Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
I apogeum – z uwagi na dość szeroki zasób i doskonałość wielu umiejętności ruchowych wiek około 5 roku życia nazywamy ”złotym wiekiem motorycznym” lub inaczej „pierwszym apogeum motorycznym”. Harmonia proporcji morfologicznych oraz dojrzewania ośrodkowego układu nerwowego i charakterystyczna równowaga pod względem rozwoju psychicznego sprawiają, że ruchy dziecka w tym okresie są szczególnie celowe, swobodne, płynne i w ogóle przyjemne dla oka.
Do charakterystycznych czynności zaliczyć można:
-zdolnosci przyswajania kilku umiejętności ruchowych jednocześnie,
-biologiczną potrzebę ruchu,
-niską zdolność koncentracji uwagi na jednej czynności,
-występowanie wysokiej płynności, rytmu i harmoni,
-zaznaczenie się dymorfizmu płciowego w sprawności i zainteresowaniach
Zasady rządzące rozwojem motoryczności
1. Rozwój ruchów przebiega od reakcji ogólnych do specyficznych (aktywność zgeneralizowana poprzedza aktywność zlokalizowaną).
2. Rozwój ruchów przebiega wg następstwa cefalokaudalnego (stopniowe zstępowanie od głowy ku innym częściom ciała).
3. Rozwój ruchów przebiega wg następstwa proksimodalnego - (odśrodkowo) (stopniowo postępując od osi głównej ku innym częściom ciała).
4. Rozwój ruchów przebiega od ruchów symetrycznych do asymetrycznych.
5. Łatwiejsze i wcześniejsze są ruchy cykliczne niż acykliczne.
6. Rozwój motoryczny polega na wiązaniu sfery czuciowej (sensorycznej) z ruchową.
7. Rozwój ruchowy polega na stopniowym opanowywaniu ruchów i wdrażaniu się do ich kontroli.
8. Rozwój ruchów biegnie ku ich interioryzacji, uwewnętrznianiu i intelektualizacji.
9. Rozwój ruchów odbywa się na zasadzie asocjacji i dysocjacji, syntezy i analizy.
10. Rozwój motoryczny wspierany jest najpierw przez proprioreceptory i tangorceptory, a później przez telereceptory.
II apogeum – inaczej nazywane "okresem dziecka doskonałego" - w okresie młodszego wieku szkolenego.
Wiek ten charakteryzują:
- harmonia proporcji ciała, refleksyjność ruchowa, celowość działania i wszechstronne zainteresowania motoryczne,
- dość duża umiejętność koncentracji na jednej czynności,
- możliwość podejmowania systematycznej pracy nad sobą,
- wykonywanie ruchu charakteryzują rytm, płynność, harmonia,
- szybki rozwoj zdolności motorycznych,
- rozumienie tresci ruchu, co pozwala w ćwiczeniach przejść z zabawowych i zadaniowych form nauki do formy ścisłej,
- zdolności przyswajania sobie nowych ruchów o skomplikowanej strukturze.
Okres ten nazywany jest drugim apogeum motoryczności lub okresem dziecka doskonałego.
- wykonywane ruchy charakteryzują rytm, płynność i harmonię,
- szybki rozwój zdolności motorycznych,
- rozumienie treści ruchu co pozwala w ćwiczeniach przejść z zabawowych i zadaniowych form nauki na formy ścisłe,
- zdolność przyswajania sobie nowych ruchów o skomplikowanej strukturze,
- duża umiejętność koncentracji uwagi na jednej czynności,
- możliwość podejmowania systematycznej pracy nad sobą.
U dziewcząt ok. 10-11 roku życia, a u chłopców ok. 12-13 następuje faza wyjątkowej łatwości przyswajania sobie ruchów nowych i o dość skomplikowanej strukturze. Okres ten określany jest jako "drugie apogeum w rozwoju motoryczności", „okres dziecka doskonałego”.
Znamiennymi cechami są.:
- harmonia proporcji ciała,
- refleksyjność ruchu,
- celowość działania i wszechstronne zainteresowania motoryczne.
Równocześnie dzieci charakteryzują się w tym okresie dość dużą umiejętnością koncentracji na jednej czynności oraz możliwości podejmowania systematycznej pracy nad sobą. Optymalny etap nauczania ruchów w okresie młodszym szkolnym zwykle kończy się wraz z pojawieniem się pierwszych wyraźnych symptomów dojrzewania. Oczywiście, te wszystkie pozytywne przemiany w motoryczności odnoszą się głównie do zdolności koordynacyjnych. Siła, szybkość i wytrzymałość mogą osiągnąć rekordowy poziom dopiero w okresach późniejszych.
* Rozpoczyna się z chwilą przekroczenia przez dziecko progu szkoły. Wstrząs, związany z nagłą zmianą warunków życia, a szczególnie ograniczenia, jakie narzuca instytucja szkolna w zakresie ruchliwości dziecka, nie pozostają bez wpływu dla rozwoju motorycznego.
* Znaczenie dla rozwoju motorycznego ma postępująca ossyfikacja szkieletu oraz ostatni etap inerwacji mm ręki. Zakończenie procesów inerwacji ma pierwszorzędne znaczenie w przyswajaniu takich czynności jak pisanie, rysowanie. Wg Przewędy u uczniów w pierwszych klasach szkoły podstawowej obserwuje się:
• dość bogatą formę prostych czynności ruchowych;
• małe wyrobienie cech, z wyjątkiem dużej gibkości oraz dość znacznej zwinności, a nieraz swoistej szybkości;
• rozumienie treści ruchów, co pozwala w ćwiczeniach przejść z form zabawowych i zadaniowych do formy ścisłej;
• wzbogacenie, zwiększenie siły działania i różnorodności motywów, podejmowanie czynności ruchowych, których wykorzystanie pozwala pedagogowi kształtować zainteresowania ruchowe ucznia.
* W rozwoju człowieka bardzo silne jest zjawisko integralności przebiegu różnych właściwości i funkcji ustroju. "Pożądane właściwości przejawiają tendencje do występowania razem. Nie zauważono ujemnej korelacji pomiędzy inteligencją a wysokością ciała, siłą, zdrowiem fizycznym lub zrównoważeniem emocjonalnym". Dowodzi się również występowania bezpośredniego związku między poziomem dojrzałości motorycznej a wynikami w nauce. Dzieci o małym zasobie umiejętności ruchowych i niskiej sprawności ogólnej gorzej adaptują się do wymagań stawianych przez szkołę