history of 20th century psychological experiments

การทดลองนี้ส่งผลประทบอย่างไรต่อการศึกษาทางจิตวิทยา?

How does it affect the Psychological study?

1. การวางเงื่อนไขแบบคลาสสิคเกิดขึ้นกับมนุษย์ได้ และอาจเป็นต้นกำเนิดของอาการกลัวแบบโฟเบีย (Phobia) ซึ่งเป็นความหวาดกลัวอย่างรุนแรงโดยไม่มีเหตุผล (เช่น กลัวในสิ่งที่ไม่มีอันตรายใดๆกับชีวิต)

2. การทดลองนี้กลายเป็นกรณีศึกษาว่าด้วยจริยธรรมในการทดลอง

ซึ่งในปัจจุบัน ไม่สามารถทำการทดลองที่โหดร้ายในลักษณะนี้ได้

(ชะตากรรมของ เด็กน้อยอัลเบิร์ตนั้นเป็นปริศนา ไม่มีใครรู้ว่าเขาเติบโตมาแล้วเป็นอย่างไร)

3. นักจิตวิทยาพบว่าไม่เพียงแต่ทารกเท่านั้น ที่มีการเรียนรู้แบบวางเงื่อนไข พฤติกรรมหลายอย่างของมนุษย์เราถูกอธิบายได้ด้วยการวางเงื่อนไข กลิ่นบางกลิ่น เพลงบางเพลง อาจกระตุ้นให้เรารู้สึกบางอย่างขึ้นมาได้

1951's

Asch conformity study

ศึกษาโดย Dr. Solomon Asch

เป็นผู้บุกเบิกจิตวิทยาสังคมได้ทำการทดลองในเรื่องของการรับรู้

โดยให้ผู้เข้าร่วมการทดลองให้อธิบายว่ารูปภาพไหนยาวสุด ซึ่งเงื่อนไขการทดลองนี้คือมีผู้ถูกทดลองเพียงแค่คนเดียวในขณะคนที่เหลือคือถูกเตรียมการมาก่อนซึ่งเตรียมให้ตอบผิด โดยให้รูปภาพมาเป็นเส้นตรง 3 เส้น ซึ่งผลก็คือผู้เข้าร่วมการทดลองส่วนใหญ่มักจะตอบผิดตามที่เขาเตรียมกันมา

ซึ่งผลการทดลองนี้ สามารถสรุปได้ว่าธรรมชาติของมนุษย์คือการปฏิบัติตามมาตรฐานของกลุ่มสังคมนั้นๆ นั่นคือมนุษย์มุ่งเน้นที่จะปฏิบัติถูกต้องตามมาตรฐานสังคมมากกว่าเลือกปฏิบัติในทางที่ถูกต้องโดยความเป็นตัวเรานั่นเอง

1951

1954's

Robbers Cave Experiment

การทดลองนี้ได้ผลเป็นที่น่าพอใจ

ทำให้เห็นว่าคนเราจะต่อสู้กันเพื่อสิ่งที่ต้องการและร่วมมือ กันในยามจำเป็น อีกทั้งยังแสดงให้เห็นอีกว่าคนสองกลุ่มนี้ สามารถเกิดความขัดแย้งได้ง่ายเพียงใด

ในเวลาต่อมาก็ได้มีการจัดการทดลองในลักษณะนี้อีก ซึ่งผลที่ตามมาคือเกิดการปะทะกันอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเด็กสองกลุ่ม ในการทดลองครั้งนี้

ศึกษาโดย คู่สามีภรรยานักจิตวิทยา Muzafer Sherif และ Carolyn Wood Sherif

ได้จัดการทดลองเพื่อศึกษาพฤติกรรมของการทำให้คนสองฝ่ายเกลียดกัน

นำเด็กอายุตั้งแต่ 11-12 ปีจำนวน 22 คนมาเข้าค่ายในพื้นที่ 300 เอเคอร์ในโอคลาโฮมา เด็กทั้ง 22 คนนี้ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

โดยเริ่มแรกนั้น จะแบ่งเด็กออกเป็น สองกลุ่ม โดยแบ่งตามลักษณะของเด็กที่มีความเหมือนกันจะอยู่กลุ่มเดียวกัน และเด็กทั้งสองกลุ่มนี้จะไม่รู้มาก่อนว่ามีอีกกลุ่มอยู่ด้วย

ขั้นต่อมาคือการกำหนดภารกิจให้เด็กสองกลุ่มนี้แข่งขันกันเองเพื่อชัยชนะของกลุ่ม โดยมีของรางวัลราคาแพงเป็นตัวล่อ ในขั้นตอนนี้ เด็กทั้งสองกลุ่มเริ่มเขม่นกันและไม่ถูกกันอย่างเห็นได้ชัด มีการทำลายข้าวของ และเริ่มปะทะกันจริงๆ

ขั้นตอนที่สาม เด็กทั้งสองกลุ่มนี้ต้องมาร่วมมือกันเพื่อเอาตัวรอด โดยจะสร้างสถานการณ์ต่างๆ ที่เด็กสองกลุ่มนี้ต้องช่วยกันถึงจะผ่านไปได้ และความสัมพันธ์ของเด็กทั้งสองกลุ่มนี้ก็ดีขึ้นด้วย

