1
Rafael Santi
Rafael Santi - biografia
- Raffaello Santi, znany później jako Rafael, przyszedł na świat w 1483 roku w Urbino. Pierwszym nauczycielem malarstwa był dla niego ojciec, Giovanni Santi, nadworny malarz książąt Montefeltro. Rafael stracił matkę w wieku ośmiu lat, a trzy lata później także ojca. Dzięki interwencji brata swej matki, wuja Simone Ciarla, młody malarz mógł kontynuować naukę.
W Perugii, gdzie wyjechał prawdopodobnie w 1494 roku, kształcił się pod okiem Timoteo Viti, a następnie Pietra Perugina. Już wtedy przyjmował pierwsze zlecenia. W 1500 roku wstąpił do cechu malarskiego w Urbino. Współpracował ze swoim mistrzem Perugino przy wykonywaniu dekoracji Kościoła św. Franciszka w Perugii. Później wraz z Pinturicchim tworzył zdobienia w bibliotece w Sienie.
Otoczony sławą i uznaniem, rozchwytywany przez możnych zleceniodawców
wrócił do rodzinnego Urbino.
Tu powstały takie obrazy jak: „Złożenie do grobu”, „Madonna z Dzieciątkiem”,
W 1508 roku na zaproszenie Bramantego Rafael udał się do Rzymu. Na zlecenie papieża Juliusza II wykonał malowidła w sali urzędowej Stanza della Segnatura. Praca nad tym przedsięwzięciem trwała do 1511 r. W tym czasie malował też wiele obrazów na zamówienia. Po śmierci papieża Juliusza II nadal pracował dla Watykanu – Leon X wciąż powierzał mu prace przy zdobieniu Pałacu Watykańskiego, a po śmierci Bramantego w 1514 roku także nadzór nad budową Bazyliki św. Piotra.
„Święta Rodzina z barankiem”.
„Tu spoczywa Rafael. Bałem się tego, co niezgłębione, pokonałem zwyczajne, wielkim równy, tylko śmiertelne zmarło ze mną”.
Już za życia okrzyknięto go geniuszem, a po jego śmierci Giorgio Vasari nazwał go „bogiem sztuki”, boskim artystą, a to, że Rafael urodził się i zmarł w Wielki Piątek miał to potwierdzać. Faktem jest, że Rafael był człowiekiem religijnym, a jego twórczość zdominowała tematyka biblijna.
Przykładem takiego zabiegu jest fresk „Szkoła Ateńska”. Dzieło w papieskiej sali ukazuje starożytnych filozofów uznawanych także przez Kościół. Pod postacią Platona sportretował Leonarda da Vinci, zaś Heraklita uczynił podobnym do Michała Anioła.
W twórczości Rafaela widać wpływy współczesnych mu malarzy. Początkowo naśladował styl Perugina, jednak szybko go udoskonalił, nadając postaciom większą giętkość i naturalność. Później wiele czerpał z twórczości Michała Anioła, choć już nie starał się kopiować cudzego stylu, a wypracował własny. Wiele też zawdzięcza studiowaniu techniki Leonarda da Vinci, od którego zaczerpnął manierę sfumato
Największą sławą cieszy się jego „Madonna Sykstyńska”. Madonna ma tu twarz kochanki artysty, Margherity Luti, na rękach trzyma nagie Dzieciątko. Po lewej stronie adoruje ją św. Sykstus o twarzy papieża Juliusza II, po prawej zaś znajduje się św. Barbara.
"Złożenie do Grobu" według Rafaela Santi