6 w. p.n.e.

Historia odzieży

Renesans

Starożytność

Wojny

Dziękuję za uwagę^^

Ameryki/Australia

Mimo rozpoczęcia się Wielkich Odkryć Geograficznych nadal ubiór(lub brak ubioru) tamtejszych mieszkańców był nie zmienny.

II Wojna Światowa

Po ukończeniu się w 1945 roku II Wojny Światowej style ubioru drastycznie się zmieniły. Nie tylko z powodu podziału na dwa bloki(historia daje sie we znaki) ale także przez niskość budżetową niektórych państw. Nie wspominając już o wiszącej wtedy w powietrzu wojny atomowej. W Stanach Zjednoczonych popularnością cieszyły sie cekiny, frendzle oraz kwiaty(ogółem móiwąc kolory),a w Hiszpani królowała czerwień i poważne oraz proste elementy. Sukienki nie posiadały ozdób, były najzwyczajniej proste. Za to w bloku wschodnim, no cóż. Tutaj ludzie zwykli chodzić w ubraniach takich jakie były robione i sprzedawane w sklepach(głównie proste, ciemne kolory). W 1991 roku, gdy ZSRR się już rozpadł do wchodu zaczęły napływać style z zachodu. Wtedy USA zapoczątkował krótkie spodenki, dżins czy kolorowe spódnice. Można powiedzieć, że to głównie dzięki nim mamy teraz taką modę.

Starożytny Rzym

Rzymskie ubrania dużo zawdzięczały Grekom, jednak należy podkreślić że Rzymianie stworzyli własny styl i krój odzieży (można powiedzieć bardziej wyrafinowany). Większość ubrań była wykonana z wełny lub lnu. Jednak najbardziej popularny był jedwab. Rzymska arystokracja sprowadzała tkaninę na tak dużą skalę, że aż cesarz Tyberiusz zakazał jej noszenia. Toga była jednym z najbardziej luksusowych ubiorów. Osoby biedniejsze nosiły zwyczajne tuniki lub przepaski na biodrach. Obuwie antycznych Rzymian składało się z kilku typów, gdzie najchętniej noszono sandały (sandalia lub soleae) lub buty (calcei). Buty były podobne do nam współczesnych, z tą różnicą, że miały podeszwę zrobioną ze skóry, a stopę i łydki okalały skórzane pasy

Starożytna Grecja

W starożytnej Grecji ubranie składało się z długiego pasa białego materiału, który okrywał ciało. Później wprowadzono epiblematię, czyli okrycie wierzchnie oraz endymatę – okrycie bezpośrednio na ciało, stosowane głównie w domu. W czasach Homera strój składał się już z kilku pasów materiału, dla kobiet zwanych peplos, zaś dla mężczyzn – chiton. Wbrew pozorom Grecy nosili okrycia głowy. Czapki wysokie, w formie stożka lub walca, czasami płaskie ozdobione pióropuszem. Rybacy, marynarze oraz robotnicy nosili stożkowate czapki zwane pilos. Wśród kobiet ateńskich popularnością cieszyły się kredemnon – chustki na głowę. Obuwie było używane tylko poza domem. Na co dzień noszono lekkie sandały – pedilia. W Grecji znane i używane były także damskie torebki, a także fryzura dla kobiet-"koński ogon".