1954

1955's

Hawthorne Effect

ศึกษาโดย Henry A. Landsberger

ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการทดลองได้จากกลุ่ม การ์ดไม่ตก วิวพ๊อยชนะ

1955

1956's

Magical Number Seven

ศึกษาโดย George Miller

เป็นการทดลองเกี่ยวกับความสามารถของสมองที่ทำการบันทึกข้อมูลได้ในระยะสั้นว่า ความจำช่วงระยะสั้นของคนเรามีความสามารถสูงสุดแค่ไหน

ซึ่งหมายความว่าประสิทธิภาพสูงสุดของมนุษย์ในการตัดสินแบบมิติเดียวสามารถอธิบายได้ว่าเป็นแหล่งข้อมูลที่มีความจุสูงสุดประมาณ 2 ถึง 3 Bit ของข้อมูลโดยมีความสามารถในการแยกแยะ

ทางเลือกระหว่าง 4-8 ทางเลือก

ผลของการทดลองก็ปรากฏว่าคนส่วนใหญ่จะสามารถจำข้อมูลระยะสั้นได้คือ

7 ± 2 หมายความว่ามนุษย์สามารถจำได้ตั้งแต่ 5-9 ส่วนของข้อมูล

กล่าวถึงความสอดคล้องกันระหว่างขีดจำกัดของการตัดสินแบบมิติเดียวกับขีด จำกัดของความจำระยะสั้นในงานการตัดสินแบบหนึ่งมิติบุคคลจะได้รับ

สิ่งเร้าที่แตกต่างกันไปในมิติเดียว (เช่น10โทนเสียงที่แตกต่างกันในระดับเสียงเดียว) และตอบสนองต่อสิ่งเร้าด้วยการตอบสนองที่สอดคล้องกัน (เรียนรู้มาก่อน) สิ่งเร้าที่แตกต่างกัน 5-6 มีประสิทธิภาพเกือบจะสมบูรณ์ แต่จะลดลงเมื่อจำนวนสิ่งเร้าที่แตกต่างกันเพิ่มขึ้น

1956

1957's

Cognitive Dissonance Experiment

ศึกษาโดย Leon Festinger and James Carlsmith

ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการทดลองได้จากกลุ่ม ฉันโดนวิวพอยท์รัด

1957

1957's

Surrogate Mother Experiment

ศึกษาโดย Harry Harlow

ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการทดลองได้จากกลุ่ม จิตใจตรงกันผูกพันรักใหม่

1957

1959's

Visual Cliff Experiment

ศึกษาโดย นักจิตวิทยาสังคมสองคนจากมหาวิทยาลัย Cornell ชื่อ Eleanor J. Gibson และ Richard D. Walk

การทดลองนี้เกิดจากการที่นักวิทยาศาสตร์เองไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเด็กจึงรู้ว่า ความสูงเท่ากับอันตราย ทั้งๆที่เด็กเหล่านี้ไม่เคยตกจากที่สูงมาก่อน จึงทำการทดลองเด็กโดยสร้างสถานการณ์ที่จะโน้มน้าวให้เด็กคลานผ่านที่สูงที่ดูอันตราย

สร้างโต๊ะแบบพิเศษที่เรียกว่า หน้าผาจำลอง (Visual cliff) ที่ครึ่งหนึ่งเป็นโต๊ะไม้ทึบๆ

แต่อีกครึ่งหนึ่งเป็นกระจกใสๆจนดูเหมือนไม่มีอะไรรองอยู่ จากนั้นก็วางทารกลงตรงด้านโต๊ะทึบแล้วให้แม่เด็กพยายามเรียกและหลอกล่อเด็ก

ให้มาอีกฝั่งที่เป็นกระจกใสๆเพื่อดูว่าเด็กจะทำอย่างไร

ถึงแม้จะดูไม่อันตรายเพราะยังไงเด็กก็ไม่ได้ตกจากโต๊ะจริงๆแต่การทดลองนี้มีผลทำให้เด็ก เกิดความสับสนและขวัญเสียเมื่อแม่ของตัวเองพยายามเรียกให้มาหาทั้งๆ ที่เด็กก็เข้าใจว่าทางข้างหน้าเป็นที่สูงและอันตราย "เด็กจะถูกบังคับให้เลือกระหว่างสัญชาตญาณการป้องกันตัวเองกับการเชื่อฟังแม่"

นักจิตวิทยาทำการทดลองกันทารก 36 คน อายุตั้งแต่ 6-14 เดือนและจากในจำนวนทั้งหมดมีเพียง 3 คนเท่านั้น ที่ยอมคลานผ่านหน้าผาไป หาแม่ ส่วนที่เหลือจะนิ่งอยู่กับที่ไม่ก็คลานหนีไปห่างๆ บางคนก็ร้องไห้ด้วยความสับสน อย่างไรก็ตาม มีการสังเกตกันว่าทารกที่ไม่ยอมคลานข้ามมาก็จะพยายามอยู่ใกล้กับขอบให้มากที่สุดจนถึงขนาดที่ถ้าเป็นขอบจริงๆ เด็กคงจะตกลงไปแล้ว

