Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
REALIZATORZY
BAŚŃ ANDERSENA
LICZY SIĘ TO, CO MASZ?
PLASTYKA
I MUZYKA
W SPEKTAKLU
Oddajemy w Państwa ręce Mapę Kontekstów i Tropów Artystycznych towarzyszących spektaklowi "Nowe szaty Króla" w reżyserii Artura Romańskiego. Jego premiera odbyła się 8 czerwca 2019 w Teatrze Animacji
w Poznaniu.
Mapa zawiera propozycje zadań do przeprowadzenia z uczniami, informacje na temat życia i twórczości H. Ch. Andersena oraz omówienie kilku zjawisk, które zainspirowały autorów muzyki i scenografii. Mamy nadzieję, że będzie dla Państwa źródłem inspiracji i okaże się narzędziem pomocnym w prowadzeniu zajęć po wizycie w teatrze.
Aby poruszać się po Mapie, można używać strzałek "lewo" i "prawo" na klawiaturze komputera lub klikać kursorem myszy w interesujące Państwa zagadnienia. Kliknięcie w wybrane zdjęcie lub obszar teksu, spowoduje jego powiększenie.
Wszystkie umieszone materiały video można odtworzyć bezpośrednio
w prezentacji.
Malina Prześluga tekst, dramaturgia
Absolwentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, kierownik literacka Teatru Animacji w Poznaniu. Dramatopisarka, pisarka – autorka dwunastu książek dla dzieci (jej „Ziuzia” w 2013 otrzymała tytuł Książki Roku Polskiej Sekcji IBBY ) oraz kilkudziesięciu wielokrotnie nagradzanych tekstów dramatycznych dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Jej dramaty są publikowane w „Nowych Sztukach dla Dzieci i Młodzieży” i „Dialogu”, a także wystawiane w teatrach lalkowych, dramatycznych i radiowych w Polsce i zagranicą. Sztuki Prześlugi zostały przetłumaczone na języki: francuski, angielski, niemiecki, białoruski, bułgarski, ukraiński, rumuński, rosyjski i węgierski.
Igor Fijałkowski scenografia
Aktor ze specjalizacją lalkarską, absolwent Akademii Sztuk Teatralnych im. S. Wyspiańskiego w Krakowie,
Filia we Wrocławiu. Od 2015 związany z Teatrem Animacji w Poznaniu. Tworzy autorski Teatr Gili-Gili, dla którego pisze scenariusze, wykonuje lalki i scenografie oraz reżyseruje. Laureat nagrody aktorskiej za najlepszą rolę męską (Mr Punch w „Molierze”, reż. Neville Tranter) na 23. Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek „Spotkania” w Toruniu w 2016. W 2017 został uhonorowany Medalem Młodej Sztuki, otrzymał nominację do Nagrody Polskiego Ośrodka Lalkarskiego POLUNIMA przyznawanej najbardziej obiecującym aktorom-lalkarzom młodego pokolenia, a także został laureatem stypendium artystycznego Miasta Poznania.
Karina Adamczak-Kasprzak choreografia
Tancerka, choreografka Polskiego Teatru Tańca
(1993–2016), pedagog tańca współczesnego i jazzowego. Autorka choreografii m.in. do spektakli „Jedynak” (1998),
„Romeo i Julia” (1998), „Królowa i Szekspir” (2000), „La La Lalki” (2018), „Balladyna” (2009), „Sanatorium” (2014). Od 2000 do 2016 I solistka Polskiego Teatru Tańca. Odznaczona Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” w 2013.
Artur Romański reżyseria
Absolwent białostockiego Wydziału Lalkarskiego Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Od 2000 związany z Teatrem Animacji w Poznaniu. Reżyser spektakli muzycznych w Teatrze Animacji i Teatrze Muzycznym w Poznaniu oraz koncertów barokowych Orkiestry Accademia dell’Arcadia, koncertów w teatrze muzycznym oraz na festiwalach muzyki poważnej (m.in. na Poznańskim Festiwalu Haendlowskim). Występuje i reżyseruje w filharmoniach, śpiewa w koncertach Teatru Muzycznego w Poznaniu. Reżyser prapremierowej realizacji opery Oskara Kolberga „Scena w karczmie” w Teatrze Polskim w Poznaniu (2014). Laureat nagród aktorskich, m.in. na Festiwalu Solistów Lalkarzy w Łodzi (2009), Festiwalu „W gościach u Arlekina” w Omsku (2017) oraz 25. Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalek „Spotkania” w Toruniu (2018).
