Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
Pas dimrit ne pranvere fillon jeta normale. Shume kafshe zgjohen nga gjumi dhe kerkojne ushqim. Te tjeret kthehen nga migrimi. Shume zogj ndertojne folete e reja. Ne pranvere moti ngrohet, temperaturat riten, bora shkrin keshtu keto ndryshime behen faktoret kryesore edhe per celjen e lulezimin e bimesise.Pas perfundimit te dimrit dhe ardhjes se pranveres fillon celja e luleve dhe gjelberimi i gjithckaje.Gjithashtu edhe disa kafshe zgjohen nga gjumi letargjik qe kane bere per tu mbrojtur nga i ftohti i dimrit, dhe fillojne te kerkojne ushqim pas nje gjumi te gjate. Edhe zogjte shtegetar rikthehen serisht dhe ndertojne folete e tyre dhe shumohen
KETRI
Ata janë brejtës që i përkasin familjes Sciuridae. Karakterizohen nga trupat e hollë dhe të shkathët dhe nga bishtat e tyre të gjatë dhe të dendur. Zakonisht, kjo specie klasifikohet si ketra arborealë, tokësorë ose fluturues, duke paraqitur ndryshime të dukshme morfologjikisht.Speciet që përbëjnë familjen Sciuridae gjenden në një larmi të madhe habitatesh, nga shkretëtira gjysmë e thatë në pyllin tropikal, duke shmangur vetëm rajonet e larta polare dhe shkretëtirat e thata.
Brenda ekosistemeve ku jeton ndodhen pyjet tropikale të shiut, pyjet, kullotat, tundra e Arktikut, toka shkurre, shkretëtira gjysmë të thata dhe në zona të populluara si zona periferike dhe në qytete.
Sidoqoftë, shumica dërrmuese e ketrave preferojnë zona të pyllëzuara, ku ka strehimore dhe ku ata kanë një bollëk ushqimesh që përbëjnë dietën e tyre.
El luledielli, i njohur gjithashtu si luledielli, marigold, ose misër Texas, është një barishte vjetore e cila i përket familjes së madhe Asteraceae. Nativeshtë vendas në Amerikën Qendrore dhe Veriore dhe u prezantua në Evropë nga pushtuesit Spanjollë në shekullin e XNUMX-të. Prej atëherë e tutje, kjo bimë pushtoi pjesë të tjera të botës, dhe sot ajo kultivohet praktikisht në të gjitha rajonet e butë dhe të ngrohtë.
Zhvillon një kërcell shumë të gjatë; sipas varieteteve mund të matet deri në 3 metra. Prej tyre gjuaj gjethe jeshile me buzë të dhëmbëzuara. Dhe lulja është në të vërtetë një tufë lulesh kapitolare e mbrojtur nga një seri frakturash (gjethe të modifikuara), dhe deri në 30 ligula të verdha ose të kuqërremta (të quajtura gabimisht petale) të gjata deri në 5 centimetra.
Frytet e saj, dmth. tubat janë akene me formë vezake, e gjatë rreth 15 milimetra, përgjithësisht e zezë, por mund të jetë e bardhë ose me ngjyrë mjalti. Në ambiente të mbyllura ata kanë një madhësi farë pak më të vogël.
Ne vere klima nxehet dhe ne disa vende behet ekstreme dhe e paperballueshme. Shume kafshe pershtaten duke kaluar pjesen me te madhe te dites te fshehur ne nentoke, shkurre etj per te qene aktive naten ku temperaturat ulen. Shume gjallesa shfrytezojne burimet ujore per tu freskuar dhe per te shuar etjen. Ne kete stine shume kafsheve iu nderohet gezofii cili behet me i holle dhe me i shkurter.
Manushaqja ose në disa raste viola ose violeta ose vjollca është bimë me lule nga familja Violaceae, që përbëhet nga 400–500 specie të shpërndara në vise të ndryshme të botës. shumica e specieve rriten në hemisferën veriore por disa lloje janë gjetur edhe në Haëaii, Australi, dhe në Ande në Amerikën jugore.
Lundërza (Lutra lutra), e njohur edhe si vidra, është një lloj gjitari mishngrënës i familjes Mustelidae. Emrat lundërza evropiane, lundërza evroaziatike dhe lundërza e zakonshme i referohen këtij lloji. Lundërza është kafshë e familjes së shqarthëve, me trup të lartë deri 30 cm, të gjatë 120–150 cm me ngjyrë gështenjë, më të çelur nga ana barkore dhe peshon 6–15 kg. Jeton 14-16 vjet. Është e përhapur në të gjithë Evropën, në Azi dhe në Ameriken e Veriut dhe ne disa pjese te Amerikes se Jugut. Në Shqipëri ndeshet kudo në brigjet e lumenjve, kënetave, liqeneve e pellgjeve ku ndërton strofkën duke hapur galeri me dy dalje, nën ujë e për ajrosje.. Ushqehet me peshq, bretkosa, shpendë e vezët e tyre. Është vepruese kryesisht gjatë natës. Është e dëmshme në ekonomitë e rritjes së peshkut. Gjuhet për gëzofin e saj me vlerë, me qime të shkurtra, të buta, të dendura, me ngjyrë kafe e të shkëlqyeshme.