Europa

Bogacze ubierali się wyszukane i jaskrawo kolorowe szaty, suknie i ornaty. Klasa wyższa zarezerwowała dla siebie jedwab. W niektórych miejscach posiadanie tego materiału przez biedotę było nawet surowo karane. Stroje zdobione złotymi i srebrnymi haftami, które tworzyły wymyślne i niepowtarzalne wzory, często będące ilustracjami legend czy Biblii. Często wykorzystywano również na szatach motywy przyrodnicze. Ludzie renesansu lubowali się także w biżuterii, futrach czy perukach. XVI wiek przyniósł wielkie zmiany w wielu dziedzinach ludzkiego życia, moda była bez wątpienia jedną z nich. Swoistą rewolucją można nazwać przemiany, jakie zaszły w sposobie ubierania się przez kobiety tej ery. W epoce renesansu moda rozwijała się w różnych kierunkach, zależnie od kraju, lecz z łatwością można zauważyć tendencje, które obowiązywały w całej Europie Zachodniej. Pod całą kreacją, czyli dwiema sukniami, renesansowa kobieta nosiła lnianą halkę. Może się wydawać, że strój ten składał się ze zbyt wielu warstw, lecz należy pamiętać, że wówczas nie stosowano nigdzie systemu ogrzewania, a w zamkach najczęściej panowały chłody i przeciągi. Około roku 1525 kobiety zaczęły nosił same suknie spodnie. Wówczas zestawiały je z ozdobnymi gorsetami, przypominającymi bardziej pasy, noszonymi wokół talii. Najczęściej były one zdobione złotymi łańcuszkami i szlachetnymi kamieniami. Warto zauważyć, że pasy te były zapinane na kluczyk. Hiszpańskie stroje charakteryzowały się swoistym brakiem wygody. Właśnie wówczas pojawiły się w modzie kreacje oparte na metalowych stelażach, fiszbinach i fortugałach, czyli stalowych obręczach. Można powiedzieć, że stroje te stanowiły „klatki”, w których więziono kobiety renesansu. Ubranie się zajmowało dosłownie kilka godzin, ponieważ kreacje były bardzo złożone. Wciąż dominującym kolorem na początku i w połowie XVI wieku była czerń. Nie oznacza to jednak, że stroje te były skromne i ponure. Czarny aksamit, brokat oraz jedwab były doskonałym tłem dla wyszukanych ozdób, w jakich gustowały wyższe klasy.

I Wojna Światowa

Polska moda w latach międzywojennych kształtowała się w szczególnych warunkach, kiedy zmiany dotyczyły wszystkich dziedzin życia. Zasady savoir-vivre’u zalecały noszenie ubiorów odpowiednich nie tylko do pory roku i dnia, lecz także okoliczności. W 20-leciu międzywojennym jednak zaczęto ubierać się w stroje bardziej eleganckie. Jak na przykałd fraki, suknie arve-qseins czy kapelusze z rozłożystym rondem. Mimo wszytsko matraiały były wtedy robione głównie z maszyn które zostały wprowadzone w ok. 1850 roku. Górowały wtedy koronki oraz pióra ptaków(zwłaszcza strusi). Te modę wrowadziły Stany Zjednoczone. Natomiast w Europie Zachodniej górowały materiały takie jak: jedwab, bawełna i skóra. Francja natomiast wróciła do stylu romantyzmu.

Afryka

Ubrania na północy kraju nadal symbolizowały się starożytnością(z małymi wyjątkami), a co do południa prawdopodobnie ubrania były "skromne".

Starożytny Egipt

Egipt, jak wiadomo, jest krajem niezwykle upalnym, dlatego Egipcjanie nosili lekkie, przewiewne i zazwyczaj bardzo skąpe ubrania. Pod tym względem faraonowie na co dzień niczym nie różnili się od swoich poddanych.

Zarówno kobiety jak i mężczyźni nosili krótkie spódnice, których fałdy materiału zawiązywano z przodu i zakładano za pas. Rodzaj materiału oraz jego sposób ułożenia i zawiązania świadczyły o pozycji osoby, która je ma na sobie. Ramiona zdobiło coś w rodzaju peleryny, która dolnymi końcami przywiązywana była do spódnicy, dzięki temu nie zsuwała się i tworzyło to spójną całość. Kobiety bardzo szybko jednak zastąpiły krótkie spódniczki długimi, przewiewnymi tunikami. Stopy Egipcjan zdobiły wykonane z drewna, utwardzone skórą sandały. Drewniana podeszwa doskonale chroniła stopę przed gorącym piaskiem.

Tkaniny produkowane były zazwyczaj z lnu. Osoby zamożniejsze mogły sobie pozwolić na cieńszy materiał wykonany z lepszej jakości roślin. Przez wiele stuleci Egipcjanie nosili ubrania jedynie w kolorze bieli. Nie barwiono materiałów, ponieważ biel była dla Egipcjan kolorem świętym.

Wiktoria Wnuk

średniowiecze

p.n.e.

W tym czasie w Azji...

renesans

2018...

1600- 1914 r.

1914-1990 r.

Średniowiecze

Azja mimo faktu iż leży na tym samym kontynencie co Europa zawsze była odrębna. Ma inną kulturę toteż właśnie ją chcę opisać osobno. Jako kontynent którego kultura od zawsze była inna.