Agata Ambrozińska-Rachuta choregorafia
Absolwentka Łódzkiej Szkoły Baletowej, tancerka Polskiego Teatru Tańca, Teatru Wielkiego w Poznaniu i Teatru DNA w Szczecinie, pedagog Otwartych Zajęć Tańca Współczesnego oraz Międzynarodowych Warsztatów Tańca Współczesnego. Pedagog tańca klasycznego, współczesnego i barre au sol. Jako choreograf zadebiutowała w 2009 spektaklem „Balladyna” we współpracy z Kariną Adamczak-Kasprzak. „Sanatorium” (2014) tych artystek inspirowane prozą Brunona Schulza zostało wyróżnione udziałem w programie Instytutu Teatralnego „Teatr Polska”.
Piotr Klimek muzyka
Kompozytor, wykładowca, producent muzyczny, od 2017 dyrektor Teatru Animacji w Poznaniu. Absolwent Królewskiego Konserwatorium w Hadze oraz Akademii Muzycznej w Poznaniu. Dodatkowe konsultacje mistrzowskie pobierał u prof. Marka Jasińskiego i prof. Włodzimierza Kotońskiego. Wykładowca i współtwórca Akademii Sztuki w Szczecinie. Pisze muzykę symfoniczną, chóralną, kameralną i elektroniczną. Od 1991 związany z teatrem – autor muzyki do ponad 170 realizacji scenicznych w Polsce i zagranicą. Tworzy instalacje i obiekty dźwiękowe oraz bierze udział w projektach z pogranicza różnych dziedzin sztuki. Pilotuje autorski, eksperymentalny program edukacji muzycznej dla osób niesłyszących. W poznańskim Teatrze Animacji wymyślił cykl spektakli teatralnych dedykowanych osobom niewidomym i niesłyszącym „Zmysłowiska”.
Michał Krugiołka reżyseria światła
Ukończył Technikum nr 6 im. Witolda Pileckiego w Poznaniu z dyplomem technika-elektronika automatyki przemysłowej. Od blisko dwudziestu lat pracuje jako realizator i reżyser światła. Na stałe związany z Teatrem Animacji w Poznaniu, gdzie brał udział w realizacji ponad sześćdziesięciu spektakli. Od kilkunastu lat projektuje i realizuje oświetlenie musicali oraz koncertów jazzowych podczas Międzynarodowego Obozu Tanecznego Herräng Dance Camp w Szwecji. W 2017 roku, na 37. Festiwalu Warszawskie Spotkania Teatralne, otrzymał wyróżnienie za najlepszą reżyserię świateł (spektakl „Opowieści z niepamięci”, reż. Duda Paiva).
Spektakl Artura Romańskiego bazuje na scenariuszu, który Malina Prześluga napisała na podstawie jednej z najsłynniejszych baśni Hansa Christiana Andersena.
Ten rozdział zawiera informacje na temat życia
i twórczości duńskiego baśniopisarza, a także informacje dotyczące okoliczności powstania baśni "Nowe szaty cesarza".
Duński pisarz, autor wierszy, sztuk teatralnych, powieści
i opowiadań. Nieśmiertelną sławę przyniosły mu baśnie, których napisał ponad 160.
W odróżnieniu od braci Jakuba i Wilhelma Grimm, celem Andersena nie było utrwalenie ludowych opowieści w ich zasłyszanej formie, ale nadanie im własnego charakteru i indywidualnej formy literackiej.
Andersen był pierwszym pisarzem, który pisząc utwory dla dzieci, chciał poruszać emocje swoich czytelników, a nie ich wychowywać. Na tej podstawie należy uznać, że jego "Baśnie opowiedziane dzieciom" z 1835 roku są książką, która dała początek literaturze dla dzieci.
Na podstawie: J. Wullschläger, "Andersen. Życie baśniopisarza", Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2005.
...poszedł do szkoły dopiero w wieku 17 lat. Do końca życia miał problem z łaciną i poprawnym pisaniem. Najprawdopodobniej był dyslektykiem.
...urodził się w bardzo biednej rodzinie. Jego ojciec był szewcem, a matka - praczką, która nie umiała czytać ani pisać. Bardzo kochał swoją babcię, która godzinami opowiadała mu duńskie baśnie ludowe.
...był brzydki i niezgrabny. Miał nieproporcjonalnie długie ręce i nogi, duży nos i małe oczy. Bardzo wstydził się swojego wyglądu, ale jednocześnie czuł, że to, co decyduje o jego wartości, tkwi gdzie indziej. Główny bohater "Brzydkiego kaczątka" jest jego alterego, a motywy autobiograficzne występują w niemal każdym utworze tego artysty.
