Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
NIEDOSŁUC PRZEWODZENIOWY
Powstaje w wyniku uszkodzenie przewodu słuchowego zewnętrznego, błony bębenkowej lub kosteczek słuchowych. Dźwięk nie może dotrzeć do ucha wewnętrznego.
Powstaje wskutek uszkodzenia kosteczek słuchowych ślimaka i struktur je otaczających
NIEDOSŁUCH MIESZANY
Gdy niedosłuch przewodzeniowy i odbiorczy występują jednocześnie
Występowanie czynników ryzyka uszkodzenia słuchu u dziecka
jako wskazanie do dalszej obserwacji specjalistycznej, dlatego ich znajomość dla zespołu uczestniczącego w procedurze diagnozowania i aparatowania jest niezbędna
Wada słuchu w rodzinie
• Wada wrodzona głowy i szyi
• Wcześniactwo <33 Hbd
• Masa urodzeniowa <1500 g
• Apgar <4 w 1 min lub <6 w 5 min.
• Żółtaczka
• Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
• Intensywna terapia >7 dni
• Mechaniczna wentylacja >5 dni
• Leki ototoksyczne
• Zespół wad wrodzonych skojarzony z niedosłuchem.
Wczesne wykrycie niedosłuchu, odpowiednie leczenie i rehabilitacja dają szansę na efektywne wykorzystanie najlepszego dla rozwoju słuchowego okresu życia,
w którym plastyczność ośrodkowego układu nerwowego jest największa.
• Odpowiednio wczesna rehabilitacja słuchu w wielu przypadkach umożliwia dzieciom niedosłyszącym rozwój porównywalny z rozwojem dzieci słyszących.
• Aby mowa rozwijała się prawidłowo, konieczny jest sprawnie działający słuch.
Za pomocą słuchu dziecko uczy się mówić poprzez naśladowanie słyszanych dźwięków oraz kontrolę nad własną fonacją i artykulacją.
• Jeżeli w okresie rozwoju mowy(między 1. i 3. rokiem życia) dziecko nie słyszy, czy to wskutek głuchoty wrodzonej, czy nabytej we wczesnym dzieciństwie, wówczas mowa się nie rozwija lub rozwija się wadliwie.
• Z kolei, jeśli mówiące dziecko traci słuch(między 3. a 7. rokiem życia), rozwój mowy ulega zahamowaniu, artykulacja staje się nieprawidłowa i w zależności od stopnia upośledzenia słuchu mowa staje się niewyraźna, zamazana, niemelodyjna. Jeśli niedosłuch występuje tylko w zakresie wysokich częstotliwości, rozwijają się wady wymowy w postaci seplenienia.
• Dzieci urodzone z niedosłuchem powinny być zaopatrzone w aparaty słuchowe odpowiednie do rodzaju i stopnia niedosłuchu przed upływem 6. miesiąca życia,
aby mogły podjąć naukę słuchania i mówienia. Ważne jest przeprowadzenie kompleksowej diagnostyki słuchu oraz rozpoczęcie właściwej rehabilitacji słuchu
i mowy.
Szacuje się, że na 1000 urodzonych dzieci głębokie uszkodzenia słuchu występują u 1–2 dzieci, a u 2–4 dzieci obustronny niedosłuch mniejszego stopnia lub niedosłuch jednostronny.
• W grupie ryzyka uszkodzenia słuchu stwierdza się u ok. 6% wszystkich noworodków oraz u ponad połowy dzieci z wrodzoną wadą słuchu.
• U dzieci do 5 r.ż., a więc w okresie najważniejszym dla rozwoju mowy i możliwości poznawczych, aż 90% trwałych uszkodzeń słuchu to zaburzenia wrodzone, w 60% uwarunkowane genetycznie.
• Dziecko z wrodzonym uszkodzeniem słuchu powinno zostać zdiagnozowane do 3 miesiąca życia i zaopatrzone w aparaty słuchowe przed ukończeniem 6 miesiąca, co zapewnia znacznie lepszy rozwój mowy niż u dzieci aparatowanych później.
Przy wyborze aparatu słuchowego dla dzieci należy uwzględnić następujące rekomendacje:
• cyfrowe aparaty słuchowe zauszne BTE
• aparat minimum 4-kanałowy z niezależną regulacją wzmocnienia, współczynnika kompresji, punktu włączenia kompresji i maksymalnego poziomu wyjściowego w każdym z oferowanych kanałów
• możliwość wyłączenia potencjometru głośności i przełącznika programów słuchowych
• blokada komory baterii
• rożek pediatryczny w standardzie
• aktywny system redukcji sprzężenia
• wsparcie softwarowe w zakresie dopasowania pediatrycznego
• kompatybilność z powszechnie stosowanymi systemami FM
• system archiwizacji danych o środowisku akustycznym i preferencjach pacjenta typu Data Log-ging
• zalecana wkładka uszna miękka.
