Untitled Prezi

William Shakespeare ( Szekspir ) cz.2

Najważniejsze dzieła

Komedie: „Komedia omyłek” (1592 – 1594), „Poskromienie złośnicy” (1594), „Sen nocy letniej” (koniec XVI stulecia), „Kupiec wenecki” (1594 – 1597), „Jak wam się podoba” (1599 – 1600), „Burza” (1610 – 1611, uznawana za komedię lub tragikomedię).

Tragedie: „Tytus Andronikus” (lata 90. XVI stulecia), „Romeo i Julia” (1591 – 1595), „Hamlet” (1599 – 1602), „Otello” (1602 – 1604), ”Król Lear” (1605), „Makbet” (ok. 1605).

Kroniki historyczne: „Żywot i śmierć króla Jana” (przed 1598), „Ryszard II” (ok. 1595).

Poematy: „Wenus i Adonis” (1592 – 1593), „Lukrecja” (1594), „Feniks i turkawka” (przed 1601).

Chociaż wokół osoby Szekspira i jego dzieł nadal roztacza się aura tajemniczości, z pewnością był to jeden z najwybitniejszych twórców wszech czasów. Anglicy często nazywają go poetą narodowym, co uwydatnia jego doniosłą rolę dla kultury tego kraju. Jednak pole oddziaływania twórczości autora „Romea i Julii” jest znacznie szersze. Wciąż stanowi ona niewysychające źródło inspiracji i cieszy się niezwykłą popularnością.

Dzisiaj znane są 154 sonety autorstwa Szekspira. Istnieją jednak przypuszczenia, że pisał je on przez całe życie, lecz nie były one publikowane. Tematyka tych utworów lirycznych dotyka głównie kwestii towarzyszących codziennemu życiu – miłości, następstwom pokoleń, upływowi czasu oraz śmierci.

Emocje w sztukach teatralnych autora „Makbeta” w dużej mierze uzależnione były od wyboru tematu. Szekspir pełnymi garściami czerpał z historii i literatury klasycznej, wiele miejsca poświęcając zagadnieniom i problemom uniwersalnym. W jego dziełach obecne są władza, zbrodnia (ściśle połączona z karą) i miłość, które zaznaczają swe istnienie w szerszym planie fabularnym. Ich dopełnieniem są doskonale skonstruowane postaci bohaterów – dokonywane przez nich wybory, przejawiane słabości itp.

Nieco mniej znana dziedzina twórczości Szekspira, jaką są poematy, odznacza się licznymi nawiązaniami do literatury starożytnej (w dużej mierze do „Metamorfoz” Owidiusza), co przejawia się w częstym przywoływaniu motywów mitologicznych. Ponadto, podobnie jak w sztukach teatralnych, w poematach obecne są problemy uniwersalne – kwestie miłości, pożądania, winy, zdrady itp

Formą poetycką najchętniej stosowaną przez Szekspira był wiersz biały oparty na metrum pentametru jambicznego (10 sylab w wersie, co druga jest akcentowana). Jednak i w stylistyce Szekspir dokonywał różnorodnych zmian, dostosowując rytmikę do nastroju dzieł.

Na początku swej długiej drogi twórczej Szekspir posługiwał się stylem charakterystycznym dla epoki, w której żył. W dużej mierze opierał się on na rozbudowanych metaforach oraz odpowiedniej retoryce, jaka umożliwiała aktorom efektowną deklamację. Jednak wraz z upływem czasu styl Szekspira ewoluował, stając się bardziej naturalnym, swobodniejszym, zmiennym i lepiej przystosowanym do możliwości przeciętnego widza, a zarazem otwartym na różnorodne interpretacje.

Tak naprawdę nie wiadomo, ile dzieł można przypisywać Szekspirowi. Do naszych czasów zachowało się 38 sztuk teatralnych (tragedie, komedie i kroniki historyczne), 154 sonety, 2 długie poematy narracyjne oraz nieco krótszych (autorstwo części z nich nigdy nie zostało potwierdzone). Jest to dorobek niezwykle imponujący, szczególnie w szerszym, uwzględniającym iście mistrzowski kunszt literacki i liczne płaszczyzny działalności Szekspira aspekcie.

Charakterystyka twórczości