...bardzo kochał teatr i marzył o tym, by zostać aktorem, tancerzem lub śpiewakiem, jednak wszystkie próby kariery scenicznej zakończyły się niepowodzeniem. Przez całe życie uwielbiał opowiadać swoje baśnie lub czytać je przed publicznością.
...wierzył, że sam jest postacią z baśni. Jedna z licznych autobiografii, jakie napisał nosi tytuł "Baśń mojego życia".
...od zawsze był przekonany o swojej wyjątkowości oraz o tym, że w przyszłości zostanie wielkim artystą. Mając 14 lat opuścił rodzinne Odense i wyjechał do Kopenhagi, by szukać tam szczęścia. Miał przy sobie 10 talarów.
...został jednym z najsłynniejszych autorów na świecie, a jego baśnie przetłumaczono na ponad 80 języków.
Na podstawie: J. Wullschläger, Andersen. Życie baśniopisarza, Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2005.
Nowe szaty Cesarza
"
znajduję pomysł na dorosłego – opowiadam malcom, cały czas pamiętając, że ojciec i matka słuchają, i trzeba im także dać do myślenia.
List H. Ch. Andersena do Bernharda Ingemanna, 20.11.1842, cyt. za: J. Wullschläger, "Andersen. Życie baśniopisarza", Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2005.
Obok "Brzydkiego kaczątka" najbardziej popularna baśń Andersena. Została opublikowana w 3 tomie "Baśni opowiedzianych dzieciom", który ukazał się w kwietniu 1837 roku.
Inspirowana jedną z hiszpańskich opowieści pióra księcia Juana Manuela opublikowanych w zbiorze "Rady Patrioniuszowe".
W hiszpańskim pierwowzorze cudowna tkanina uszyta na zamówienie króla, miała potwierdzić, że osoba ją nosząca, jest rzeczywiście dzieckiem swojego domniemanego ojca.
Andersen wolał wyśmiać ludzką pychę i głupotę, które cechowały niektórych znanych mu bogaczy. Sam postrzegał siebie jako przedwcześnie rozwinięte, naiwne dziecko, które wpuszczono do salonu dorosłych. Utożsamiał się z dzieckiem obserwującym i obnażającym hipokryzję i snobizm tzw. dobrego, kopenhaskiego towarzystwa. Co ciekawe, Andersen w ostatniej chwili zmienił pierwotne zakończenie baśni. Wprowadzając postać dziecka krzyczącego, że król jest nagi, zapewnił utworowi miejsce wśród najważniejszych tekstów kultury na świecie.
Źródło: J. Wullschläger, "Andersen. Życie baśniopisarza", Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2005.
"Nowe szaty Króla" są musicalem lalkowym, którego treść stanowi spójną całość z warstwą plastyczną i muzyczną spektaklu.
Scenograf i kompozytor umieścili
w swoim dziele wiele nawiązań do popkultury lat 70. i 80. XX wieku. W tym czasie związek muzyki
z modą był wyjątkowo ścisły.
To także czas panowania królów, którzy zawładnęli umysłami wielu pokoleń fanów. Niektórzy z nich nie są obcy także współczesnym dzieciom i młodzieży.
"
Od teraz w modzie nie istnieją już żadne zasady.
David Bovie
Jackson 5 / The Jacksons
Michael Jackson
Elton John
Bonney M
Donosiło pismo "Vogue" na początku lat 70. Od tego zaczęła się era wolności - zaczęto łamać wcześniej przyjęte modowe konwencje, eksperymentować i szukać wyrazistych i zaskakujących rozwiązań.
Ekstrawaganckie i przesadzone kostiumy, nienaturalne fryzury i charakteryzacja - to znaki rozpoznawcze gwiazd muzyki popularnej lat 70 i 80. Wygląd artystów stał się równie ważny jak muzyka, którą tworzyli. Tego twierdzenia najlepiej dowodzi fakt, że dziś określonych wokalistów kojarzymy z pewnymi - charakterystycznymi dla nich - stylizacjami.
Do tej sytuacji nawiązuje wygląd bohaterów "Nowych szat Króla" - kostiumy, fryzury i makijaże lalek Igora Fijałkowskiego są inspirowane modowymi trendami,
a także autentycznymi kreacjami scenicznymi królów muzyki lat 70. i 80.
