). Niewiele mniejsza jest piramida jego syna Chefrena, która liczy 143,5 m wysokości przy długości boku 215,25 m, podczas gdy Mykerinos, syn Chefrena, wybudował najmniejszą z piramid - 66,5 m wysokości, długość boku 108,4 m.

Najsłynniejsze i największe piramidy egipskie znajdują się w miejscowości Giza pod Kairem. Zostały wybudowane jako miejsce pochówku faraonów: Chefrena, Cheopsa i Mykerinosa.

Mauzoleum w Helikarnasie

Faros

Zeus Olimpijski

Znajdowały się w Babilonie i zostały wybudowane przez króla Nebukadnezara dla żony - perskiej księżniczki.

Ludowa legenda przypisała je z czasem Semiramidzie, królowej Asyrii (VIII w.).

Wznosiły się na siedmiu tarasach, na których zasadzono szereg drzew i krzewów. Dzięki temu osoby zbliżające się do miasta dostrzegały je ponad olbrzymimi murami Babilonu i tym samym odnosiły wrażenie, że ogrody wiszą nad metropolią.

Niektórzy autorzy twierdzą, ze ściany tarasów porastała tak gęsta winna latorośl, iż nie można było spod niej dostrzec konstrukcji i stąd wzięła się wspomniana nazwa.

Artemizon, czyli świątynia Artemidy w Efezie (Turcja). Budowlę wzniesiono w porządku jońskim (dipteros - świątynia otoczona podwójną kolumnadą). Zaliczana jest do Siedmiu Cudów Świata.

Artemizjon odbudowano wielkim nakładem sił i kosztów pod kierownictwem architektów: Dejnokratesa, Demetriosa i Pajoniosa. Prace trwały do 323 p.n.e. Niestety, świątynię postawiono na podmokłym terenie, który w większości pochłonął jej ruiny i w związku z tym badania archeologiczne dostarczyły stosunkowo niewiele informacji na temat budowli.

Najsłynniejsza konstrukcja powstała w 1. połowie VI w. p.n.e., początkowo pod kierownictwem architekta Chersifrona z Knossos, a następnie jego syna Metagenesa.

Wewnątrz znajdował się słynny posąg Artemidy o wielu piersiach. W 356 p.n.e. doszczętnie spłonęła za sprawą podpalacza, który, jak głosi legenda, w ten sposób chciał przejść do historii. Według innej legendy w tym samym dniu miał się urodzić Aleksander Macedoński, co wróżbici uznali za ważny omen twierdząc, że od ognia, który spalił świątynię, spłonie cały świat.

Do wzniesienia świątyni przyczynił się finansowo lidyjski król Krezus. Ufundował między innymi kolumny stanowiące część otaczającej budowlę kolumnady, złożonej ze 127 kolumn (ok. 18 m wysokości każda), z których 36 ozdabiały płaskorzeźby. Niektóre z nich zachowały się we fragmentach i znajdują się w British Museum w Londynie.

Oskarżony o kradzież złota przeznaczonego na słynny posąg Ateny - Parthenos, uciekł do Elidy, gdzie podjął się wykonania posągu Zeusa. Wkrótce potem, w niejasnych okolicznościach, został przez Elijczyków oskarżony i skazany na śmierć.

Rzeźba znajdowała się w świątyni Zeusa w Olimpii, liczyła 12,4 m wysokości, wykonana była ze złota oraz kości słoniowej. Ukazywała Zeusa na tronie.

Posąg Zeusa Olimpijskiego, jeden z Siedmiu Cudów Świata, to ostatnie dzieło Ateńczyka Fidiasza

Zgodnie z zachowanymi opisami i przedstawieniami na monetach, bóg w lewej ręce trzymał posąg Nike - bogini zwycięstwa, a prawą opierał na berle.

Mimo olbrzymich wymiarów samej świątyni, patrzący mieli wrażenie, że posąg lada moment rozsadzi dach budowli.

Artemizjon

Wiszące ogrody