PRZENIESIENIE SYGNAŁU AKUSTYCZNEGO OD NADAWCY DO ODBIORCY BEZ ŻADNYCH ZAKŁÓCEŃ
• POPRAWA ZROZUMIAŁOŚCI MOWY
• PRZENIESIENIE SYGNAŁU AKUSTYCZNEGO BEZPOŚREDNIO OD ŹRÓDŁA DO ODBIORNIKA – POMIJAMY ŚRODOWISKO AKUSTYCZNE
• POPRAWA KOMUNIKACJI POMIĘDZY NAUCZYCIELEM A UCZNIEM
• NAUCZYCIEL MA MIKROFON Z NADAJNIKIEM
• UCZNIOWIE MAJĄ ODBIORNIKI NASTROJONE NA CZĘSTOTLIWOŚĆ Z JAKĄ PRACUJE NADAJNIK
Szansa dla dzieci całkowicie głuchych lub z dużymi ubykami słuchu wejścia w świat dźwięku
• Część wewnętrzna (implant) wszczepiany operacyjnie,. Zakończenia nerwów słuchowych są stymulowane za pośrednictwem elektrod, co wywojuje w nerwie impulsy, które są przekazywane do ośrodków centralnych, wywołując wrażenie słuchowe
• Część zewnętrzna, procesor mowy noszony za uchem, przetwarza dźwięk na bodziec elektryczne i za pomocą fali elektromagretycznej przez skóre wysyła do wewnętrznej części implantu
W terapii centralnych zaburzeń przewarzania słuchowego bardzo często wykorzystuje się muzykę. Słuchanie muzyki uaktywnia obie półkule mózgowe. Prawa półkula, a dokładniej prawy płat skroniowy odpowiada za odbiór tonacji, melodii, rytmu. Jest to ważne dla właściwej prcepcji muzyki, jak i zdolności słyszenia prozodycznych cech mowy. Lewa półkula mózgu , lepiej niż prawa odbiera zmiany częstotliwości i natężenia dźwięku i dotyczy to muzyki jak i dźwięków mowy
Badania prowadzone przez Guya Berarda czy Annabel Stehil pozwoliły ustalić, że terapeutyczny wpływ treningów słuchowych, do których włącza się również muzykę, dotyczy dziewięciu obszarów szczegółowych, tj:
-koncentracja i utrzymywanie równowagi,
-spontaniczne inicjowanie celowych aktywności
-poziom pobudzenia i sensorycznej modulacji,
-równowaga i percepcja ruchu
-niepewność grawitacyjna,
-rozwój mowy i języka,
-dojrzałość społeczno-emocjonalna,
-praksacja i selektywność
-kontrola ruchu gałek ocznych
Rodzaje niektórych treningów słuchowych:
- metoda Tomatisa,
- metoda Johansena (Indywidualna Stymulacja Słuchowa Johansena IAS),
- metoda Guy Berarda (Trening Integracji Słuchowej – Auditory Integration Training AIT),
- metoda Warnkego,
- metoda Sonas Samonas,
- Listening Fitness,
- Interaktywny Metronom.
Metoda Kjelda Johansena została stworzona z myślą o pacjentach z centralnymi zaburzeniami przetwarzania bodźców słuchowych. Z powodzeniem stosuje się ją już u niemowląt (w wersji zmodyfikowanej) i dzieci, które ukończyły 3 rok życia. Dużą zaletą metody Johansena jest odbywanie terapii w domowym zaciszu. Każdy pacjent po wcześniejszych badaniach, otrzymuje indywidualny program terapeutyczny na płytach CD, którego słucha codziennie przez około 10 minut, z użyciem słuchawek. Terapia tą metodą trwa ok. 6-10 miesięcy, a postępy i stan pacjenta sprawdzany jest co 4-8 tygodni.
Trening słuchowy Johansena polecany jest pacjentom z różnorodnymi zaburzeniami, m.in.
-autyzmem,
-ADHD,
-dysleksją,
-nadwrażliwością dźwiękową,
-opóźnionym rozwojem mowy (ORM),
-zaburzeniami percepcji słuchowej
-mózgowym porażeniem dziecięcym.