Bee Gees
Freddie Mercury (wokalista grupy Queen)
ABBA
The Jackson 5, "ABC" (1970)
Nazareth, "Love Hurts" (1975)
Muzyka, którą słyszymy w spektaklu, jest inspirowana brzmieniami
i instrumentarium lat 70. i 80. XX wieku. Specyficzne instrumentarium, progresje harmoniczne lub bezpośrednie cytaty melodyczne są zabawą prowadzącą straszych widzów w sentymentalną podróż do muzyki i skojarzeń z archetypami dźwiękowymi tamtych lat. Uważny odbiorca usłyszy zarówno Bee Gees, Jacksons 5, Black’a
i Frankie Goes to Hollywood, jak i Maanam, pierwsze Kombi czy wczesnego Lenny Kravitz’a. To oczywiście tylko zabawa, ale dla mnie osobiście również specyficzny hołd składany twórcom tamtego dziwacznego czasu w historii muzyki popularnej.
Osobną metaforą zawartą w muzyce jest zjawisko programowej nienaturalności nieodłącznie powiązane z muzyką i sztuką tamtego okresu: zarówno w aspekcie wizualnym jak i w kontekście maniery wokalnej, interpretacji, instrumentacji oraz wyolbrzymionych, pełnych emfazy figur retorycznych, wykorzystywanych przez kompozytorów i aranżerów tych czasów. Patrząc na ekspresję i siłę sceniczną takich artystów jak Elton John, Freddie Mercury, Boy George, grupa Kiss czy Boney M jesteśmy bezbronni wobec siły ich przekazu, mając jednak pełną świadomość sztuczności i umowności ich kreacji. Nie przeszkadza nam to w przyjemności obcowania z ich sztuką, przyzwalając na ich „kłamstwo” w imię dobrej zabawy lub emocjonalnego przeżycia.
Figura „zamierzonego kłamstwa” była więc dla mnie jednym z głównych powodów wyboru takiej estetyki dla ściezki dźwiękowej "Nowych szat Króla". Jest w niej również element zderzenia z „prawdą” przejawiającą się w prostocie i naturalności piosenek będących antytezą świata blichtru i modowego wybiegu.
Piotr Klimek
Black, "Wonderful Life" (1985)
Frankie goes to Hollywood, "Relax" (1983)
"
Liczy się to, co masz.
Gdy nie masz nic, jesteś nikt!
Czy słowa powtarzane przez Króla i jego dwór jak mantra są prawdziwe?
Spektakl Artura Romańskiego może być pretekstem do rozmowy na temat wyznawanych przez nas wartości. Punktem wyjścia do takiej dyskusji mogą być wypowiedzi psychologów poznańskiego UAM, które komentują postawę Króla oraz wyjaśniają, dlaczego przedstawiony scenariusz jest prawdopodobny.
Badania naukowe wskazują jednak, że koncentracja na takich celach, jak sukces finansowy czy atrakcyjny wygląd są powiązane z niższym (a nie wyższym!) zdrowiem fizycznym i psychicznym. Z kolei to właśnie cele wewnętrzne, takie jak potrzeba afiliacji (związków z innymi) oraz rozwój osobisty, dają nam poczucie satysfakcji oraz pozytywnie wpływają na dobrostan. Wyniki licznych badań nie pozostawiają cienia wątpliwości – na zdrowie fizyczne i psychiczne największy wpływ mają satysfakcjonujące, bliskie i intymne relacje. Okazuje się, że osoby żyjące w izolacji społecznej przeziębiają się nawet czterokrotnie częściej niż te, które prowadzą aktywne życie towarzyskie!
Czy nam się to podoba, czy nie – człowiek jest istotą społeczną. Potrzeby przynależności i akceptacji sprawiają, że czasem podporządkowujemy się normom społecznym oraz naśladujemy zachowania innych po to, by nie stać się obiektem kpin, unikać konfliktów lub nie zostać odrzuconym. Taki normatywny wpływ społeczny zadecydował o zachowaniu podwładnych Króla, którzy nie mieli odwagi publicznie przyznać, że nie widzą jego nowych szat. Bezrefleksyjny konformizm wzmocniony obawą przed dezaprobatą ze strony autorytetu oraz przekonaniem o ważności i jednomyślności grupy sprawia, iż czasem nie mamy odwagi powiedzieć publicznie, że widzimy rzeczywistość inaczej niż widzą ją inni.
dr hab. Katarzyna Adamczyk
Instytut Psychologii
Uniwersytet im. A. Mickiewicza
Dlaczego Król jest goły?
Król, podobnie jak część z nas, utożsamia szczęście z dobrobytem. Sensem jego życia jest posiadanie dóbr materialnych połączone z przekonaniem, że uczynią go one kimś wyjątkowym i szczęśliwym. Wbrew ludowemu porzekadłu bohater wierzy w to,
że „Pieniądze dają szczęście”, co tylko do pewnego stopnia jest prawdą.
