Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
Asia Pinkiewicz
Dresiarze są zjawiskiem czysto polski, ich pojawienie się przypisywane jest przemianom społeczno-ekonomicznym lat dziewiędziesiątym. Obecnie dresiarzy zastępują inne subkultury. Ich ''naturalnym'' środowiskiem są małe miasteczka bądź najbiedniejsze dzielnice wielkich miast. Niektórzy łączą dresiarzy z blokersami.
Cechą charakterystyczną dresiarza jest oczywiście jego ubiór. Jest to markowa odzież sportowa przyozdobiona często grubym, złotym łańcuchem zawieszanym na szyi i nadgarstkach. Do tego białe adidasy, a latem klapki. Włosy koniecznie krótko ostrzyżone, czasami tlenione i nażelowane. Ich ulubioną marką samochodów jest BMW koniecznie w czarnym kolorze z przyciemnionymi szybami, z którego wydobywa się głośna muzyka z podkręconymi basami.
W początkowej fazie ich ulubioną muzyką była muzyka disco-polo, z czasem zmieniło się to na house i muzyke techno.
Często wywołują burdy w dyskotekach, czy na stadionach. Nie szanują nikogo, nie szanują żadnych zasad a do tego są bardzo wulgarni, ich wrogiem jest każdy wyglądający inaczej niż oni. Często są żołnierzami mafii, których głownym zadaniem jest ściąganie haraczy i egzekwowanie długów. Jedną z wielu rozrywek jakim się oddają są walki psów, przeważnie rasy pitbul. Ich wygląd i prostackie zachowanie jest tematem wielu skeczy kabaretowych, a cała subkultura doczekała się nawet książki na swój temat autorstwa Doroty Masłowskiej.
Według socjologów, zaistnienie tej subkultury jest wynikiem polskiej tranformacji ustrojowej polegającej na przejściu od komunizmu do kapitalizmu, w ramach której znaczna część klasy roboczej okazała się ''nieużyteczna'' w tworzeniu kapitalistycznego społeczeństwa i została zepchnięta na margines. Zaistnienie subkultury dresiarzy jest wynikiem takiego właśnie wykluczenia, które przejawia się również w językowym określaniu przedstawicieli klas niższych jako dresiarzy i wynikającej z tego stygmatyzacji. W zaistnieniu etykiety społecznej dresiarza wyraża się przekonanie nowej klasy średniej o bezużyteczności robotników w warunkach nowej rzeczywistości ekonomicznej. W wyobraźni przedstawiciela klasy średniej dresiarz nie jest przystosowany do warunków kapitalizmu, stanowi przeszkodę w rozwoju społeczeństwa, jest pozbawiony gustu, anonimowy i niebezpieczny.
Jest to subkultura pozbawiona jakiejkolwiek ideologii. Celem nadrzędnym dresiarza są pieniądze. Najlepiej zdobyte szybko i bez wysiłku, dlatego też dokonują kradzieży i napadów rabunkowych. Zdobyte w ten sposób środki przeznaczają na zabawę, alkohol i papierosy. Zazwyczaj są mało wykształceni, a w związku z tym bezrobotni, więc całe dnie spędzają z kolegami przed blokiem pijąc i uprzykrzając sąsiadom życie.