-zaburzeniami uwagi i koncentracji.
a) metody werbalne:
- lingwistyczne,
- filologiczne,
-psychologiczne,
- pedagogiczne;
b) metody pozawerbalne:
- rysunkowe,
- taneczno-muzyczne,
- motoryczno-kinestetyczne,
- wzrokowo-słuchowo-dotykowe,
- wzrokowo-słuchowo-ruchowe
Ze względu na techniki stosowane w terapii dźwiękiem zasadniczo wyróżnia
się podział na muzykoterapię receptywną, której podstawą jest słuchanie muzyki,
relaksacja, wizualizacja oraz muzykoterapię aktywną, w której fundamentem działania są różne formy aktywności muzycznej Pacjenta: śpiew, ruch z muzyką,
gra na instrumentach, tworzenie i słuchanie muzyki.
Wykorzystanie ruchu w terapii to choreoterapia – proces który bazuje na relacji
pacjent – ruch – terapeuta. Zaś proces terapeutyczny oparty o metody z elementami
i muzykoterapii i choreoterapii bazuje na relacji: pacjent – muzyka –
ruch – terapeuta
Skuteczność metod wykorzystujących dźwięk i ruch w terapii surdologopedycznej
– terapii słuchu i mowy – wynika między innymi z faktów, iż:
-> muzyka i mowa składają się z tych samych elementów: rytm, melodia, tempo,
natężenie, artykulacja, barwa, frazowanie, akcenty, pauzy itd.,
-> rozwój mowy idzie, bądź nie, w parze z rozwojem ruchowym.
Terapeutyczne zajęcia muzyczno-ruchowe, miedzy innymi:
usprawniają procesy myślowe,
usprawniają funkcje słuchowe – słuch fizyczny, fonematyczny i muzyczny,
rozwijają percepcję słuchową i wzrokową,
rozwijają koordynację słuchowo-wzrokowo-ruchową,
usprawniają funkcje – oddechową, fonacyjną i artykulacyjną,
kształcą pamięć i uwagę słuchową,
doskonalą koncentrację,
usprawniają małą i dużą motorykę,
wspomagają rozwój mowy,
uwrażliwiają na elementy wspólne dla muzyki i mowy – rytm, melodię,
tempo, dynamikę, artykulację, akcenty, frazowanie, pauzy czy kolorystykę
brzmieniową,
rozwijają wyobraźnię, kreatywność i ekspresję,
kształtują sprawności psychoruchowe,
usprawniają ciało,
wyrabiają spostrzegawczość,
kształtują świadomość własnego ciała oraz gospodarowania przestrzenią
wokół,
uczą wyrażania emocji,
rozwijają postawy twórcze,
uczą pracy w zespole
Typowe objawy sugerujące możliwość występowania u dziecka zaburzeń słuchu mogące występować w różnym nasileniu w zależności od stopnia niedosłuchu :
→ opóźniony rozwój mowy lub ograniczony zasób słów ( trudności ze zrozumieniem tekstu czytanego )
→ niewyraźna mowa, gubienie początków lub końcówek wyrazów,
→ problemy z pisaniem ze słuchu, (dziecko pisze tak jak słyszy )
→ obserwowanie twarzy osoby mówiącej
→ rozkojarzenie, problem z koncentracją uwagi, rozglądanie się po klasie w czasie, gdy inni wykonują polecenia nauczyciela,
→ zdziwienie gdy dziecko uświadamia sobie, że jest wywoływane po imieniu
→ opóźnione reagowanie lub brak odpowiedzi na zawołanie
→ utrudnienie a zrozumieniu poleceń w hałasie np. na przerwie
→ częste prośby o powtórzenie, dopytywanie się, trudności ze zrozumieniem pytania
→ częste nieprzygotowanie do lekcji z powodu niedosłyszenia przez dziecko tematu pracy domowej,
→ siadanie blisko telewizora, manipulowanie ustawieniem głośności
→ siadanie blisko nauczyciela, lub wręcz odwrotnie, zajmowanie się sobą w końcu sali ,
→ trudności z lokalizacją dźwięku,
→ głośne mówienie w cichym pomieszczeniu,
→ gorsze wyniki w nauce,
→ siedzenie w klasie w czasie przerwy, usiekanie przed hałasem, bóle głowy mogące być objawem nadwrażliwości na dźwięk,
→ słyszenie dźwięków których inni nie słyszą,
→ niesłyszenie dzwonka oznajmiającego przerwę,
→ dysleksja, dysgrafia,
→ zawroty głowy , zaburzenia równowagi
jeżeli to możliwe zadbać o dobra akustykę klasy, ograniczenie zjawiska echa