Badania naukowe pokazują, że osoby o wyższym dochodzie są szczęśliwsze od tych, które zarabiają mniej. Sprawa szczęścia nie jest jednak tak oczywista: pomimo znaczącego wzrostu dochodów, średni poziom szczęścia pozostaje stały. Dlaczego tak się dzieje? Z jednej strony czujemy się szczęśliwi, jeśli widzimy, że mamy więcej niż inni. Codzienne kontakty z ludźmi oraz wszechobecny Internet nieustannie dostarczają nam informacji o sukcesach i porażkach innych osób. To sprawia, że niemal automatycznie się z nimi porównujemy. Czerpanie satysfakcji z czyichś niepowodzeń to jednak zdecydowanie kiepski przepis na szczęście. Z drugiej strony szybko przyzwyczajamy się do tego, co dobre… Jeśli mamy więcej pieniędzy niż kiedyś, na pewno będziemy szczęśliwsi, ale tylko przez moment. Z czasem przyzwyczaimy się do wyższego standardu życia i ta sama ilość pieniędzy, która przed chwilą przyniosła nam szczęście, przestanie nam wystarczać. Znów zapragniemy mieć więcej i więcej…
Dla Króla najważniejsze jest to, by mieć. Posiadanie rzeczy najlepszych, najnowszych oraz ekskluzywnych stanowi główny cel jego życia. Nierzadko i nasze cele życiowe oraz samoocena ogniskują się wokół posiadania dóbr materialnych lub pewnych cech zewnętrznych.
Kłamstwo, w które ubierają nas dyktatorzy mody
Baśń Hansa Christiana Andersena „Nowe szaty cesarza” od momentu publikacji stanowiła celny obraz hipokryzji i próżności. Przyglądając się współczesnemu społeczeństwu i rosnącej roli przedmiotów w tworzeniu tożsamości, można zauważyć, że problemy poruszane w tym opowiadaniu także dziś są nad wyraz aktualne.
Główny bohater sztuki Maliny Prześlugi, Król, odczuwa „strach przed nagością”, który w istocie jest lękiem przed swoim „prawdziwym Ja”. To także lęk przed tym, kim jest w oczach innych ludzi, a przede wszystkim, lęk przed odkryciem tego, kim jest przed samym sobą. Co stoi na drodze ku samopoznaniu? Spektakl „Nowe szaty Króla” w reżyserii Artura Romańskiego dostarcza odpowiedzi na to pytanie.
Jednym z kluczowych bohaterów historii jest enigmatyczny Kreator-Dyktator, symbol współczesnego świata mody. Kreator przez niemal cały czas milczy. Jego niezrozumiałe gesty są interpretowane przez Krawców Króla, którzy pełnią funkcję podobną do funkcji działów marketingowych firm odzieżowych. Kreator przemawia dopiero wówczas, gdy Król zakłada zamówione „nowe szaty”. Mówi, że Król dostał dokładnie to, czego chciał: „kłamstwo grubymi nićmi szyte”. Wiara w to, że kupno określonych rzeczy pozwoli nam zdefiniować naszą tożsamość oraz pokazać, że jesteśmy „jacyś” i że mamy „wyrazistą” osobowość, jest kłamstwem, na którym opierają się fundamenty społeczeństwa konsumpcyjnego. W końcu ludzi niemodnie i szaro ubranych określa się mianem „nijakich”. W społeczeństwie konsumpcyjnym nikt nie chce być „nijaki”.
By zdefiniować tożsamość, można określić swoje zainteresowania i hobby, którym poświęca się czas i wysiłek. Można dołożyć starań, by dbając o bliskie relacje, podejmując działania w grupach i przyjmując różne role społeczne, określić to, kim jesteśmy.
Takie działania często wymagają poświęceń, a ich efekty niekoniecznie są spektakularne. Ale można też kupić modne ubrania, które od razu po założeniu sprawią, że poczujemy się „jacyś” i „lepsi”, a tym samym zakomunikują innym ludziom nasze nowe i lepsze Ja. Tak obrana droga na skróty sprawia, że tworzona tożsamość jest fasadowa i jedynie pozoruje posiadanie cech, zainteresowań i atrybutów charakteru, których brak danej jednostce. W tym tkwi sedno kłamstwa świata mody i społeczeństwa konsumpcyjnego, a także sedno kłamstwa, które ubrał na siebie Król, a które stworzył Kreator mody.