ดังนั้น ถึงแม้เด็กทารกจะเข้าใจอันตรายของความสูงแล้วแต่ก็ไม่ควรจะ

ปล่อยเด็กไว้คนเดียวอยู่ดีเพราะการกะระยะยังไม่ดีเท่ากับผู้ใหญ่นั่นเอง

1959

1961's

The Bobo doll experiment

ศึกษาโดย Dr. Alburt Bandura

เขาได้ศึกษาพฤติกรรมของเด็ก ๆหลังจากที่พวกเขาได้ดู model ผู้ใหญ่ที่เป็นมนุษย์

แสดงท่าทีก้าวร้าวต่อตุ๊กตา Bobo การทดลองนี้มีหลายรูปแบบ แต่การทดลองที่โดดเด่นที่สุดคือวัดพฤติกรรมของเด็ก ๆ หลังจากที่เห็นmodelของการทดลองได้รับรางวัล ถูกลงโทษหรือไม่ได้รับอะไร จากการทำร้ายร่างกายตุ๊กตา Bobo

การทดลองเป็นวิธีเชิงประจักษ์เพื่อทดสอบทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคมของ Bandura ทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคมอ้างว่าคนส่วนใหญ่เรียนรู้โดยการสังเกตเลียนแบบและ การสร้างแบบจำลองแสดงให้เห็นว่าผู้คนไม่เพียงเรียนรู้ จากการได้รับรางวัลหรือการลงโทษ (operant conditioning) แต่พวกเขายังสามารถเรียนรู้จากการดูคนอื่นได้รับรางวัลหรือถูกลงโทษ (observational learning)

การทดลองเหล่านี้มีความสำคัญเนื่องจากทำให้เกิดการศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับผลของ

การเรียนรู้แบบสังเกตข้อมูลใหม่จากการศึกษานี้มีผลในทางปฏิบัติ

เช่น โดยการแสดงหลักฐานว่าเด็ก ๆ จะได้รับอิทธิพลจากการดูสื่อที่มีความรุนแรงได้อย่างไร

1961

ผลจากการทดลองแสดงให้เห็นว่า เด็กทารกวัยแรกเกิดมีความสนใจในการมองภาพลวดลายมากเป็น 2 เท่าของ

การมองภาพสีพื้น โดยเด็กวัยแรกเกิดมีการตอบสนองต่อภาพเป้าหมายทั้ง 6 ภาพ ภาพแตกต่างกันอย่างมี นัยสำคัญ จากการทดลองก่อนหน้านี้ ภาพที่เด็กจับจ้องนานที่สุดคือภาพ ลายหน้าคน รองลงมาคือภาพลายวงกลม ตามมาด้วยภาพลายหนังสือพิมพ์ ส่วนแผ่นภาพเป้าหมายที่มีลักษณะ เป็นสีพื้นไม่ได้รับความสนใจจากเด็ก ๆ ในการทดลองครั้งนี้ พบว่าเด็กทารกแรกเกิด 3 คนสามารถอยู่ในกระบวนการ ทดสอบได้อย่างสมบูรณ์พอที่จะชี้ให้เห็นถึง

การตอบสนองที่คงเส้นคงวา โดยเด็กคนหนึ่งจับจ้องนานที่สุดกับภาพลายหน้าคน และเด็กอีกคนหนึ่งจับจ้องนานที่สุดกับภาพลายตาวัว ส่วนเด็กที่มีอายุ 10 ชั่วโมง จับจ้องนานที่สุดกับภาพลายหน้าคน

1961's

Fantz’s looking experiment Robert

ศึกษาโดย Robert L. Fantz

ได้ศึกษาเรื่องความสามารถในการรับรู้ภาพของเด็กวัยแรกเกิด โดยนำแผ่นภาพจำนวนหนึ่งที่มีลวดลายและสีสันต่างๆ

โดยทดสอบเด็กทารกวัย 2-6 เดือน จำนวน 25 คน ซึ่งผลจากการทดลอง พบว่า ในช่วงเดือนแรกๆของชีวิต เด็กมีความสามารถในการรับรู้ภาพที่ดีพอสมควร คือเด็กสามารถแยกแยะ ลวดลายริ้วๆ ได้ นอกจากนี้เด็กยังมีความสนใจมองภาพที่มีลักษณะเป็นลวดลาย มากกว่าการมองภาพสีพื้นที่ไม่มีลวดลาย ไม่เพียงเท่านี้ เด็กยังสามารถแยกแยะความแตกต่างของลวดลายได้ และ แสดงความสนใจต่อลวดลายที่มีลักษณะคล้ายใบหน้าคนมากที่สุด

จากผลการทดลองดังกล่าว Robert L. Fantz ได้ทำการศึกษาครั้งใหม่ ในการศึกษาครั้งนี้ กลุ่มตัวอย่างคือ เด็กทารกจำนวน 18 คน ที่มีอายุตั้งแต่10 ชั่วโมงถึง 5 วัน โดย ระยะเวลาในการจับจ้องไปยังภาพเป้าหมายแต่ละภาพจะถูกสังเกตผ่านรูขนาดเล็กรูหนึ่ง