Ameryki/Afryka/Australia i Antarktyda

W Amerykach żyli ludy ze swoją, exscentryczną odmianą ubioru egipsko-starożytno. W Australii żyli bowiem Aborygeni, ci często w tamtym czasach nie posiadali ubrań, a na Antarktydzie nie było ludzi^^

Barok

Okres baroku to przede wszystkim fryzury, które były mocno podniesione w górę i składały się z loków upiętych w kok, również mężczyźni zaczęli nosić loki. Pukle świadczyły o ich elegancji. Moda w barku polegała głównie na ciężkiej biżuterii, wielkich sukniach i ogólnej elegancji. Gorsety stawały się w tamtych czasach tylko z metali, a materiały takie jak jedwab można było znaleźć w szafie każdej bogatszej kobiety w Europie czy na koloniach.

Indie

W Indiach bardzo ważne były i są kolory, aczkolwiek kolor biały jest u nich świętny toteż od samych początków strój biały(zwłaszcza z jedwabu czy bawełny) był na dni specjalne(zwłaszcza w religii). W tamtejszym "renesansie" kobiety przymusowo nosiły chusty na głowach (teraz są one nie obowiązkowe). Chusty ze specjalnymi, ręcznierobionymi haftami były noszone i upinane jako długie suknie. Mężczyźni zaś nosili zawsze długie spodnie podobne do spódnic(na dni specjlane z haftami) i przydługie, kolorowe koszule. Najsławniejsze buty były i są to sandały. Do chwili teraźniejszej popularne są tam także chusty. Im masz większy stan majątkowy tym bardziej są bardziej przejrzyste i długie. Biżuteria w Indiach jest bardzo ważna. Każdy kształt i kolor ozdoby ma sowje znaczenie(np. zielony- radość i oczyszczenie czakry kolan).

Japonia

Współczesne kimono powstało między rokiem 794 a 1192 i od tego czasu jego wygląd raczej się nie zmienił. Jest ono ubraniem prostego kroju, w kształcie litery T, nieco przypominającym szlafrok. Wszystkie kimona są w tym samym rozmiarze, jednak można je łatwo dopasować do figury i wzrostu, dzięki licznym zaszewkom i fałdom materiału. W całym społeczeństwie byli jednak jeszcze wojownicy(ninja). Tradycyjnie przedstawia się ich ubranych na czarno, z kolczugą pod okryciem wierzchnim, mieczem na plecach i twarzą pokrytą czarnym barwnikiem. Taki wizerunek ninja wywodzi się m.in. z teatru kabuki, gdzie charakterystyczny, czarny ubiór jest noszony przez pomocników zajmujących się rekwizytami i scenografią podczas przedstawienia. Widownia przyjmuje, że są oni "niewidzialni", dlatego postacie ninja noszące takie kostiumy również miały być "niewidzialne". Istnieje również teoria, iż ich stroje mogły być raczej ciemnobrązowe, gdyż barwnik taki był tańszy do uzyskania. Przypuszcza się, iż krój stroju początkowo przypominał ówczesne ubrania rolników z regionu Kōka, dzisiejszej południowo-wschodniej części prefektury Shiga i z regionu Iga, dzisiejsze zachodniej części prefektury Mie. W rzeczywistości dobierali strój stosownie do miejsca i celu zadań, jakie mieli wykonywać. Ninja preferowali ucieczkę od walki w starciu, przez co musieli być zdolni do możliwie najszybszego odwrotu. Podczas bitew przywdziewali zbroje. Barwy takie byłyby pomocne podczas działań nocnych. Ich zbroja była lekka i ciężka do rzedziurawienia jakimkowliek ostrzem, była obiona ze skóry zwierząt rolnych.

Oświecenie

Ideał mody tego okresu stanowiła kobieta delikatna, krucha, mlecznej cerze i jasnych oczach oraz włosach. Wdzięk liczył się w tych czasach bardziej niż piękny wygląd czy okazałość stroju. Jednak suknie damskie były niezwykle bogate, uszytych z drogich materiałów, pięknie zdobione. Składał się na nie gorset z fiszbinami, który mocno zwężał talie, ściągał łopatki. Funkcję bielizny u kobiet sprawowała biała, długa koszula, z szerokimi rękawami i dużym dekoltem. Rękawy sięgały łokcia, by nie wystawały spod sukni. W modzie męskiej, tak samo jak w kobiecej, dominowały wpływy francuskie. Strój modnego mężczyzny składał się na początku XVIII. z szustokoru, długiej kamizelki i obcisłych spodni do kolan. Szustokor wyglądem przypominał frak bez klap, najczęściej długości do kolan, z długimi rękawami z mankietem. Zazwyczaj był szyty z grubych, jednolitych materiałów, ozdobiony misternym haftem i guzikami. Do krótkich spodni panowie nakładali cienkie pończochy. Jako strój domowy mężczyźni nosili krótkie spodnie culotte oraz kamizelkę i szlafrok z tego samego materiału. Do tego noszono czapkę domową, która w słabo ogrzewanych wnętrzach zapewniała ciepło ogolonym głowom modnisiów.