Ubrania nie zastąpią tożsamości, nie zapewnią stabilnego poczucia własnej wartości, nie będą źródłem trwałego szczęścia. Zmieniające się w galopującym tempie mody kreowane przez rozmaitych dyktatorów sprawiają, że kupno „ubrań-tożsamości” może przynieść jedynie chwilowe poczucie satysfakcji, które kończy się z chwilą wejścia do kolejnego sklepu pełnego nowych efektów pracy kreatorów mody. Budowanie Ja w oparciu o modę tworzy więc tożsamości niestabilne i zmienne, sprawiając tym samym, że coraz częściej czujemy się zagubieni, ponieważ nie wiemy, kim jesteśmy. Kreator mody nie okłamał Króla, podobnie jak nie okłamują nas projektanci ubrań. Oni jedynie tworzą dobra, które zaspokajają nasze potrzeby posiadania łatwej i modnej fasady tożsamości. Dzięki temu możemy uciec przed odpowiedzią na pytanie o to, kim jesteśmy. Odpowiedzią, której często się boimy. Natomiast celem Krawców, tak jak celem działów marketingowych firm odzieżowych, jest sprawienie byśmy w to kłamstwo uwierzyli.
„Król jest goły!” wykrzykują dworzanie pod koniec spektaklu. A ile zostanie z naszego Ja, gdy pozbawimy go posiadanych rzeczy?
dr Dariusz Drążkowski
Instytut Psychologii
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
W tej części prezentacji znajdą Państwo propozycje zadań, które pomogą urozmaicić lekcję po spektaklu. Część z nich z pewnością sprawdzi się również w pracy zdalnej!
Zadania można realizować osobno lub łącząc je ze sobą.
Autorkami tego rozdziału prezentacji są Agata Drwięga i Alina Janiszewska-Płaziak.
ABBA, Dancing Queen (1976)
Michael Jackson, Beat it (1983)
Zachęć uczniów i uczennice, aby tańczyli/poruszali się w rytm muzyki w swoim pokoju.
Poproś, aby uczniowie i uczennice przygotowali wizytówkę obejrzanego spektaklu według przykładowego schematu:
Tytuł:
Autor:
Twórcy spektaklu:
Symbol
(graficzne przedstawiennie głównej myśli przedstawienia)
Ten spektakl poleciłbym/poleciłabym szczególnie ……………, ponieważ …………………………………...
Spektakl ,,Nowe szaty króla” jest jak …
(wymyśl porównanie)
Wizytówki można przyczepić do ściany, obejrzeć wspólnie i porozmawiać o wybranych elementach.
Nowe szaty Króla
SZTUKA M. PRZEŚLUGI
BAŚŃ H. CH. ANDERSENA
Słownik Języka Polskiego podaje aż 4 definicje tego słowa:
utwór epicki przeznaczony do czytania lub opowiedzenia
utwór dramatyczny przeznaczony do wystawienia w teatrze lalek
1. «przystosowanie czegoś do innego użytku niż było przeznaczone»
2. «przystosowanie utworu literackiego do wystawienia na scenie lub do sfilmowania; też: utwór literacki w ten sposób przystosowany»
3. «przystosowanie organizmów do warunków środowiska»
4. «zmniejszenie odczuwania określonych bodźców»
brak piosenek
duża liczba piosenek
Źródło: https://sjp.pwn.pl/sjp/adaptacja;2548744.html
brak wątków pobocznych
duża liczba wątków pobocznych
postaci-typy, które nie posiadają cech indywidualnych
zindywidualizowane postaci
W jaki sposób Malina Prześluga zaadaptowała baśń Andersena do potrzeb teatru? Po obejrzeniu spektaklu przeczytaj z uczniami tekst pierwowzoru literackiego i wspólnie spróbujcie odpowiedzieć na to pytanie. Odpowiedź możecie umieścić w tabelce porównującej oba utwory*.
Treść baśni w tłumaczeniu Franciszka Mirandoli znajduje się tutaj:
https://pl.wikisource.org/wiki/Nowe_szaty_Cesarza
* tabelka obok zawiera przykładowe rozwiązanie tego zadania
CECHY WSPÓLNE:
poruszany problem, postaci, schemat fabularny, zakończenie
koncert Eltona Johna (Londyn, 1974)
teledysk piosenki "Waterloo" zespołu ABBA (1975)
John Travolta i Karen Lynn Gorney w clipie z piosenką z filmu "Gorączka sobotniej nocy" (1977) Bee Gees
Michael Jackson, skrócony teledysk do singla "Thriller" (1984)
trailer filmu biograficznego o Eltonie Johnie "Rocketman" (2019)
Uczniom szczególnie wyczulonym na kwestie związane z ubiorem (a przy okazji lubiącym słuchać muzyki) proponujemy zabawę w modowych detektywów. Obejrzycie wspólnie zamieszczone tu teledyski i trailery filmów "Bohemian Rhapsody" (2018) i "Rocket man" (2019), a następnie znajdźcie jak najwięcej elementów ubioru, które pojawiają się
w spektaklu "Nowe szaty Króla".