ที่เพดานด้านบนของ อุโมงค์ทดสอบการมองเห็น และจับเวลาด้วยนาฬิการจับเวลา การจับเวลาขะเริ่มต้นทันทีที่ตาของเด็กทารกข้างใดข้างหนึ่ง มองตรงไปที่ภาพเป้าหมาย และหยุดจับเวลาเมื่อเด็กมองไปทางอื่นหรือ

หลับตา ภาพเป้าหมายทั้ง 6 ภาพ จะถูกนำเสนอให้เด็กแต่ละคนได้เห็นด้วยการสุ่ม โดยนำเสนอชุดภาพซ้ำ 8 ครั้ง ครั้งที่สมบูรณ์แบบเท่านั้นที่จะถูก รวมเข้าไปในการคำนวณเปอร์เซ็นต์ในการจับจ้องมองภาพเป้าหมายแต่ละภาพ

1961

หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ยุติลง นายทหารนาซีเยอรมันระดับสูงและผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวจึงถูกจับกุมและถูกพิพากษาให้ได้รับโทษประหารชีวิต ถึงแม้ว่า อาด็อล์ฟ ไอช์มัน จะพยายามต่อสู้ให้ตัวเองพ้นจากข้อกล่าวหา โดยอ้างเหตุผลว่าเป็นการทำตามคำบังคับบัญชาเท่านั้น ซึ่งเป็นคำสั่งที่เขาเองปฏิเสธไม่ได้

แต่คำแก้ตัวของทหารนาซีเยอรมันกลับทำให้ สแตนลีย์ มิลแกรม (Stanley Milgram) นักจิตวิทยาสังคมชาวอเมริกัน เกิดความสงสัยถึงโอกาสและความเป็นไปได้ที่คนเราจะกล้าทำร้ายและฆ่าคนจากคำสั่งของคนอื่น โดยเฉพาะคำสั่งจากคนที่มีอำนาจ

1961's

The Milgram Experiment on Obedience to Authority Figures

ศึกษาโดย Stanley Milgram นักจิตวิทยาสังคมชาวอเมริกัน

เพื่อศึกษาพฤติกรรมการเชื่อฟัง (obedience) ผู้มีอำนาจ (authority) ในมนุษย์

มิลแกรมเริ่มต้นด้วยการประกาศลงในหนังสือพิมพ์เพื่อหาอาสาสมัครเข้าร่วมการศึกษาเกี่ยวกับความจำและการเรียนรู้เป็นเวลา 1 ชั่วโมง

นักวิจัยผู้มีทีท่าจริงจังและเข้มงวดจะพาผู้ทดลองพร้อมกับอาสาสมัครอีกคนหนึ่งเข้ามาในห้องทดลอง พร้อมอธิบายรายละเอียดว่าทั้งสองคนต้องแบ่งหน้าที่กัน คนหนึ่งเป็นผู้สอน (T: Teacher) ส่วนอีกคนเป็นผู้เรียน (L: Learner) โดยผู้สอนจะบอกชุดคำศัพท์ให้ผู้เรียนจดจำ จากนั้นผู้สอนจะถามคำถามทดสอบความจำ ผู้เรียนจะต้องตอบให้ถูกต้อง แต่ถ้าตอบผิดจะถูกทำโทษโดยการช็อตไฟฟ้า

ต่อมาแต่ละคนถูกแยกให้อยู่คนละห้องที่มีกำแพงกั้นไว้ นักวิจัยจะสอนการใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าที่มีสวิตช์ไว้ปรับความแรงไฟฟ้าได้ 30 ระดับ เริ่มจากแรงไฟฟ้าขนาด 15 โวลต์ ไปจนถึงแรงไฟฟ้าสูงสุดขนาด 450 โวลต์ ซึ่งความแรงไฟฟ้าจะเพิ่มขึ้นที่ละ 15 โวลต์ตามจำนวนสวิตช์ที่เปิด

"นักวิจัยบอกให้ผู้สอนเริ่มอ่านคำถามและตัวเลือกเพื่อให้ผู้เรียนเลือกตอบ ถ้าเขาตอบผิดขึ้นมา จะต้องเปิดสวิตช์ช็อตไฟฟ้าทันที ซึ่งจะเพิ่มความแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนคำถามที่ผู้เรียนตอบผิด"

เมื่อผู้เรียนตอบผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้ทดลองจึงช็อตไฟฟ้าไปเรื่อยๆ ผู้ทดลองเปิดสวิตช์ความแรงไฟฟ้า 120 โวลต์ ซึ่งเกินค่ามาตรฐานไฟฟ้า (110 โวลต์) ที่สหรัฐอเมริกาใช้อยู่ด้วยซ้ำ เสียงผู้เรียนยังคงร้องโหยหวนทุกครั้งที่โดนซ็อตไฟฟ้า จนถึงความแรงไฟฟ้า 300 โวลต์ เมื่อผู้ทดลองเปิดสวิตช์ช็อตเป็นครั้งที่ 20 ผู้เรียนเอามือทุบโต๊ะและกำแพงซ้ำๆ ทันที พร้อมขอร้องให้ผู้ทดลองหยุดช็อตไฟฟ้า เมื่อได้ยินดังนั้น *ผู้ทดลองอยากหยุดการทดลองไว้เพียงเท่านี้ แต่นักวิจัยกลับบอกว่าการช็อตไฟฟ้าจะทำให้รู้สึกเจ็บปวดชั่วครู่เท่านั้น ซึ่งไม่ได้ทำให้ผู้เรียนพิการหรือบาดเจ็บจนเกิดแผลเป็นถาวรแต่อย่างใด

