Siedem Cudów Świata Starożytnego

Siedem Cudów Świata Starożytnego

Wiszące ogrody Semiramidy

Piramida Cheopsa

Koniec :)

Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie - ich niezwykłość budziła podziw współczesnych, zdumienie i wielkie zainteresowanie potomnych. Opisywali je często historycy greccy, a od czasów Aleksandra Wielkiego. Zalicza się je do siedmiu cudów świata. Zostały zbudowane na polecenie króla Nabuchodonozora II , który podarował je swojej żonie, Amytis, ponieważ po przyjeździe do Babilonu bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju – Medii. Niejasne jest, dlaczego nazwano je imieniem Semiramidy, asyryjskiej królowej, która żyła dwa wieki wcześniej.

Piramida Cheopsa – piramida znajdująca się w Egipcie na płaskowyżu w Gizie. Została zbudowana ok. 2560 p.n.e., prawdopodobnie według projektu Hemona, z przeznaczeniem na grobowiec faraona Cheopsa. Czas budowy wynosił ok. 20 lat. Wielka Piramida jest częścią nekropolii memfickiej. W starożytności uznana została za jeden z siedmiu cudów świata i jako jedyny z nich dotrwała epoki nowożytnej.

Piramida Cheopsa wraz z piramidą Chefrena i piramidą Mykerinosa to najokazalszy i najbardziej znany na świecie zespół piramid. W ich pobliżu zlokalizowany jest słynny Wielki Sfinks.

Położenie geograficzne

Świątynia Artemidy w Efezie

Świątynia Artemidy - została wybudowana przez króla Lidii – Krezusa w 560 roku p.n.e. Budowla powstała w Efezie.

Świątynia, jak sama nazwa wskazuje, była poświęcona Artemidzie - bogini księżyca, opiekunce zwierząt i łowów oraz niezamężnych młodych kobiet. Artemizjon, bo tak była nazywana świątynia Krezusa, był jedną z największych świątyń cywilizacji klasycznej. Budowla składała się ze 127 marmurowych kolumn, których wysokość sięgała 20 metrów, a wewnątrz świątyni umieszczono posąg Artemidy. Plac, na którym postawiono Artemizjon, miał 131 metrów długości oraz 79 metrów szerokości.

Latarnia morska na Faros

Posąg Zeusa olimpijskiego

Posąg Zeusa olimpiskiego - znajdował się w świątyni w Olimpii. Posąg ten wykonał Fidiasz. Posąg Zeusa uległ zniszczeniu na skutek pożaru. Rzeźba przedstawiała siedzącego na tronie władcę ludzi i bogów o poważnym i dostojnym obliczu. Na głowie miał wieniec laurowy, z lewego ramienia zwieszał mu się złoty płaszcz, w prawej dłoni trzymał statuę bogini Nike, a lewą rękę wspierał na wykładanym szlachetnymi kamieniami berle. Berło było symbolem władzy Zeusa, a orzeł jego ulubionym i poświęconym mu ptakiem. Poręcze i nogi tronu były rzeźbione ukazując postaci bogiń i epizody walk. Szata i włosy Zeusa były ze złota, obnażone części ciała z kości słoniowej, tron z drewna cedrowego wykładanego hebanem i szlachetnymi kamieniami.

Latarnia morska na Faros – starożytna latarnia, która została zbudowana ok. 280-279 p.n.e. na podstawie planów architekta Sostratosa i na polecenie Ptolemeusza I, ukończona podczas rządów jego syna Ptolemeusza II. Możliwe, że pomysłodawcą budowy latarni był sam Aleksander Macedoński. Ze względu na wielkość i wspaniałość architektonicznego ukształtowania uważano ją za jeden ze starożytnych cudów świata.

Latarnia znajdowała się na przybrzeżnej wysepce Faros na Morzu Śródziemnym, która mając sztuczne połączenie ze stałym lądem poprzez groblę heptastadion, stanowiła część wejścia do portu w Aleksandrii w Egipcie. Ocenia się, że była to wieża o wysokości ok. 115~120 m. Latarnia zwieńczona była kopułą wspartą na ośmiu kolumnach. Na niej ustawiony był posąg Posejdona o wysokości około 7 m. W tamtych czasach była to najwyższa budowla na świecie o podstawie krótszej od jej wysokości

Kolos Rodyjski

Lista siedmiu cudów świata

1. Piramida Cheopsa,

2. Wiszące ogrody Semiramidy w Babilonie,

3. Świątynia Artemidy w Efezie,

4. Posąg Zeusa Olimpijskiego,

5. Mauzoleum w Halikarnasie,

6. Kolos Rodyjski

7. Latarnia morska na wysepce Faros w Aleksandrii.

Kolos Rodyjski – jeden z siedmiu cudów świata. Olbrzymich rozmiarów posąg Heliosa, boga słońca, wybudowany na wyspie Rodos przez Charesa z Lindos w latach 294-282 p.n.e. Monument wykonano z brązu i ustawiono u wejścia do portu Rodos dla upamiętnienia niepowodzenia Demetriusza Poliorketesa, który w latach 305-304 p.n.e. oblegał miasto. Posąg miał ok. 30 metrów wysokości, stał na 10-metrowym piedestale i ważył według różnych szacunków od 30 do 70 ton. Widoczny był już z okolicznych wysp. Posąg został zniszczony w 227/226 p.n.e. w wyniku trzęsienia ziemi.

Mauzoleum w Halikarnasie

Mauzoleum w Halikarnasie – jeden z siedmiu antycznych cudów świata. Był to grobowiec Mauzolosa, perskiego satrapy Karii wzniesiony ok. 350 p.n.e. Budynek został zaprojektowany na polecenie królowej-wdowy – Artemizji, przez architektów Satyrosa i Pyteosa, ozdobiony przez rzeźbiarzy Skopasa, Leocharesa, Timoteosa i Bryaksisa z Karii.

Mauzoleum nie przetrwało do naszych czasów – zaniedbana budowla pod wpływem upływu czasu, działań ludzi i trzęsień ziemi stopniowo popadała w ruinę. W 1404 roku tylko fundamenty i podstawa budynku pozostawały całe. W 1494 i 1522 joannici zagrożeni najazdem muzułmanów używali surowców z mauzoleum, aby wzmocnić swoją siedzibę, Zamek św. Piotra. W trakcie rozbiórki Mauzoleum odkryty został sarkofag Mauzolosa, który następnie zaginął. Część zabytków z mauzoleum, m.in. rzeźby, znajduje się w British Museum w Londynie.

Zastanawialiście sie kiedyś dlaczego jest siedem, a nie na przykład pięć czy tez osiem cudów świata ? Otóż w starożytnej kulturze Bliskiego Wschodu siódemka jest uważana za liczbę świętą. Stąd też siedem planet, zdaniem ówczesnych astrologów decydowało o losach ludzkości.

W "Biblii” np. opisano siedem lat chudych i siedem lat tłustych, w chrześcijaństwie funkcjonuje siedem grzechów głównych, natomiast w najstarszych bajkach europejskich występowały siedmiomilowe buty czy siedem kruków, oraz znany wszystkim początek bajek: „Za siedmioma górami, za siedmioma lasami...”. Dlatego jest również siedem cudów świata.