Aristokles
ok. 427 p.n.e.
urodził się prawdopodobnie w Atenach (lub na wyspie Eginie)
ok. 407 p.n.e.
został jednym z uczniów Sokratesa
399 p.n.e.
wyjechał z Aten i schronił się w Megarze
387–385 p.n.e.
założył Akademię Platońską i wykładał w niej do swojej śmierci
367 p.n.e.
odbył podróż na Sycylię
347 p.n.e.
zmarł w Atenach
(Laches – Charmides – Lyzis – Eutyfron) zwane także sokratycznymi, gdyż główną postacią w nich występującą jest Sokrates, albo aporetycznymi (gr. aporia oznacza trudność logiczną, niemożność rozwiązania problemu, dosł. bezdroże), ponieważ Sokrates w trakcie dyskusji zbija przekonania swoich oponentów, nie proponując w zamian konstruktywnych wniosków.
(Menon – Fedon – Fajdros – Uczta – Państwo) – zwane także konstruktywnymi, gdyż przedstawiono w nich teorię idei.
W dialogach tych również występuje postać Sokratesa, ale jego nauczanie nie odgrywa już pierwszoplanowej roli. Sokrates ogranicza się jedynie do przekazywania platońskiej nauki o ideach.
(Parmenides – Sofista – Polityk – Fileb – Timajos – Kritiasz – Prawa) – zwane także krytycznymi, w których Platon zdaje się wycofywać ze swej dotychczasowej teorii idei, dostrzegając tkwiące w niej aporie. Głównym mówcą często jest osoba inna niż Sokrates.
Dialogi Platona stanowią wyzwanie dla interpretatorów, ponieważ Platon wprost nie wypowiada w nich swoich poglądów, a przedstawione rozmowy często kończą się brakiem konkluzji, aporią. Pozwalają one na szereg różnych interpretacji, toteż już po śmierci Platona spierano się w założonej przez niego Akademii o kluczowe kwestie, których same dialogi nie rozstrzygają
jaskinia Platona, jaskinia platońska – metaforyczne przedstawienie ludzi w ziemskim świecie oraz wpływu idei na ten świat.
Karolina Pioterek