หลังจากเริ่มทดลองไปได้ไม่นาน ผู้เรียนก็ตอบผิดเป็นข้อแรก ผู้ทดลองจึงเปิดสวิตช์ช็อตตามที่นักวิจัยบอกไว้ กระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ทำให้รู้สึกคันเล็กน้อย แล้วทุกอย่างก็ดำเนินต่อไป ยิ่งตอบผิด ผู้ทดลองยิ่งต้องเปิดสวิตช์ช็อตไฟฟ้า จากนั้นจะเริ่มได้ยินเสียงร้องดัง โอ๊ย! เพราะความเจ็บของผู้เรียน ซึ่งอาจทำให้รู้สึกแปลกๆ ไปบ้าง แต่ผู้สอนก็ยังถามคำถามต่อไปเป็นปกติ จนกระทั่งได้ยินเสียงผู้เรียนอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาตะโกนขอร้องดังมากกว่าเดิมด้วยความเจ็บปวด ผู้ทดลองหลายคนเริ่มกังวลใจ ความลังเลที่จะตัดสินใจนี้ทำให้หันหน้าไปหานักวิจัย ซึ่งเขายืนยันให้ผู้ทดลองทำต่อไป

1961

1962's

The Schacter and Singer Experiment on Emotion

ศึกษาโดย Stanley Schachter และ Jerome E. Singer

โดยพวกเขาทำการทดลองแบบเจาะลึกเพื่อพิสูจน์ทฤษฎีอารมณ์ Two-Factor Theory of Emotion

Schachter และ Singer ได้ทดสอบทฤษฎีของเขาในปี ค.ศ. 1962 กับนักศึกษาชายจำนวน 184 คน เพื่อศึกษาว่า

บุคคลใช้ข้อมูลในสภาพแวดล้อมมาอธิบายการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับร่างกายอย่างไร ทั้งความรู้สึกตื่นตัวที่เกิดกับร่างกาย และอารมณ์ที่ได้รับการกระตุ้นจากความตื่นตัว Schachter และ Singer

นักศึกษาทุกคนได้รับแจ้งว่า ยาที่ฉีดคือยาใหม่ชื่อ Suproxin เพื่อทดสอบความสามารถในการมองเห็น แต่ตามความเป็นจริง นักศึกษาได้ถูกแบ่งออกเป็น 4 กลุ่ม

• กลุ่มที่หนึ่ง (Epinephrine informed) ได้รับการฉีด epinephrine หรือ adrenaline และได้รับแจ้งว่าอาจมีผลข้างเคียง เช่น มือสั่น หัวใจเต้นแรง หน้าชาและ

กลุ่มนี้ได้รับความคาดหวังว่า เมื่อรู้สึกถึงความตื่นตัวทางร่างกายอันเป็นผลจากการได้รับสารกระตุ้นแล้ว เมื่อมีอารมณ์กับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ก็จะเข้าใจได้ว่า อารมณ์ของตนที่เกิดขึ้นนั้น เป็นผลมาจากผลข้างเคียงของยา ทำให้สามารถควบคุมอารมณ์ของตนได้ดีขึ้น

• กลุ่มที่สอง (Epinephrine ignorant) ได้รับการฉีด epinephrine แต่ไม่ได้รับแจ้งว่าจะมีผลข้างเคียงจากการฉีดยาอย่างไร

กลุ่มนี้ได้รับความคาดหวังว่า เมื่อไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายได้ว่าอารมณ์ของตนมีสาเหตุมาจากอะไร ก็จะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนที่เกิดขึ้นได้

• กลุ่มที่สาม (Epinephrine misinformed) ได้รับการฉีด epinephrine และได้รับแจ้งข้อมูลที่เป็นเท็จว่าจะรู้สึกขาชา คันตามร่างกาย และมึนหัวเล็กน้อย

กลุ่มนี้ได้รับความคาดหวังว่า เมื่ออาการที่เกิดขึ้นไม่ตรงกับคำที่ได้รับแจ้ง จึงไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายความรู้สึกตื่นตัวของตนได้ การควบคุมอารมณ์จึงไม่น่าต่างจากกลุ่มที่สอง

• กลุ่มที่สี่ (Control group) ได้รับการฉีดยาหลอก (placebo) และไม่ได้รับแจ้งว่าจะมีอาการข้างเคียงใดๆ กลุ่มนี้ถูกใช้เป็นกลุ่มควบคุมเพราะเป็นกลุ่มที่ไม่มีการตื่นตัวทางร่างกาย อารมณ์ไม่ได้ถูกกระตุ้นด้วยอำนาจของยา อารมณ์ที่มีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าจึงไม่รุนแรงเหมือนสามกลุ่มแรกที่ถูกฉีดสารกระตุ้น

