i

Po 2 dniach zgłosiła się do lekarza ze względu na brak poprawy, skierowana do szpitala na wyspie w Żarach gdzie w wykonanym TK klatki piersiowej rozpoznano przedziurawienie przełyku tuż nad wpustem żołądka po stronie lewej z towarzyszącym płynem w lewej jamie opłucnowej i rozedmą w śródpiersiu.

Chorą przekazano na Kliniczny Oddział Chirurgii Klatki Piersiowej Szpitala Uniwersyteckiego imienia Karola Marcinkowskiego w Zielonej Górze.

Pacjentka z zespołem Boerhaave-van Wassenaera

Pęknięcie przełyku nazywa się samoistnym, gdy powstaje w zdrowej ścianie przełyku i nie jest spowodowane urazem (mechanicznym lub termicznym).

Niektórzy autorzy do samoistnych pęknięć przełyku zaliczają także przypadki z różnorodnymi schorzeniami przełyku, wśród których najczęściej wymienia się polekowe zapalenie przełyku, zwężenie przełyku, uszkodzenia trawienne, zapalenia infekcyjne, sklerodermię, przełyk Barretta, nowotwory przełyku, a nawet chorobę Leśniowskiego-Crohna.

Decydujące znaczenie do rozpoznania samoistnego pęknięcia ściany przełyku ma mechanizm powstania uszkodzenia polegający na gwałtownym wzroście ciśnienia w jego świetle (głównie w następstwie gwałtownych wymiotów).

Pęknięcie najczęściej powstaje w lewej tylno-bocznej części przełyku, 2–5 cm od wpustu.

Lekarz Herman Boerhaave raz pierwszy opisał pęknięcie przełyku w 1724 r.

Podczas sekcji zwłok przyjaciela barona Jana Gerrita van Wassenaera stwierdził w jego lewej jamie opłucnowej resztki pokarmowe oraz pęknięcie dystalnej części przełyku.

Van Wassenaer był admirałem wielkiej floty holenderskiej w okresie jej największej świetności. Należał do ludzi bardzo towarzyskich, lubiących dobre posiłki i trunki. W nocy 20 października 1723 r., po 3-dniowym ucztowaniu, podczas przejażdżki konnej poczuł gwałtowny ciężar w nadbrzuszu. Z powodu bólów w okolicy dołka sercowego i klatce piersiowej wypił kilka kubków ziołowego środka prowokującego wymioty. Próbując wymiotować, doznał silnego szarpnięcia w okolicy nadbrzusza i uczucia przemieszczania się żołądka. Zmarł 16 godz. później z objawami posocznicy.

Do dziś samoistne pęknięcie przełyku nazywa się zespołem Boerhaave’a. Jednak dla podkreślenia bohaterskich zasług admirała Jana van Wassenaera proponuje się również nazywanie tego schorzenia zespołem Boerhaave-van Wassenaera

Zespół Boerhaave’a czy Boerhaave-van Wassenaera ?

• Kobieta, lat 47
• Przyjęta do szpitala w trybie nagłym nieplanowym
• ASA 3E, GCS15, Mallampati II
• Rozpoznanie zasadnicze- perforacja przełyku, 4 dni wcześniej gwałtowne wymioty, po których pojawił się ból w nadbrzuszu promieniujący do lewej strony
• Rozpoznanie współistniejace- nie określona niewydolność serca,
• niewydolność płuc
• Wada wzroku- zez zbieżny, wysoka krótkowzroczność. Brak innych chorób przewlekłych.

Po 2 dniach zgłosiła się do lekarza ze względu na brak poprawy, skierowana do szpitala na wyspie w Żarach gdzie w wykonanym TK klatki piersiowej rozpoznano przedziurawienie przełyku tuż nad wpustem żołądka po stronie lewej z towarzyszącym płynem w lewej jamie opłucnowej i rozedmą w śródpiersiu.

Chorą przekazano na Kliniczny Oddział Chirurgii Klatki Piersiowej Szpitala Uniwersyteckiego imienia Karola Marcinkowskiego w Zielonej Górze.

.