Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
Historia Anglii
11
British History
ERASMUS +
May 2017
Historia Anglii
History of England
Prezentacja została stworzona na potrzeby projektu „Aktywni i skuteczni w Europie wolnej od uprzedzeń
Kinga Krych, Patryk Kucharzewski
starożytność
W starożytności obszar dzisiejszej Wielkiej Brytanii był zasiedlany przez plemiona celtyckie. Przybyli oni z centralnej lub wschodniej Europy. Celtowie znali metody obróbki żelaza, dzięki czemu posiadali lepszą broń niż dotychczasowi mieszkańcy wyspy (którzy dalej stosowali brąz). Celtowie ciągle napływali do Brytanii przez kolejne 700 lat.
Zajmują oni szczególne miejsce w historii Brytanii, gdyż to z nich właśnie wywodzi się duża liczba ludzi zamieszkujących obecnie Szkocję, Kornwalię, Walię i Irlandię, a ich kultura oraz język zostały przyjęte przez ówczesnych mieszkańców wyspy.
Inwazja Rzymian
Inwazja Rzymian
Przyczyną inwazji Rzymian na Brytanię była pomoc, którą Celtowie udzielali Celtom z Galii. Dostarczali oni żywność i udzielali schronienia na wyspie. Rzymianie chcieli powstrzymać te praktyki oraz przejąć kontrolę nad tamtejszą produkcją żywności i cennymi złożami naturalnymi, między innymi ołowiu.
W trakcie dwóch pierwszych prób inwazji na Brytanię, dokonanych przez Cezara w 55 i 54 roku p.n.e., nie zdobyto żadnych terytoriów. Właściwy podbój Brytanii przez Rzymian rozpoczął się w roku 43. Nie był on trudny dzięki przewadze wojskowej oraz walkom, jakie toczyli między sobą Celtowie. Rzymianie nie zdołali tylko podbić Kaledonii (dzisiejszej Szkocji) która jednak nie miała dla nich wielkiej wartości (niewielkie złoża mineralne i mało ziemi uprawnej).
Ostatecznie na granicy z Kaledonią zbudowano fortyfikacje. W latach 121-129 powstał Mur Hadriana, a w roku 142 Mur Antoninusa.
Wyparcie Rzymian
Wyparcie Rzymian
Od około roku 367 wzmogły się ataki Celtów z Kaledonii. Wojsko rzymskie miało coraz większe kłopoty z ich odpieraniem. W 409 roku ostatni żołnierze rzymscy zostali wycofani z Brytanii, a zromanizowani Celtowie pozostawieni sami sobie w obliczu najazdów.
Widocznymi śladami pobytu Rzymian w Brytanii są zbudowane przez nich drogi. Były one używane jeszcze długo po tym jak Rzymianie odeszli. W tym okresie powstało także wiele miast. Niektóre z nich były początkowo obozami wojskowymi (po łacinie castra).
Pochodne tego wyrazu można odnaleźć w nazwach miast takich jak Lancaster, Winchester, Leicester, Gloucester.
Wczesne średniowiecze
W V w. Anglia została podbita przez plemiona anglosaskie, które z czasem stworzyły system państw, zwany heptarchią, na który składało się 7 głównych królestw walczących o hegemonię. Pod koniec tego samego wieku rozpoczęła się chrystianizacja tych ziem. W IX w. największe znaczenie uzyskało Wessex. W tych czasach rozpoczęły się najazdy Normanów na Wyspy Brytyjskie, którzy podbili znaczną część Anglii, tworząc na tych obszarach tzw. Danelaw.
Wczesne średniowiecze
Późne średniowiecze
W XI w. francuscy Normanowie podjęli udaną inwazję na Anglię, a jej królem został w 1066 ich dowódca Wilhelm I Zdobywca.
W XI-XIII w. dokonał się podbój Walii, a rozpoczął Irlandii i Szkocji.
W 1337 Edward III wysunął roszczenia do dziedzictwa tronu francuskiego po Kapetyngach, co doprowadziło do wybuchu wojny stuletniej w latach 1337-1453. W 1399 na tronie Anglii zasiedli Lancasterowie.
W 1455 wybuchły walki o tron między Lancasterami a Yorkami (tzw. wojna Dwóch Róż), które zakończyły się w 1485 objęciem tronu przez Henryka VII z dynastii Tudorów
Wiek XVI
W 1534 Henryk VIII uniezależnił Kościół Angielski od Stolicy Apostolskiej, ogłaszając się jego głową, a przez to tworząc nowe wyznanie religii chrześcijańskiej – anglikanizm.
Zaś zręczna polityka wewnętrzna i zagraniczna jego córki - królowej Elżbiety I zapewniła Anglii silną pozycję międzynarodową. Pokonanie za jej panowania hiszpańskiej Wielkiej Armady (1588) wzmocniło mocarstwowy status państwa angielskiego i stworzyło podstawy jego morskiej potęgi.
Henryk VIII Tudor
Henryk VIII Tudor
Wiek XVII
Po wygaśnięciu Tudorów w 1603 władzę przejęli szkoccy Stuartowie, łącząc oba państwa unią personalną.
W 1640 Karol I Stuart pokłócił się z parlamentem o prawo do nakładania podatków. Wybuchła wojna domowa (rewolucja angielska). W 1649 ścięlto króla Karola I.