มีแนวคิดหลักว่า อารมณ์เป็นผลจากการปฏิสัมพันธ์กันระหว่างสองปัจจัย

คือ ความตื่นตัวทางร่างกาย (physiological arousal) กับ การลงความเห็นทางปัญญา (cognitive label) โดยความตื่นตัวทางร่างกายจะได้รับการตีความตามปัญญาหรือความรู้ความเข้าใจของบุคคลในแต่ละสถานการณ์ ส่งผลให้เกิดเป็นอารมณ์หรือความรู้สึก บุคคลจะตีความสิ่งเร้าตามประสบการณ์ในอดีตของตนเป็นหลัก และอาศัยบริบทของสถานการณ์ในขณะนั้นเป็นส่วนประกอบ

เช่น ถ้าคุณไปเห็นงูที่สวนหลังบ้าน งูที่เห็นจะไปกระตุ้นระบบประสาทซิมพาเทติกซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ

ระบบประสาทอัตโนมัติให้เกิด ความตื่นตัวทางร่างกาย สมองจะตีค่า (label) ความตื่นตัวออกมาเป็นความกลัว ความกลัวนี้คืออารมณ์ซึ่งจะมากหรือน้อย เพียงใดขึ้นกับบริบทหรือเงื่อนไขประกอบ

เช่น งูมีขนาดเท่าไร ห่างจากคุณเท่าไร คุณมีอุปกรณ์ป้องกันตัวหรือไม่ เคยมีประสบการณ์การเผชิญหน้ากับงูมาก่อนหรือไม่

"ลำดับขั้นของการเกิดอารมณ์จึงเริ่มจากการที่บุคคลเกิดความตื่นตัวทางร่างกาย หลังจากนั้นสมองจะหาเหตุผลมา

อธิบายความรู้สึก โดยทั่วไปก็โดยใช้ประสบการณ์มาพิจารณาว่าสิ่งที่เข้ามาเร้าให้เกิดความตื่นตัวนั้นคืออะไร มีสิ่งประกอบอื่นเข้ามาเสริมหรือลดค่าของสิ่งเร้านั้นหรือไม่ เพียงใด แล้วจึงเกิดเป็นอารมณ์"

เหตุการณ์ > ความตื่นตัวทางร่างกาย > การให้เหตุผล > อารมณ์

1962

1964's

Kitty Genovese Case

ศึกษาโดย New York Police Force

ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการทดลองได้จากกลุ่ม แนวคิดจิตแนวคิดใจ

1964

1967's

Learned helplessness experiment

ศึกษาโดย Martin Seligman

ได้สร้างการทดลองขึ้นมาเพื่อศึกษาและหา คำอธิบายที่ชัดเจนเกี่ยวกับ โดยเริ่มต้นแบ่งสุนัขออกเป็นสามกลุ่ม

สุนัขกลุ่มที่ 1 ถูกจับใส่ปลอกคอไว้เฉยๆ เมื่อเวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง สุนัขจะถูกถอดปลอกคอออกแล้วถูก ปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง

สุนัขกลุ่มที่ 2 ถูกจับใส่ปลอกคอเช่นกัน แต่สุนัขในกลุ่มนี้จะถูกช็อตด้วยไฟฟ้าร่วมด้วย หนทางเดียวที่จะ หยุดไฟฟ้าไม่ให้ช็อตคือต้องเอาเท้าไปกดคาน

สุนัขกลุ่มที่ 3 ทั้งถูกจับใส่ปลอกคอและโดนไฟฟ้าช็อตตลอดเวลา ที่สำคัญคือไม่มีทางที่จะหยุด กระแสไฟฟ้าได้ ไม่ว่าจะพยายามดิ้น สะบัดตัว หรือกระโดดก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้ช่วยให้กระแสไฟฟ้าหยุดได้ เมื่อการทดลองขั้นแรกจบ มาร์ติน สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในสุนัขกลุ่มที่ 3 พวกมันดูเซื่องซึมอย่าง เห็นได้ชัด ผิดกับสุนัขสองกลุ่มแรกที่ยังดูปกติเหมือนเดิม

ต่อมามาร์ตินนำสุนัขทั้งหมดมาทดลองอีกครั้ง ในการทดลองครั้งที่ 2 นี้ สุนัขแต่ละตัวจะถูกจับใส่กล่อง ไม่ให้หนีไปไหนได้เหมือนกันทุกตัว โดยกล่องนี้จะแบ่งพื้นที่เป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งปล่อยกระแสไฟฟ้าช็อตได้ อีกฝั่งเป็น พื้นที่ปลอดภัย ตรงกลางมีที่กั้น ซึ่งเตี้ยมากให้สุนัขทุกตัวกระโดดข้ามไปยังอีกฝั่งได้จากนั้นมาร์ตินจะเปิด หลอดไฟกะพริบเพื่อส่งสัญญาณให้สุนัขรู้ล่วงหน้าก่อนปล่อยกระแสไฟฟ้าลงที่พื้นในฝั่งที่สุนัขอยู่ ทำแบบนี้ซ้ำๆ เพราะมาร์ตินต้องการวางเงื่อนไขให้สุนัขเข้าใจว่าจะถูกช็อตหลังจากไฟกะพริบแสง เพื่อสังเกตพฤติกรรมและ วิธีการตอบสนองของสุนัขแต่ละกลุ่มจากการทดลองในครั้งแรก

