Alfred Tarski - wielki matematyk z Warszawy

Alfred Tarski

wielki matematyk z Warszawy

Zmiana nazwiska a patriotyzm...

Zdala od domu...

Tuż przed wybuchem wojny Tarski wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie pozostał już do końca życia. Tarski przyjął obywatelstwo amerykańskie w czerwcu 1945.

Studia wyższe...

Oto spis posad, które obejmował podczas pobytu w Stanach:

1939–1941 – wykładowca na Uniwersytecie Harvarda;

1940–1941 – profesor wizytujący w Nowym Jorku;

1941–1942 – członek Institute for Advanced Study w Princeton;

1942–1945 – wykładowca na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley;

1946–1983 – profesor na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.

Był także profesorem wizytującym na uczelniach w Meksyku, Los Angeles, Chile, Londynie i na Sorbonie.

W 1923 r. Alfred Teitelbaum wraz z bratem Wacławem zmienił nazwisko na "Tarski". Bracia wybrali to nazwisko ze względu na rdzennie polskie brzmienie i łatwą pisownię, oraz dlatego że wydawało się im ono nieużywane. (Wiele lat później Alfred spotkał innego Alfreda Tarskiego w północnej Kalifornii.) Bracia Tarscy przeszli również na katolicyzm. Alfred postąpił tak, mimo że był zdeklarowanym ateistą. Tarski był zagorzałym polskim patriotą, który uważał siebie wyłącznie za Polaka i pragnął być traktowany jako taki. Przebywając w Ameryce w domu rozmawiał nadal wyłącznie po polsku.

W 1918 na dopiero co ponownie otwartym Uniwersytecie Warszawskim zaczął studiować biologię. Tam został dostrzeżony przez Stanisława Leśniewskiego, który wówczas kierował na UW katedrą filozofii matematyki. Leśniewski przekonał Teitelbauma, by ten porzucił studia biologiczne na rzecz filozoficznych.

Stanisław Leśniewski, 1886-1939

Rozpoczęcie kariery...

W 1924 r. Tarski doktoryzował się na podstawie rozprawy O wyrazie pierwotnym logistyki, pisanej pod kierunkiem Leśniewskiego. Habilitował się rok później. W latach 1925-1939 był docentem Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie prowadził wykłady z podstaw matematyki i logiki. Równocześnie uczył w Liceum im. Stefana Żeromskiego w Warszawie.

Źródła...

http://www.rp.pl/

http://pl.wikipedia.org/

http://hint.org.pl/

http://logika.uwb.edu.pl/

http://www.bing.com/

Dziękuję za uwagę...

Autor: Krzysztof Stężała, krzste09@outlook.com

Dzieciństwo i młodość...

Dokonania naukowe...

Alfred Tarski urodził się 14 stycznia 1901 r. jako Alfred Tajtelbaum w Warszawie. Był starszym synem z dwojga dzieci Róży i Ignacego Tajtelbaumów.

Ojciec pochodził z rodziny zamożnych warszawskich Żydów i zajmował się przemysłem drzewnym, a matka wywodziła się z rodziny znanych żydowskich przemysłowców z Łodzi.

W domu podtrzymywano tradycje żydowskie, a dzieci uczyły się też języka hebrajskiego i Tory.

Dokonania naukowe c.d. ....

Najważniejszym filozoficznie osiągnięciem Tarskiego była tzw. semantyczna teoria prawdy.

Tarski wyprowadził pojęcie prawdy jako cechę zdań logicznych należącą do języka będącego metajęzykiem wobec języka, w jakim zdania te są wypowiadane. Ten krok uporządkował rozważania semantyczne i pozwolił na rozwój badań nad semantyką, logiką i filozofią matematyki.

Tarski zapoczątkował w ten sposób nowy dział logiki matematycznej – teorię modeli. Prowadził też badania w zakresie algebry uniwersalnej - interesowały go zwłaszcza tzw. algebry cylindryczne.

Rozważania Tarskiego na temat prawdy wpłynęły na wielu filozofów, spośród których wymienić należy Karla Poppera, Willarda Van Orman Quine'a oraz Donalda Davidsona.

Prace A. Tarskiego :

http://hint.org.pl/itd=n17

Alfred Tarski

ul. Koszykowa 51 a - warszawski dom w którym mieszkał Alfred Tarski

Alfred Tarski zajmował się wieloma dziedzinami

matematyki – m.in. teorią mnogości, algebrą, metamatematyką, a także logiką i filozofią.

Największą zasługą Tarskiego był zainicjowany przez niego program algebraizacji i topologizacji logiki matematycznej, co nadało tej dyscyplinie nową moc i naukową świeżość. Z teoriomnogościowych dokonań Tarskiego najbardziej znany jest tzw. paradoks Banacha-Tarskiego, którego współautorem jest polski matematyk Stefan Banach. Nie jest to właściwie paradoks, lecz paradoksalnie brzmiące twierdzenie, mówiące że (zakładając aksjomat wyboru) kulę można rozłożyć na części, z których złożyć można dwie kule, każdą o tej samej objętości co wyjściowa. Twierdzenie to kazało wielu matematykom ostrożniej podchodzić do aksjomatu wyboru, który wydaje się być na pozór zgodny z intuicją.

Al

Stefan Banach