We fryzurach męskich panowała względna dowolność. Niektórzy mężczyźni zostawali przy naturalnych włosach, które układali i pudrowali na biało, inni nosili peruki.

Europa

Za czasów Mieszka I nie wiele się zachowało, toteż przeydźmy do czasów Kazimierza Wielkiego. Kobiety nosiły suknie składające się z dwóch warstw - spodniej i wierzchniej, przy czym szerokość rękawów była oznaką pozycji społecznej kobiety. Jeśli chodzi o rękawy w sukniach dworskich, to były one wydłużone na wzór XII wiecznej mody francuskiej. Nakryciem głowy były lekkie chusty delikatnie upięte na głowie lub zaprasowane w drobne fałdy, które w XV w. przybrały formę modnych w tym czasie czepców o dużych rozmiarach. Polską odmianą płaszcza było korzno, obszyte na brzegach złotym elementem, a na zimę podszywane futrem. Było ono spinane na prawym ramieniu (krój został zaczerpnięty z wzorów bizantyjskich). Standardowymi ubiorami, które nie poddawały się nowym nurtom mody, były długie tuniki i marszczone płaszcze. W modzie damskiej nie mogło zabraknąć gorsetów. Najbardziej zamążne kobiety miały ich aż 10 (zwykle były to jedynie rodziny królewskie).

Romantyzm

W romantyzmie strój stał się środkiem wyrazu własnej osobowości. Ludzie poprzez ubranie starali się manifestować swe poglądy, a nie dopasowywać do innych. Moda uległa demokratyzacji. W XIX wieku cylinder czy frak nie były zarezerwowane już tylko dla arystokratów. Każdy mógł przyozdobić swoją marynarkę ozdobnym zegarkiem. Rewolucję przeszły stroje pań domu, które z mało praktycznych i niezbyt wygodnych zamieniły się w dobrze skrojone, niekrępujące. I tak zamiast obszernych dekoltów panie zaczęły lubować się w wysokich kołnierzach, przekonały się do długich rękawów. Nie znaczy to jednak, że kobiety prowadzące dom były niemodne i przypominały swe babki (no może z wyjątkiem ciasnych, utrudniających oddech gorsetów oraz pantalonów). Włosy najczęściej układano godzinami w malutkie loczki, z których każdy musiał pozostać w miejscu, jakie mu wyznaczył fryzjer. Potem całość upinano w wysoki węzeł na czubku głowy, w który dla „efektu” wpinano kokardę, grzebień, ozdobną spinkę lub inny przedmiot, przykuwający uwagę [nawet gałęzie drzew(był taki przypadek na balu francuskiej rodziny królewskiej)].

Rdzenni mieszkańcy Antarktydy

Chiny

Na podstawie badań historycznych, wiemy że pierwsze chińskie ubrania pojawiają się już w czasach epoki późniejszego paleolitu (1,7 mln lat temu - XXI w. p.n.e). Materiały stosowane wtedy były głównie ze skór zwierzęcych, zaś dekoracje wykonane były przy wykorzystaniu małych kamieni i zębów zwierzęcych. "Tradycyjne ubrania" w stylu chińskim, które są pierwowzorem tych współczesnych zostały zaprojektowane około 5000 lat temu w czasach Żółtego Cesarza. Podczas panowania dynastii Shang, wyróżniono podstawowe cechy w tradycyjnych chińskiej strojach, jak również powstał ogólny wzór bluzki o kroju powiększonej spódnicy. Później pojawiła się długa suknia w czasie dynastii Zhou. W miarę upływu czasu podstawowy krój strojów pozostał niezmienny, a wraz z przemijającymi trendami zmieniano detale takie jak wygląd, cięcie, dekoracje czy kolory i wzorów. W czasie panowania dynastii Xia, najbardziej dostojnym kolorem był czarny, w czasach dynastii Shang biały, zaś okres panowania dynastii Zhou to dominacja czerwieni. Wygląd stroju zależał także od zajmowanego stanowiska politycznego, status społecznego, zawodu i płci. Doskonałym przykładem jest zarezerwowany wyłącznie dla cesarzy kolor żółty oraz haft w kształcie smoka. Wielka zmiana nastąpiła z powstaniem Chińskiej Republiki Ludowej, kiedy mundurek Mao stał się popularny zarówno wśród mężczyzn jak i kobiet. Później, w 1970 roku, kiedy kraj rozpoczął okres wdrążania licznych reform i władze postawiły na politykę otwarcia, społeczeństwo stopniowo zwróciło się ku zachodniemu stylowi ubioru

