Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
Zofia Gramsz 3AB
Erik Erikson-1902-1994,
amerykański psychoanalityk i psycholog rozwoju człowieka. Jest twórcą teorii rozwoju psychospołecznego. Stworzył swoją teorię, którą zaliczono do podstaw psychoanalizy. Kładł w niej nacisk na rozwiązywanie kryzysów rozwojowych, pojawiających się w życiu każdego człowieka.
Na czym polega?
-W teorii rozwoju psychospołecznego wiodącą rolę przyznaje się świadomym działaniom jednostki pod wpływem środowiska.
-Rozwój to proces ewolucyjny, w którym jednostka poprzez krysyzy psychospołeczne osiąga coraz to wyższy poziom integracji.
-Dokonuje się on poprzez rozwiązywanie trudności związanych ze zmianami na płaszczyznach na których się odbywa: biologicznej, psychicznej oraz społecznej.
-Rozwój jest więc wzajemnym dostosowywaniem się do siebie jednostki i środowiska.
Według Eriksona rozwój człowieka odbywa się według ośmiu faz. Każda z nich stanowi zadanie rozwojowe, które wymaga zmiany sposobu funkcjonowania. Skutkiem jest wypracowanie nowej właściwości ego. Osiągnięcie sukcesu w pokonaniu kryzysu oznacza odnalezienie witalności koniecznej do jego rozwiązania.
Witalność została nazwana przez Eriksona cnotą podstawową.
Osiąga się ją przez uzyskanie "właściwych proporcji" pomiędzy wartościami bieguna pozytywnego i negatywnego.
źródło: wikipedia
Ważnym jest to żeby zrozumieć, iż wykluczenie negatywnego uczucia nie jest dobre. Oba są nam potrzebne na drodze rozwoju.
Erikson sądził, że osobowość rozwija się przez całe życie. Zgodnie z teorią rozwoju psychospołecznego od niemowlęctwa do dorosłości przechodzimy osiem stadiów rozwojowych. W każdym z nich doświadczamy konfliktu – kryzysu, z którym musimy sobie poradzić.
Nierozwiązanie kryzysu prowadzi do poczucia nieprzystosowania i utrudnia rozwiązywanie następnych kryzysów.
Pierwsza jest faza oralno-sensoryczna w okresie niemowlęcy- do roku. Zależy ona od najbliższych- szczególnie od matki, która jest dla dziecka pewnością.
Jeżeli opiekunowie będą wrażliwi na potrzeby dziecka pomogą mu rozwinąć poczucie zaufania. Dziecko będzie postrzegać świat jako bezpieczny i przewidywalny. Natomiast jeśli dziecko będzie ignorowane, może wykształcić się w nim niepokój i strach, a świat będzie postrzegać jako nieprzewidywalny i niebezpieczny.
Szczególnie ważna jest w tym okresie faza ząbkowania.
Kolejna to faza we wczesnym dzieciństwie- wieku od 1 do 4 lat- faza mięśniowo-analna. Dzieci zaczynają odkrywać świat, uczą się, że są w stanie kontrolować swoje działania i wpływać na otoczenie, by uzyskać zamierzony efekt. Uczą się także kontrolować własne potrzeby fizjologiczne, co określane jest często jako „trening czystości”. Utrata samokontroli wywołuje wstyd i zwątpienie we własną autonomię.
Dzieci zaczynają też wtedywybierać niektóre elementy otoczenia, np. pokarmy, zabawki czy ubrania.
Konsekwencjami tego konfliktu może być nadmierna, obsesyjna skłonność do samokontroli i manipulowania sobą (nerwica natręctw), lęki paranoidalne czy urojenia prześladowcze.
Jest to faza lokomocyjno-genitalna w wieku zabaw- 4–5 lat. Dzieci próbują wtedy inicjować działania poprzez zabawę, próbują dowiadywać się więcej o świecie. Rozwija zdolność samoobserwacji i przejawia inicjatywę w działaniu.
Konflikt następuje przy spotkaniu się niezgodności interesów, gdy np. rodzice zabraniają mu czegoś. Pojawia się wtedy frustracja i poczucie winy.
Negatywne skutki może mieć nadopiekuńczość rodziców oraz karanie dziecka za próby podejmowania własnej inicjatywy.
Kryzys pomiędzy produktywnością a poczuciem niższości
Kryzys między tożsamością a dyfuzją ról
Etap ten nazywany pokwitanien i dorastaniem dotyczy osób od 13 do 18 roku życia. W tej fazie nastolatkowie przez natłok zmian fizycznych i fizjologicznych poszukują swojej tożsamości. Szukają swojego powołania, pasji. Ważna jest dla nich sfera zawodowa i intymna (miłosna).
Osoby, które nie odnajdą swojej tożsamości będą miały zaniżone poczucie własnej wartości i doświadczenie dyfuzji ról, a także problemy w sferze zawodowej i osobistej.
W młodości, w wieku od 19 do 30 lat, jednostki przygotowują się do dzielenia życia z innymi. Potrzebują jednak silnej tożsamości, by zbudować intymną relację z innymi. Dorośli, którzy w okresie dorastania nie wykształcili pozytywnego obrazu siebie, mogą czuć się samotni i emocjonalnie odizolowani. Brak silnego poczucia tożsamości prowadzi do lęku przed uzależnieniem się od innego człowieka – a w konsekwencji do braku umiejętności wchodzenia w związki intymne.
Natomiast osiągnięcie intymności w małżeństwie jest przygotowaniem podstaw dla zdrowego rozwoju potomstwa.
Faza w wieku od 31 do 50 to dorosłość. W tym okresie jednostki chcą rozwijać się na tle zawodowym i rodzinnym. Pragną posiadać i wychować potomstwo. Ci, którzy nie rozwiążą tego konfliktu pozytywnie, mogą doświadczyć stagnacji przez powierzchowne relacje, brak produktywności oraz znudzenie życiem.
To kryzys dojrzałości, który pojawia się od 51 roku życia. Jest to czas, w którym ludzie zastanawiają się nad swoim życiem. Mogą być zadowoleni, ale też odczuwać klęskę. Ludzie, którzy są dumni ze swoich dokonań, rozwijają poczucie integralności ego i potrafią patrzeć na przemijające życie bez żalu. Osoby, które niepomyślnie przechodzą to stadium, uważają, że zmarnowały życie. Skupiają się na myśleniu „co by było, gdyby...”. Na koniec życia stają się zgorzkniałe, przygnębione i zrozpaczone, świadome, że już niczego zmienić się nie da – coraz bardziej boją się śmierci.
W tym stadium najlepiej pogodzić się z losem i cieszyć się czasem, który nam pozostał.
mięśniowo-analna
młodość
latencji
dojrzałość
dorosłość
lokomocyjno-genitalna
pokwitania i dorastania
oralno-sensoryczna
Polecam obejrzeć jeszcze ten filmik dobrze obrazujący temat.
pl.wikipedia.org
psychoterapia-polna.warszawa.pl
szpital.swidnica.pl
youtube.com
cnx.org