ผลปรากฎว่า สุนัขกลุ่มที่ 1 และกลุ่มที่ 2 สามารถกระโดดข้ามฝั่งไปยังพื้นที่ปลอดภัยได้สำเร็จ ซึ่งต่างจาก สุนัขกลุ่มที่ 3 แม้ว่าจะถูกกระแสไฟฟ้าช็อต แต่สุนัขกลุ่มที่ 3 กลับไม่สนใจ ไม่กระตือรือร้นที่จะหนีไปยังอีกฝั่ง แต่ ละตัวยอมนอนแน่นิ่งอยู่เฉยๆ ปล่อยให้โดนไฟฟ้าช็อตต่อไปเรื่อยๆเหมือนความหวังที่จะทำให้ตัวมันรอดพ้นจาก สถานการณ์อันตรายได้เลือนหายไปจากชีวิตจนหมดสิ้น เพราะประสบการณ์ของการเป็นฝ่ายถูกกระทำทำให้มันเรียนรู้ว่าชีวิตคงอับ จนปัญญาและหนทางเลือกอื่นๆ

1967

1968's

A Class Divided

ศึกษาโดยJane Elliott

ซึ่งเขาได้รับแรงบันดาลใจจาก Martin Luther King JR ได้ทำการทดลองกับนักเรียน

grade 3 โดยได้แบ่งกลุ่มการทดลองออกเป็น 2 กลุ่ม

กลุ่มแรกเป็นกลุ่มที่มีนักเรียนตาสีฟ้าซึ่งเป็นนักเรียนกลุ่มใหญ่ ได้รับการปฏิบัติต่อกลุ่มนี้อย่างดี มีการดูแลเอาใจใส่และให้สวัสดิการอย่างเต็มที่

กลุ่มที่สองเป็นกลุ่มนักเรียนตาสีน้ำตาลซึ่งเป็นนักเรียนกลุ่มน้อย ถูกปล่อยปละละเลย ดูแลแบบทิ้งๆขว้างๆ ปฏิบัติต่อนักเรียนกลุ่มนี้ในทางที่

ทำให้เกิดความเครียด และอารมณ์ในเชิงลบ

ผลจากการทดลองในครั้งแรกคือนักเรียนกลุ่มตาสีฟ้าก็มีพฤติกรรมที่ชอบกลั่นแกล้งกลุ่มนักเรียนตาสี น้ำตาลซึ่งถูกหล่อหลอมให้มีความเชื่อมั่นในตนเองน้อยแต่หลังจากนั้นอีกก็ได้มีการทดลองแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้งโดยที่ให้กลุ่มแรกเป็นกลุ่มนักเรียนตาสีน้ำตาลซึ่งเป็นนักเรียนกลุ่มใหญ่และปฏิบัติกับนักเรียนกลุ่มนี้

อย่างดีคอยดูแลเอาใจใส่ซึ่งตรงกันข้ามกับนักเรียนกลุ่มตาสีฟ้าซึ่งเป็นกลุ่มน้อยและถูกปฏิบัติเหมือนกับ

นักเรียนกลุ่มตาสีน้ำตาลในครั้งแรกผลต่อมาก็คือนักเรียนกลุ่มตาสีน้ำตาลก็ได้แสดงพฤติกรรมชอบกลั่น

แกล้งนักเรียนกลุ่มตาสีฟ้า บทสรุปจากการทดลอง นักเรียนใน grade 3 ก็ได้บทสรุปมาว่าเราไม่ควรที่จะตัดสินหรือมีการเหยียดกันในเรื่องของชาติกำเนิดหรือสีผิวก็ตาม

1968

1971's

Stanford Prison Study

ศึกษาโดย Philip Zimbardo

ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการทดลองได้จากกลุ่ม มงคล

1971

1972's

The Marshmallow Test

ศึกษาโดย Walter Mischel

มหาวิทยาลัยแสตนฟอร์ดโดยผู้ที่เป็นกลุ่มทดลองก็คือเด็กก่อนอนุบาลที่โรงเรียนเด็กเล็กของมหาวิทยาลัย เด็ก ๆ ที่เข้ารับการทดสอบจะได้รับโอกาสที่จะเลือกว่าจะได้รางวัล 1 ชิ้น (ตัวอย่างเช่น แมร์ชแมลโลว ซึ่งเป็นขนมหวานที่เด็กมักจะชอบกินมาก) ซึ่งเขาจะได้รับทันที หรือรางวัลที่ใหญ่ขึ้น (แมร์ชแมลโลว 2 ชิ้น) แต่เขาจะต้องรอในระยะเวลาไม่เกิน 20 นาที เด็ก ๆ จะมีโอกาสเลือกว่าเขาอยากได้อะไรที่สุด

เช่น คุกกี้ เพรสเซล หรือลูกอม เป็นต้น

วิธีการทดลองนี้ทำกับเด็กหญิง เอม ซึ่งเธอจะต้องนั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องคนเดียว ข้างหน้าของหนูน้อยจะ