zachęcać uczniów aby ograniczyli zbędny hałas
posadzić ucznia tak, aby mógł widzieć i słyszeć, a także łatwo się obracać , aby patrzeć i słuchać kolegów,
w czasie głośnego czytania prosić wszystkich uczniów, aby patrzyli w kierunku czytającego ucznia. Uczeń z uszkodzonym słychem, czyniąc tak samo ( a jest mu to bardzo potrzebne ), nie będzie się wówczas wyróżniał
pozwolić aby uczę w klasie mógł się swobodnie przemieszać w zależności od tego, gdzie dzieją się najważniejsze sprawy,
zwracać się do ucznia po imieniu – unikać dotknięcia
upewnić się czy uczeń uważa, zanim przekaże mi się zadanie lub zada pytanie
być zwróconym twarzą do ucznia w czasie wydawania mu poleceń , nie chodzić gdy się do niego mówi,
patrzeć na ucznia gdy on mówi. Pomoże to odczytać z ust i zrozumieć jego wypowiedzi, jeżeli nauczyciel nie zrozumiał co powiedział uczeń, powinien poprosić go o to aby powtórzył swoją wypowiedź
mówić zwyczajnym językiem, unikać pojedynczych wyrazów, mówić krótkie zdania
mówić w sposób naturalny, w normalnym tempie i z normalną intonacją
starać się aby źródło światłą znajdowało się z tyłu ucznia i aby twarz nauczyciela byłą oświetlona
uważać, aby podczas czytania lub mówienia nie zasłaniać twarzy dłonią lub książką
nie mówić będąc zwróconym ku tablicy
używać jak najwięcej pomocy wizualnej
starać się ograniczyć ruch rąk i głowy
dać uczniowi czas na udzielenie odpowiedzi, nie popędzać go , sprawdzić czy uczeń zrozumiał do zostało powiedziane, jeżeli zajdzie potrzeba powtórzyć lub wyjaśnić to co zostało powiedziane,
zadawać pytania otwarte, unikać zamkniętych
- uświadomić sobie ograniczone możliwości korzystania z radia i wielu programów telewizyjnych przez ucznia, jak również problemy związane z korzystania ze środków społecznego przekazu
- uświadomić sobie problemy oczna związane z robieniem notatek, literowaniem oraz dyktandami
zachęcać ucznia do tego, aby dawał znacz nauczycielowi kiedy czegoś nie rozumie ba∂ź nie usłyszał
pomóc uczniowi włączyć się do rozmowy grupowej w trakcie jej trwania, wyjaśniając o czym jest mowa
nauczyć się alfabetu palcowego i języka migowego, jeżeli uczę tego potrzebuje
wykorzystywać każda sposobność do indywidualnej pracy
starać się dowiedzieć jak najwięcej o stanie słuchu ucznia i rozszerzać wiedzę innych uczniów w klasie
!
WARTO ZAPAMIĘTAĆ
→ niedosłuch, szczególnie wrodzony, jest przyczyną niepełnosprawności w komunikacji. W różnym stopniu wpływa ona na możliwości rozwojowe dziecka w sferze poznawczej, zależy od zasobu języka, oraz emocjonalnej
→ uszkodzenie słuchu powoduje niemożność słyszenia wielu dźwięków, ale wpływa również na zniekształcony odbiór tych, które są dostępne
→ Aparaty nie poprawiają słuchu, wzmacniają jedynie głośność dźwięków, które dziecko jest w stanie odebrać. Nigdy nie zastąpi słuchu naturalnego. Dziecko noszące aparaty słuchowe nie słyszy wszystkiego i tym bardziej nie wszystko rozumie .
E. Hojan, "Protetyka słuchu",
Wydawnictwo naukowe, Poznań 2016.
B. Odowska-Szlachcic, B.Mierzejewska, " Wzrok i słuch- zmysły wiodące w uczeniu się w aspekcie integracji sensorycznej, Harmonia Universalis, Gdańsk 2013.
B. Woynarowska " Uczniowie z chorobami przewlekłymi, jak wspierać ich rozwój , zdrowie i edukację" Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2009.
D. Baczała, Błeszyński J. (red.). (2014). "Muzyka w logopedii. Terapia, wspomaganie, wsparcie. Trzy
drogi, jeden cel". Toruń.
A. Gąsienica-Szostak (2003). "Muzykoterapia w rehabilitacji i praktyce". Warszawa.
G. Gunia (2010). "Terapia logopedyczna dzieci z zaburzeniami słuchu i mowy. Wybrane problemy
teorii i praktyki surdologopedycznej". Kraków.