Kolejnym etapem zabawy może być stworzenie własnych projektów kostiumów inspirowanych latami 70. i 80. Poproś uczniów, by przynieśli do szkoły brokat, cekiny, pióra, błyszczące papiery i fragmenty tkanin, i ozdóbcie nimi projekty!
Innym pomysłem na twórcze przepracowanie tematu może być urządzenie w szkole pokazu mody tamtego okresu. Poproś uczniów, by przeszukali szafy rodziców i dziadków, a znalezione ciuchy wykorzystali jako elementy stylizacji. Nie zapomnijcie o zrobieniu sesji zdjęciowej! Chętnie zobaczymy jej efekty :)
trailer filmu biograficznego o Freddim Mercurym "Bohemian Rhapsody" (2018)
Czy rozpoznajesz bohaterów spektaklu "Nowe szaty Króla"? Przyporządkuj cechy do postaci.
Starsze dzieci mogą samodzielnie proponować określenia charakteruzjące każdego bohatera. Zadanie można skomplikować poprzez narzucenie części mowy, które powinny wymyślić oraz dołożenie argumentacji uzadniającej wybór (np. Król jest materialistą, ponieważ zależy mu tylko na tym, by dobrze wyglądać). Kolejnym etapem realizacji tego zadania może być samodzielne napisanie charakterystyki wybranej postaci.
lizus
przebiegły
egoista
pokorna
wrażliwa
pochlebca
chytry
odważna
posłuszny
demaskator
samotny
naiwny
prawdomówna
próżny
klaskacz
materialista
wierna
O cechach charakteru możecie też porozmawiać inaczej. Wypiszcie cechy charakteryzujące poszczególne postaci (możecie skorzystać z tych, które widnieją powyżej), a następnie do każdej z nich dopiszcie jej antonim.
Następnie poproś, aby każdy wybrał jedną cechę i przygotował maskę teatralną obrazującą wybrane słowo.
Po wykonaniu prac przygotujcie się do ,,pokazu mody” z maskami. Zaproponuj, aby uczniowie i uczennice wychodząc zaprezentowali się i krótko scharakteryzowali, np. Jestem szczerością. Mówię to, co myślę, niezależnie od okoliczności.”
Po wykonaniu ćwiczenia zachęć do dyskusji dotyczącej wartościowania cech charakteru. Czy istnieją takie, które możemy nazwać pozytywnymi lub negatywnymi niezależnie od sytuacji?
Podziel uczniów (np. na zasadzie losowania) na dwie równe grupy. Ich zadaniem będzie przygotowanie instalacji z dostępnych w klasie przedmiotów, jeden zespół otrzymuje temat ,,Być”, a drugi ,,Mieć”.
Po wykonaniu zadania wszyscy rozchodzą się w ciszy, oglądają instalacje i obok kładą małe karteczki z wypisanymi skojarzeniami.
Warto wykonać zdjęcia!
Zastanówcie się, co to znaczy ,,mieć” i ,,być”.
Jak chęć posiadania dóbr materialnych wpływa na zachowania/emocje ludzi?
Jaki związek mają powstałe prace z obejrzanym spektaklem?
Zachęć do sformułowania wniosków i zapisania na tablicy.
Jako inspirację możecie wykorzystać teksty umieszczone w rozdziale "Liczy się to, co masz?"
Zachęć uczniów i uczennice, aby indywidualnie przygotowali podczas zajęć kolaż na temat: „Być” albo „Mieć”, a następnie zachęć, aby wszyscy indywidualnie zrobili wykonanym pracom zdjęcia, które można umieścić np. w chmurze. Obejrzyjcie wspólnie zdjęcia, zastanówcie się, co w tych pracach jest ciekawego, charakterystycznego, co je łączy, itp.
Koniecznie nadajcie swoim pracom tytuły!
nadzieja
niechęć
irytacja
Wykorzystaj wstążkę / sznurek / taśmę klejącą, tworząc z nich na podłodze kilka kręgów.