Ne vjeshte shume gjallesa pergatiten per muajt me te ftohte te vitit, pra per dimrin. Shume kafshe migrojne drejt vendeve me te ngrohta. Ato qe qendrojne pergatitin fole ne nentoke, mbledhin ushqim per ne dime dhe te tjera e hane per te vene shtresa dhjami. Kafsheve iu rritet dhe dendesohet gezofi kurse bimeve iu bien gjethet qe te dimerojne.
Një palmë në një listë të bimëve në vjeshtë? Sigurisht po! Në fakt, ekziston një larmi e madhe e specieve të palmës që i duan temperaturat dhe shirat e vjeshtës, shumë më tepër sesa vera. Disa prej tyre janë Parajubaea, bimë me një trung të vetëm, jo shumë të trashë (ato mund të maten rreth 40-50cm të trasha) dhe me një lartësi maksimale prej 20 metrash. Gjethet janë të pendës, me ngjyrë jeshile dhe elegante.
Vendosini në diell, lotoni herë pas here dhe mos u shqetësoni për të ftohtin, sepse ata janë në gjendje të rezistojnë deri në -7ºC.
Iriqi është gjitar i nënfamiljes Erinaceinae dhe i rendit biologjik Eulipotyphla. Është kafshë e vogël gjitare, që e ka trupin të mbuluar nga sipër me gjemba të fortë dhe që mblidhet si top për t’u mbrojtur nga rreziku. Njihen 17 lloje të iriqëve të ndarë në 5 gjini që jetojnë në pjesë të Evropës, Azisë, Afrikës dhe Zelandës së Re. Nuk ka iriq vendas në Australi dhe nuk ka specie të gjalla vendase në Amerikë (gjinia e zhdukur Amphechinus dikur ishte e pranishme në Amerikën e Veriut).Iriqët njihen për shkakë të gjembave që kanë në shpinën e tyre të cilët nuk janë helmues. Edhe përkundër lëizshmërisë së lëkurës gjembat nuk mund të largohen lehtë nga shpinda e iriqit. Iriqit të ri i bine gjembat e bebes duke iu zëvendësuar me ato të të rriturit. Iriqit i bien gjembat gjithashtu edhe gjatë të paturit të ndonjë stresi ekstrem ose gjatë ndonjë sëmundje.
Mundësia mbrojtëse e iriqit është ajo që ka aftësinë e shëndrrimit në një top të shtrënguar duke bërë që gjembat të jenë të drejtuara në të gjitha drejtimet. Sidoqoftë, efektiviteti i përdorimit të kësaj taktike varet nga numri i gjembave që ka. Për disa lloje të iriqëve më mirë është të largohen nga rreziku ose edhe të sulmojnë se sa të përdorin aftësinë e marrjes së formës së topit me gjenmba.
Ne dimer klima ftohet, temperaturat ulen dhe ne disa disa vende klima behet ekstremisht e ftohte. Shume gjallesa pershtaten per te perballuar te ftohtin. Shume kafshe bien ne gjume letargjik, disa te tjera jane aktive ne saje te gezofit dhe shtresave te medha te dhjamit. Disa kafshe shfrytezojne strofulla per tu mbrojtur, te tjera hyjne ne nentoke duke u siguruar per te lene vrime ne menyre qe te marin marrin ajer. Kurse bimet qe jane zhveshur qe ne stinen e vjeshtes ngadalesojne proceset biologjike per tu riperterire ne pranvere.
UJKU I ARKTIKUT.
Ujku i Arktikut (ujku polar, ujku i bardhë – Canis lupus arctos) është një nën-specie e ujku gri – më i vogël, por më i rëndë se kushëriri i tij evropian; e vetmja nën-specie e ujkut që nuk është e kërcënuar. Ujqërit Arktik kryesisht banojnë në Kanada Veriore dhe Alaska, pjesë të Grenlandës, Islandës dhe Evropës Veriore.
Për shkak të ftohtit ekstrem ku jeton Ujku Arktik, ai ka ngjyrë të bardhë gjatë gjithë vitit që e lejon atë të përzihet në rrethinën e tyre me dëborë. Ujqërit e Arktikut kanë dy shtresa të trasha leshi. Shtresa e jashtme bëhet më e trashë sa vijnë muajt e dimrit.
Shtresa e parë ndihmon për të formuar një barrierë të papërshkueshme nga uji për lëkurën. Ujqit po bredhin individualisht ose në grupe. Grupet zakonisht përbëhen nga një mashkull i rritur dhe femër i rritur dhe pasardhësit e tyre. Madhësia e grupeve zakonisht është 5 deri në 8 anëtarë. Ujku Arktik është një mishngrënës. Dieta e saj bazohet në dhelprën Arktike, Karibu, buajt, lepuri Arktik, lemming (një brejtës i vogël, i shkurtër, i lidhur me vorbullët, që gjendet në tundrën e Arktikut) dhe fokat. Zakonisht, vetëm meshkujt arktik dhe femrat alfa riprodhohen, megjithatë, në grupe të mëdha mund të bashkohen edhe të tjerë. Nëna lind 2 ose 3 këlysha gri-gërmuar në fund të majit deri në fillim të qershorit. Për pjesën më të madhe të vitit, habitati i ujkut të Arktikut mbulohet me akull të trashë. Ujqërit e Arktikut nuk janë në gjendje të gërmojnë nëpër terrenin e ngrirë për të krijuar strofull. Për këtë arsye, ata strehohen në shpella dhe gjethe dhe në mesin e pemëve.
Ujqit mund të udhëtojnë deri në 200 km në një ditë të vetme – dhe të drejtuar me shpejtësi deri në 65 km / h.