Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
urodził się 17 stycznia 1842 r. w Korczynie k. Krosna
św. Józef Sebastian Pelczar
Przyszedł na świat, jako trzecie z kolei dziecko Marianny i Wojciecha Pelczarów. Dziecko zostało ochrzczone dwa dni po urodzeniu i zgodnie z ówczesnym zwyczajem nadano mu imiona patronów dnia: Józefa i Sebastiana. Józef wychował się w rodzinie głęboko religijnej. Jego matka miała piękny zwyczaj ofiarowania każdego swojego dziecka Matce Bożej w Leżajsku, dokąd często udawała się z pielgrzymką. Przyszły święty był dzieckiem z natury dobrym, lecz skłonnym do egoizmu, próżności i lekkomyślności. Mimo tych wad, cechowała go pilność w odmawianiu pacierza i gorliwość w spełnianiu obowiązków ministranta w kościele parafialnym.
W 1852 r. Józef Pelczar rozpoczął naukę w rzeszowskim gimnazjum. Umiłowanymi przedmiotami Pelczara były: religia i historia. Mimo wielu obowiązków związanych z edukacją, Józef Sebastian nie zaniedbywał obowiązków religijnych. Szczególnie pokochał Maryję. Ogromny wpływ na pobożność Maryjną u Pelczara miał sen z dzieciństwa, który głęboko zapadł mu w pamięć. Józef zobrazował go następująco: „ Oto śniło mi się, że z obrazu zstępuje Najświętsza Panna jako żywa, podaje mi dłoń, zstępuję z wiszcego w domu obrazu i zabiera do siebie . Odtąd miałem wielkie nabożeństwo do Najświętszej Panny.”
Alumn Seminarium Duchownego i neoprezbiter (1860 - 1865)
Gdy w 1860 r. Józef Pelczar został przyjęty na pierwszy rok teologii, Seminarium Duchowne w Przemyślu. Rektor ks. Marcin Skwierczyński oraz ojciec duchowny ks. Ignacy Łobos, późniejszy biskup tarnowski. Zyskali całkowite zaufanie Józefa Pelczara i wpłynęli w dużym stopniu na jego formację intelektualną i duchową.
Wykłady teologiczne odbywały się w tym samym gmachu seminaryjnym, który istnieje do dziś przy ulicy Zamkowej. Nauka teologii nie sprawiała Pelczarowi trudności. . We wszystkich przedmiotach, z których zdawał egzaminy, uznano go za "eminentem", to znaczy za wybitnego. Nie dziwi zatem, że poza nauką obowiązkową oddawał się z zapałem studiom nadobowiązkowym i czytaniu poważnych dzieł teologicznych.
Nadszedł oczekiwany dzień, w którym spełniły się pragnienia serca Józefa Sebastiana. 17 lipca 1864 r., w kościele katedralnym w Przemyślu, otrzymał święcenia kapłańskie zrąk ordynariusza diecezji, bpa Antoniego Monastyrskiego.. Razem z ośmioma kolegami leżał krzyżem u stóp ołtarza i gorąco prosił Boga o łaskę przyjęcia tak wielkiego daru. Tego dnia tłumy obległy przemyską katedrę. Wśród nich był też podeszły w latach ojciec ks. Józefa – Wojciech Pelczar.
Tydzień później nastąpiły prymicje - pierwsza uroczysta Msza św. w rodzinnej Korczynie, błogosławieństwo młodego kapłana i wielkie przyjęcie dla rodziny i znajomych.
Za miesiąc neoprezbiter udał się na pierwszą placówkę parafialną do Sambora. W Samborze ujawniły się przymioty jego kapłańskiej osobowości, zwłaszcza gorliwość, łagodność i dar wymowy, które zjednały mu powszechną sympatię. Parafia samborska należała do najliczniejszych w diecezji, a wierni garnęli się do kościoła, więc i nadmiar pracy przygniatał barki gorliwych kapłanów. Wśród ciągłego gwaru dusza Świętego tęskniła za głębszym życiem wewnętrznym i lepszym poznaniem Boga.
Udając się na tę pierwszą placówkę parafialną, ks. Józef Pelczar wiedział, że nie zabawi tam długo. Był bowiem wytypowany na studia teologiczne do Wiednia. Nie krył się jednak z tym, że uczelnia wiedeńska nie przypadła mu do gustu, lecz serce zawsze rwało go do Rzymu.
4 grudnia 1865 r. pożegnał parafię w Samborze i udał się do Wiecznego Miasta dla dalszego ubogacenia umysłu i serca.
Założyciel nowej rodziny zakonnej
15 kwietnia 1894 r. ks. prof. Józef Sebastian Pelczar założył Zgromadzenie Służebnic Serca Jezusowego.
Zasadniczym zadaniem nowego zgromadzenia, prócz nieustannego dążenia każdej sercanki do osobistej świętości drogą rad ewangelicznych, ma być szerzenie kultu Najświętszego Serca Jezusowego, zwłaszcza wśród tych, z którymi siostry spotykają się na co dzień, a więc wśród dziewcząt powierzonych ich pieczy, ubogich i chorych, dzieci i starców. Każda siostra z racji swego powołania ma być apostołką miłości Najśw. Serca Jezusowego przez dążenie do odzwierciedlenia w sobie Jego cnót, zwłaszcza cichości i pokory, oraz przez pełnienie uczynków miłości bliźniego, wskazanych przez konstytucje, w duchu ewangelicznej służby.
Obecnie siostry realizują charyzmat swego świętego Ojca nie tylko w Polsce i Francji, lecz także w Italii, Stanach Zjednoczonych, Libii i Boliwii, a w roku jego beatyfikacji ideę sercańską zaniosły do Zairu.
W 1899 został mianowany biskupem pomocniczym w Przemyślu.
Ojciec Święty Leon XIII 17 grudnia 1900 r., ustanowił bpa Pelczara ordynariuszem diecezji przemyskiej. Intronizacja nowego ordynariusza miała miejsce 13 stycznia 1901 r.
Dokładnie 30 lat po śmierci rozpoczął się proces beatyfikacyjny biskupa Józefa. 18.02.1989 r. Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił dekret o heroiczności cnót sługi Bożego Józefa Sebastiana Pelczara. 2.06.1991 r. Papież Polak dokonał w Rzeszowie uroczystej beatyfikacji, a 18.05.2003 r. na Placu św. Piotra kanonizacji Józefa Sebastiana Pelczara.
19.03.1924 r. bp Józef obchodził 25-lecie święceń biskupich. Trzy dni po jubileuszu zachorował na zapalenie płuc. 23.03. odprawił ostatnią Mszę św. Pasterz diecezji przemyskiej zmarł w piątek, 28.03. 1924 r. o godz. 1:30. Pogrzeb ks. biskupa ordynariusza odbył się 4 dni po śmierci. Zwłoki złożono w kościele Najświętszego Serca Jezusowego w Przemyślu.