W każdym połóż kartkę z nazwą emocji, np.:
współczucie
lęk
Włącz piosenkę i poproś uczniów i uczennice, aby w jej rytm spacerowali między kręgami. W momencie wyciszenia muzyki, zachęć, aby każdy usiadł przy tej emocji, z którą wiąże obejrzane przedstawienie. Daj uczestnikom i uczestniczkom zajęć czas na rozmowę o swoich odczuciach.
A teraz zastanówcie się:
Jakie emocje budzą bohaterowie spektaklu?
A jakie realizacja sztuki?
Czy są postaci, z którymi się identyfikujecie?
Co najbardziej was zaskoczyło?
Zapytaj, kto chciałby wejść w rolę Kreatora. Chętna osoba/chętne osoby siadają na krześle na środku sali, natomiast pozostali zadają mu/im pytania.
Po wyczerpaniu się pomysłów, zachęć do dyskusji.
Kim jest Kreator?
Co robi? Co myśli? Co mówi?
Jak inni na niego reagują?
Czym się wyróżnia spośród pozostałych bohaterów i bohaterek przedstawienia?
W jaki sposób wpływa na rzeczywistość? Innych ludzi? Po co?
A teraz zaproponuj poszukanie postaci analogicznej do Kreatora w świecie rzeczywistym:
Kto/co może wpływać na sposób myślenia, zachowania się ludzi?
Dlaczego ktoś próbuje kształtować poglądy, zachowania ludzi?
W jaki sposób się to dokonuje?
Czy można się bronić przed Kreatorami?
W jaki sposób?
Wnioski z dyskusji można zebrać w formie mapy myśli.
Zaproś wszystkich, aby odtworzyli ostatnią scenę spektaklu, które kończy zdanie: „Król jest nagi!”
Po jego wykrzyknięciu, niech każdy na moment zastygnie i dokończy zdanie:
Król jest nagi, ponieważ...
Zaproponuj, że ktoś z klasy będzie „dyrygentem”, który wymyśli znak (np. ręką, głową albo znak graficzny na monitorze), który pozwoli wszystkim w tym samym momencie wykrzyknąć hasło.
Na pewno zwróciliście uwagę na to, że w spektaklu występują zarówno żywi aktorzy, jak i lalki. Zachęcamy do przeprowadzenia rozmowy o głównym przesłaniu "Nowych szat Króla" poprzez omówienie roli lalek w spektaklu. Przed obejrzeniem spektaklu z uczniami możesz poprosić ich, by zwrócili uwagę na to, czy lalki występują we wszystkich scenach (oraz na to, w których momentach ich nie ma).
Czy lalki grają w spektaklu od samego początku, czy pojawiają się dopiero po jakimś czasie? Czy ktoś pamięta, w której scenie dołączają do aktorów?
Dlaczego Król dał się nabrać na to, że wygląda pięknie w swoich nowych szatach?
Lalki pojawiają się w scenie, w której Król przychodzi do Krawców i narzeka, że nie ma się w co ubrać.
Król nie zadbał o to, by w swoim najbliższym otoczeniu mieć kogoś, kto byłby z nim szczery. Swoim zachowaniem wywoływał w poddanych wyłącznie strach, ale nie szacunek czy sympatię.
Czy kostiumy lalek i aktorów różnią się między sobą?
Nie. Ubrania aktorów są zwyczajne i czarne, a lalki noszą wymyślne, kolorowe kostiumy.
Co symbolizują lalki w tym spektaklu?
Sztuczność i zakłamanie dworu, brak naturalności Króla, który nie zastanawia się na tym, JAKI JEST, ale CO POSIADA.
Czy wszyscy bohaterowie zostali przedstawieni w formie lalki i aktora?
Nie. Kreator-dyktator nie ma swojej lalki.
Jeśli mają Państwo jakieś uwagi dotyczące zawartości Mapy oraz układu treści w niej zawartych, prosimy, by zechcieli Państwo się nimi z nami podzielić. Będziemy również wdzięczni za informację zwrotną dotyczącą przydatności Mapy podczas prowadzonych przez Państwa zajęć.
Dofinansowano ze środków
Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
Autorka mapy: Agata Drwięga, agata.drwiega@teatranimacji.pl
Autor zdjęć ze spektaklu: Maciej Zakrzewski
Konsultacja muzykologiczna: dr Piotr Klimek
Konsultacja metodologiczna: Alina Janiszewska-Płaziak
Teatr Animacji
ul. Św. Marcin 80/82
61-809 Poznań
tel. 61 853 72 20
www.teatranimacji.pl