Introducing 

Prezi AI.

Your new presentation assistant.

Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.

Loading…
Transcript

Edwin Lemert

Biografia

Edwin M. Lemert urodził się w Cincinnati w stanie Ohio w 1912 roku w rodzinie z klasy średniej. Jego rodzice mieli wizję swojego syna jako prawnika, jednak ku przerażeniu ojca, Lemert kontynuował edukację uniwersytecką w dziedzinie socjologii zamiast prawa. Lemert uzyskał tytuł licencjata socjologii na Uniwersytecie Miami w Ohio w 1934 roku. Rok bezpośrednio po ukończeniu studiów pracował jako pracownik socjalny w Cincinnati, zanim podjął decyzję o kontynuowaniu studiów socjologicznych na Uniwersytecie Stanowym Ohio. Lemert uzyskał tytuł doktora z socjologii w 1939 r.

Lemert zrobił wybitną karierę jako socjolog. Krótko wykładał na Kent State University i Western Michigan University, a następnie wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. W 1953 otrzymał zaproszenie do objęcia funkcji założyciela katedry socjologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Davis. Przebywał tam przez ponad czterdzieści lat. Lemert został uhonorowany wieloma nagrodami za doskonałość i uznanie. W 1974 otrzymał nagrodę EH Sutherland Award za całokształt twórczości od American Society of Criminology, a w 1995 otrzymał nagrodę za całokształt twórczości od American Criminal Justice Research Association. W 1996 roku Lemert otrzymał nagrodę im. Paula Tappana od Zachodniego Towarzystwa Kryminologicznego. Edwin M. Lemertzmarł 10 listopada 1996 r.

Główne dzieła

Dewiacja społeczna – odchylenie od reguł działania społecznego, postępowanie niezgodne z normami, a także z wartościami przyjętymi w społeczeństwie lub w grupie społecznej. Zachowania dewiacyjne nie są jednoznacznie interpretowane i ich określenie jest zależne od przyjętych systemów normatywnych w danym społeczeństwie.

Dewiacja

Edwin Lemert nazywany był interakcjonistą, ponieważ uważał, że zachowanie jednostek kształtuje się przez zachowanie innych ludzi. Według Lemerta jeśli '' inni'' czyjeś zachowanie uznają za dewiacyjne, to takiej osobie przyznaje się status dewianta. Jedyną specyficzną cechą, która charakteryzuje dewiantów jest to, że są oni traktowani przez innych jako dewianci. Oznacza to, że określanie niektórych osób jako dewiantów nie jest równo rozłożone w społeczeństwie. Znaczny wpływ na takie określenia dewiantów mają osoby opinii publicznej

Interakcjonista

Swoje główne założenia Edwin Lemert przedstawił w pracy ,, Patologia społeczna'' wydanej w 1951 roku. Uwazał on, że nie jest tak jak dotychczas twierdzono, iż zachowanie dewiacyjne rodzi potrzebe kontroli społecznej lub jest wynikiem jej załamania. Twierdził, że kontrola społeczna jest przyczyną dewiacji i samo zachowanie polegające na odstępstwie od normy społecznej nie stanowi dewiacji. Dochodzi do niej wtedy, gdy ma miejsce reakcja społeczna na dokonany czyn, co więcej uważał, że dewiacje mogą polegać na tym, że odbiegają od norm społecznych w pożądany i ceniony sposób (np. zachowanie znanych osób z kręgu kultury, nauki, sztuki czy sportu) jak i na tym, że spotykają sie z negatywną reakcją spoeczną (zachowanie alkoholików, przestepców)

Główne założenia teorii

Dewiacja pierwotna to zachowanie odbiegające od norm, ale nienapotykające reakcji społecznych. Według Lemerta jest wiele czynników prowadzących do przestępstwa, są to między innymi czynniki: społeczne, kulturowe, psychologiczne i fizjologiczne. Nie jest to jednak rodzaj dewiacji pierwszoplanowej, ma jedynie marginesowy wpływ na strukturę psychiczną jednostki. Przez sam fakt popełnienia przęstępstwa człowiek ,, normalny" nie staje się dewiantem. Dzieje się tak dopiero w wyniku reakcji społecznej na zachowanie przekraczające normy - poczynając od wszczęcia postępowania przeciwko sprawcy i poddania go aktom degradacji. Następnie dochodzi do wymierzenia sprawcy sankcji społecznych, co rodzi dalsze dewiacje pierwotne połączone z wrogością i urazą do osób wymierzających karę. Społeczeństwo natomiast staje się coraz mniej tolerancyjne i narasta coraz większa niechęc do dewianta. Ten ciąg reakcji sprawia, że ludzie zaczynają zachowywać się tak, jak to wynika z przyczepionych im etykiet i starają się przystosować do wyznaczonej im przez otoczenie roli dewiannta.

Dewiacja pierwotna

Dewiacja wtórna powodowana jest reakcją ze strony społeczeństwa, polegającą na dezaprobacie, degradacji i izolacji osoby przekraczającej normy. Końcowym etapem opisywanego procesu jest przyłączenie się dewianta do grupy ludzi podobnych do niego, a wiec do grupy dewiacyjnej.Dewiacja wtórna jest efektem zaakceptowania roli dewianta. Człowiek uznany za dewianta albo może się temu przeciwstawić, albo przystosowuje sie do wyznaczonej mu nowej roli społecznej. Rola dewianta jest wybierana wtedy, gdy przynosi większe korzyści niż rola konformisty

Dewiacja wtórna

Learn more about creating dynamic, engaging presentations with Prezi