Secesja

Secesja

Cechy charakterystyczne dla

sztuki secesyjnej:

• asymetria - sięganie po asymetrię jest nowym myśleniem o przestrzeni, nową próbą jej kształtowania, zmienia obraz świata, oddala go od zimnego ideału, a przede wszystkim ożywia,
• linia krzywa,
• wyraźny kontur,
• operowanie płaską plamą barwną, często z jasnymi pastelowymi kolorami,
• różnorodność stosowanych materiałów
• ornamentyka sięgająca do świata przyrody, a niekiedy wręcz wzorowanie się na siłach natury.

szklarstwo

artystyczne

malarstwo

plakat

architektura

Źródła i kształtowanie się stylu

Secesja (z łac. seccesio "odejście") –

styl w sztuce europejskiej ostatniego dziesięciolecia XIX wieku i pierwszego XX wieku, zaliczany w ramy modernizmu. Istotę secesji stanowiło dążenie do stylowej jedności sztuki dzięki integracji działań w różnych jej dziedzinach, ze szczególnym uwzględnieniem rzemiosła artystycznego, architektury wnętrz, rzeźby i grafiki.

Koniec XIX wieku naznaczony był szczególnie silną chęcią uwolnienia się od akademizmu, pobudzaną przez zbliżający się nowy wiek i pragnieniem reformy. Rozwój techniczny postawił przed ówczesnymi artystami pytanie o miejsce maszyny w sztuce. William Morris i John Ruskin opowiadali się za rękodziełem, a nie wytworem fabrycznym; ich zwolennicy poświęcali się zatem rękodziełu, tworząc dzieła drogie, a co za tym idzie niedostępne i w efekcie sprzeczne z dążeniem do upowszechnienia pięknych przedmiotów. Jednak większość artystów secesyjnych nie miała obaw wobec maszyny – secesja godziła się z produkcją maszynową, ale nie rezygnowała z rękodzieła.

Wspomniany Morris i jego ruch Arts and Crafts mający na celu nadanie piękna przedmiotom codziennego użytku i przywrócenie rzemiosłu rangi sztuki odegrał istotną rolę w procesie kształtowania się secesji.

W secesji zrodziła się sztuka nowoczesnego plakatu, który używa syntetycznego wyrazistego języka. Plakat oprócz pełnienia funkcji informacyjnych i reklamowych stał się samodzielnym dziełem sztuki. Mistrzem w tym zakresie był Henri de Toulouse-Lautrec.

Do malarzy secesyjnych zaliczyć należy wiedeńczyka Gustava Klimta, umieszczającego postacie w abstrakcyjnej przestrzeni przypominającej mozaiki bizantyjskie, zbudowanej z elementów geometrycznych.

Secesja najbujniej rozkwitła w sztuce użytkowej. Odrodziła niemal wszystkie gałęzie zdobnictwa, w szczególności szkło, ceramikę, meblarstwo, witrażownictwo, metaloplastykę, jubilerstwo. W dziedzinie szklarstwa artystycznego najznakomitszm twórcą był działający we Francji - Emile Galle. Wynalazł on nowe techniki i sposoby kształtowania, zlewania i nakładania na siebie kilku warstw różnie zabarwionego szkła, osiągając bogate efekty fakturalne i kolorystyczne.

Architektura secesyjna to nie tylko konwencjonalne budynki, w których ograniczano się do zmiany wyglądu fasad, zastępując ornamenty elektryczne secesyjnymi. Najlepsi architekci secesyjni odważyli się odsłonić elementy konstrukcyjne, stalowy szkielet, powierzając im jednocześnie pełnienie funkcji dekoracyjnych. Ornamentyka podkreślała strukturę budowli. Niezwykle oryginalną odmianą secesji była twórczość Hiszpana Antonia Gaudiego, programowo unikającego linii prostych. Budynki o rozfalowanych murach, niekształtnych oknach umieszczonych w dowolnych miejscach przemieniały się w plastyczne rzeźby. Dekorowano je często kolorowymi odłamkami ceramiki.