W 1658 zmarł Oliver Cromwell, ojciec rewolucji angielskiej. Władzę przejął wówczas jego syn Richard Cromwell. Rządził on nieudolnie i nie miał posłuchu w armii, co wykorzystali rojaliści.
W 1660 parlament angielski wybrał na króla Karola II Stuarta (1660-1685).
Następca Karola, Jakub II, dążył (według jego zwolenników) do zrównania katolicyzmu z anglikanizmem, lub (według wrogów jego polityki) do uczynienia katolicyzmu religią panującą.
Protestanccy Anglicy znosili to, gdyż prawo do sukcesji tronu miał szwagier Jakuba – Wilhelm III Orański.
Lecz Jakubowi urodził się syn. Wówczas zarówno Wigowie, jak i dotychczas sprzyjający władcy torysi, poparli Wilhelma III i wezwali go do kraju. Wilhelm przybył z armią do Anglii, zmuszając Jakuba do ucieczki. Wydarzenia te zwane są "chwalebną rewolucją".
Oliver Cromwell
Wiek XVIII
W 1707 unia personalna łącząca Anglię ze Szkocją zmieniła się w unię realną. Powstało Królestwo Wielkiej Brytanii.
Wielka Brytania podjęła walkę z Francją o dominację morską i kolonialną zdobywając Gibraltar, Akadię i Nową Fundlandię.
W latach 1721-1742 premierem był Sir Robert Walpole. Stworzył on podwaliny pod nowoczesny system gabinetowy, w którym premierem zostawał szef zwycięskiej partii; wszyscy ministrowie musieli wywodzić się z tej samej partii i odpowiadać przed nim. Rola króla została zmarginalizowana.
Walpole był pacyfistą, jednak w 1739 opinia publiczna i opozycja zmusiły go do wypowiedzenia wojny Hiszpanom.
W wojnie o sukcesję austriacką (1741-1748) Brytyjczycy poparli Austrię, a w wojnie siedmioletniej (1756-1763), króla Prus Fryderyka II, przeciw Austrii, Francji i Rosji. Pokój kończący wojnę siedmioletnią, przyniósł Brytyjczykom Kanadę, Luizjanę i Florydę oraz zdobycze w Indiach.
Jednak potęga brytyjska szybko uległa zachwianiu, gdy w wyniku amerykańskiej walki o niepodległość (1775-1783) Wielka Brytania musiała uznać niepodległość 13 kolonii i powstanie USA.
W 1793 Wielka Brytania przystąpiła do wojny przeciwko rewolucyjnej i napoleońskiej Francji.
Wiek XIX
W 1800 kolonie Półwyspu Indyjskiego obejmowały jego południową i wschodnią część oraz prawie całe dorzecze rzeki Ganges na północy półwyspu. W latach 1802-1818 Brytyjczycy opanowali, całą środkową część półwyspu. W latach 1824-1826 zajęli wschodnią prowincję Asam, graniczącą z Chinami i Birmą na Półwyspie Indochińskim.
Głównym celem kolonizatorów było wykorzystanie zaludnionych Indii jako rynków zbytu na towary przemysłowe, zwłaszcza tkaniny bawełniane, produkowane w Wielkiej Brytanii, oraz pozyskanie towarów dla potrzeb metropolii. Stworzyli np. wielkie plantacje herbaty.
W 1801 utworzono Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Do 1815 Wielka Brytania zainicjowała 6 koalicji antynapoleońskich. W 1837 tron objęła królowa Wiktoria, panująca do 1900. Pod jej rządami Wielka Brytania stała się największym imperium światowym.
W 1878 Anglicy zajęli Cypr, w 1882 Egipt, a w 1886 objęli zwierzchnictwo nad Birmą, zaś do 1898 podbili Sudan.
Imperium brytyjskie pod koniec XIX wieku
Wiek wojen - XXw
W 1901 na tronie zasiedli władcy z dynastii koburskiej, panującej do dziś. W 1902, w celu powstrzymania ekspansji rosyjskiej na Bliskim Wschodzie, Wielka Brytania zawarła sojusz z Japonią. W sierpniu 1914 Wielka Brytania wypowiedziała Niemcom wojnę.
Po zakończeniu I wojny światowej globalna pozycja mocarstwowa Wielkiej Brytanii wciąż była wiodąca – w 1922 r. Imperium brytyjskie osiągnęło powierzchnię 33,7 mln km2 Lecz wkrótce uległa ona zachwianiu, gdyż liczne dominia brytyjskie stały się suwerenne np.: Kanada, Australia, Nowa Zelandia. Gospodarczo Wielką Brytanię dystansowały Stany Zjednoczone, a militarnie – Niemcy. W 1936 Irlandia uzyskała niepodległość, Wielkiej Brytanii pozostała jedynie Irlandia Północna.
Po ataku Niemiec w 1939 na Polskę Wielka Brytania wypowiedziała Niemcom wojnę, która ostatecznie zburzyła jej imperialną pozycje na świecie. Wszystkie jej kolonie uzyskały do lat 60. suwerenność.
Bibliografia
Wikipedia
Historia.na.6
Encyklopedia.pwn
Instagram Aktywnych i Skutecznych
Google grafika