Korea

Tradycyjne koreańskie ubrania zwane hanbok znane są już od bardzo dawna, prawdopodobnie od czasów Trzech Królestw Korei. Początkowo szaty męskie i kobiece były takie same, z czasem zaczynały się różnić. W okresie Joseon wygląd szat uległ niewielkim zmianom. Górna część zwana jest jeogori i jest podobna do bluzy z długimi rękawami, w wersji męskiej dłuższymi niż w kobiecej, sięgającymi do pasa. Żeński hanbok zawiera spódnicę (chima), męski natomiast workowate, luźne spodnie. Ubranie to nie zawiera kieszeni. Jedną z form hanboka jest chima jeogori. Tradycyjny kapelusz zwany jest gwanmo. Wygląd szaty odzwierciedlał status społeczny noszącej ją osoby. Władcy i klasa rządząca posiadali wspaniałe, i kosztowne choć często niewygodne ubrania. Używali także biżuterii, w odróżnieniu od pospólstwa. Zwyczajni ludzie używali na co dzień prostych szat, zwykle w kolorze białym, które upiększano na święta i ceremonie. Podczas zimy używano ubrań podbitych bawełną albo futrem. Hanboki dzieli się w zależności od ich celu na ubrania: codzienne, ceremonialne i specjalne. Ceremonialne używano na oficjalnych okazjach, włączając w to pierwsze urodziny dziecka, śluby czy pogrzeby. Specjalne szaty zakładane zaś były przez szamanów czy urzędników. Dziś, hanbok zakładany jest głównie podczas oficjalnych okazji. Zanika, czy wręcz zanikł już zwyczaj ubierania się w codzienne hanboki. Wojownicy koreańscy- Hwarangowie wyrużniają się najbardziej ze wszytskich wojsk azjatyckich. Ich zbroje w porównaniu z japońskimi były cięższe, ale z porównaniu z chińskimi bardziej wytrzymałe. Hwarangwie jako jedyni posiadali różne stroje do różnych walk, atakże na specjalne okazje. Każdy wojownik musiał ukończyć specjalną szkołe walk. Najbardziej wyróżniającyą częścią ich bycia były ich włosy. Były one długie(czasem nawet bardzo) oraz były wiązane w specalne koki. W strojach Hwarangów były ukryte małe kieszonki na broń podręczną(mało kto z wrogów o nich wiedział). Jednak najbardziej teraz widzocznym elementem innym niż u pozostałych azjatyckich wojsk jest zachowanie pełnej zbroi jak i wszystkich stroi Hwarangów.

Pozytywizm

Gorset stał się autentycznym pancerzem poprzez mnogie usztywnienia stalowymi wkładkami. Krynolinę zastąpiła tiurniura, która pozwalała na ułożenie i udrapowanie spódnicy w odpowiednie fałdy, zgrupowane w tyle postaci. Strojom zbytnio przeładowanym różnymi ozdobami, odpowiadało po tyle samo pracochłonne uczesanie włosów, dobranie w odpowiednim kolorze modnej parasolki od słońca, kapelusika z falbanek, koronek i drobnych kwiatuszków. Jednym słowem w tej epoce liczył się każdy detal. Wygląd eleganckiego mężczyzny kształtowało kilka czynników. Ubiór dopełniały, zgodne z wymogami dobrego smaku i etykiety detale garderoby, jak kołnierzyki, gorsy, mankiety; obowiązkowe akcesoria dodatkowe – kapelusz, rękawiczki, laseczka; stosowne elementy dekoracyjne stroju – szpilki, zapinki, guziki oraz odpowiednia fryzura i zadbana cera. Elegancki mężczyzna dbał bardzo o swój wygląd – dandysi poświęcali wiele godzin na przygotowanie się do wyjścia. Najsławniejszym wtedy materiałem była bawełna oraz metal.

Młode Kraje

W czasie trwania tej epoki moda damska jak i męska nie ulegała żadnym drastycznym zmianm. Gorsety tak jak dusiły wcześniej teraz też dusiły, a jedynie męskie perułki zaczęły powoli stawać się staromodne.