มีแมร์ชแมลโลว1 ชิ้นอยู่ทางมุมหนึ่งที่เอมีจะสามารถกินได้ทันที และแมร์ชแมลโลว 2 ชิ้นอยู่อีกมุมหนึ่งที่เธอจะได้กินถ้ารอ ข้าง ๆ โต๊ะจะมีกริ่งที่เอมีจะสามารถกดเรียกนักวิจัยกลับเข้ามาทันทีถ้าเธอต้องการกินแมร์ชแมลโลว 1 ชิ้น หรือถ้าเอมีรอจนกระทั่งนักวิจัยกลับเข้ามาเองภายในระยะเวลาไม่เกิน 20 นาที เธอก็จะได้กิน 2 ชิ้น ห้องที่ใช้ทดลองนี้จะมีกระจกทึบที่มองเข้ามาได้จากภายนอกที่นักวิจัยจะสามารถสังเกตอากัปกริยาของเด็กได้ตลอดเวลา พวกเขาจะเห็นว่าเด็กที่นั่งรออยู่นั้นทำอย่างไรที่จะพยายามอดกลั้นยับยั้งจิตใจไม่ให้กดกริ่งเพื่อที่จะได้กินแมร์ชแมลโลวมากขึ้น

1972

1973's

The Good Samaritan Experiment

ศึกษาโดย John Darley and Daniel Batson

ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการทดลองได้จากกลุ่ม โควิดจะพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

1973

1950's

The Car Crash Experiment

ศึกษาโดย Elizabeth Loftus and John Palmer

มีจุดมุ่งหมายเพื่อทดสอบสมมติฐานที่ว่าภาษาที่ใช้ในคำให้การจากความจำของพยานสามารถเปลี่ยนแปลงได้

ดังนั้นพวกเขาจึงมุ่งที่จะแสดงให้เห็นว่าคำถามที่ชี้นำสามารถบิดเบือนเรื่องราวของพยานผู้ เห็นเหตุการณ์ได้และทำให้เกิดผลที่ไม่ดี เนื่องจากเรื่องราวจะผิดเพี้ยนโดยมีเหตุจากความหมายชี้นำในคำถาม

ในการทดลองของ Loftus และ Palmer (1974) นี้ขอให้ผู้คนประเมินความเร็วของยานยนต์โดยใช้คำถามรูปแบบต่างๆ การประมาณความเร็วของยานพาหนะเป็นสิ่งที่ผู้คนทำได้ไม่ค่อยดีและอาจเปิดรับการชี้นำได้มากกว่า และมีการทดลองสองครั้งที่แตกต่างกันทั้งสองการทดสอบสมมติฐานเดียวกัน

1974

1977's

Ross’ False Consensus Effect Study

ศึกษาโดย Lee Ross

ได้ทำการทดลองโดยมุ่งเน้นไปที่วิธีการที่ผู้คนสามารถสรุปได้อย่างไม่ถูกต้องว่าคนอื่นคิดแบบเดียวกันหรือสร้าง "ความเข้าใจร่วมกันที่ผิด ๆ " เกี่ยวกับ ความเชื่อและความชอบของผู้อื่น Ross ได้ทำการศึกษาเพื่อสรุปว่า

“ผลของความเห็นสอดคล้องกันที่ผิดพลาด” ทำงานอย่างไรในมนุษย์

ในส่วนแรกของการศึกษาขอให้ผู้เข้าร่วมอ่านเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดความขัดแย้ง จากนั้นจะได้รับการบอกทางเลือกสองวิธีในการตอบสนองต่อสถานการณ์ พวกเขาถูกขอให้ทำ3สิ่งคือ

1) เดาว่าคนอื่นจะเลือกตัวเลือกใด

2) บอกว่าพวกเขาจะเลือกตัวเลือกใด

3) อธิบายคุณลักษณะของบุคคลที่น่าจะเลือกแต่ละตัวเลือกทั้งสองตัวเลือก

สิ่งที่ศึกษาแสดงให้เห็นว่าอาสาสมัครส่วนใหญ่เชื่อว่าคนอื่นจะทำเช่นเดียวกับพวกเขาโดยไม่คำนึงถึง

คำตอบที่พวกเขาเลือกเอง ปรากฏการณ์นี้เรียกว่าผลของความเห็นสอดคล้องกันที่ผิดพลาด ซึ่งแต่ละคนคิดว่าคนอื่นคิดแบบเดียวกับที่พวกเขาทำ ข้อสังเกต ประการที่สอง ที่ มาจากการศึกษาที่สำคัญนี้คือเมื่อผู้เข้าร่วมถูกขอให้อธิบายคุณลักษณะของผู้คนที่มีแนวโน้มจะเลือกตรงข้ามกับตนเองพวกเขาได้ทำการคาดการณ์อย่างมั่นใจและบางครั้งก็เป็นไปในเชิงลบเกี่ยวกับบุคลิกของผู้ที่ไม่ได้เลือกตรงกับเขา และผู้คนมีแนวโน้มที่จะเลือกมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นที่มีความเห็น

ไปในทิศทางเดียวกับตนเอง ผู้คนเหล่านี้จะได้รับรู้ได้เห็นอะไรต่ออะไรที่สนับสนุนมุมมองของตนเอง

มากกว่าข้อมูลที่เห็นแย้ง

1977

1977's

The Halo Effect Experiment

ศึกษาโดย Edward Thorndike

ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการทดลองได้จากกลุ่ม Success

1977