Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
W Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich tłamszone były problemy konfliktów nacji. Komunizm zakładał bowiem odrzucenie kryterium podziału według narodowości zakładając solidarność klasy robotniczej z całego świata. zwaśnione nacje nie miały możliwości rozwiązania swych problemów, choćby w drodze walki zbrojnej. W ten sposób podziały rosły i wybuchły z wielką siłą po roku 1991. Problemom sprzyjał również kryzys gospodarczy w nowych krajach, które borykając się z problemem transformacji ustroju gospodarczego, marginalizowały problemy mniejszości etnicznych. Sama Rosja, aby zapewnić sobie kluczową pozycję w regionie również sprzyjała podziałom.
Czeczenia to rosyjskie określenie obszaru położonego na Północnym Kaukazie. Sami mieszkańcy tej autonomii nazywają siebie Iczkerami. Jest to ludność niemal w całości wyznania islamskiego. Po drugiej wojnie światowej, za współpracę z hitlerowskimi Niemcami wielu przedstawicieli tej nacji zostało zesłanych na Syberię. Przez cały okres po 1945 r. kraina egzystowała pod nazwą Czeczeńsko-Inguska Republika Autonomiczna w ramach ZSRR. Niezmiennie żywe były w niej tendencje separatystyczne. W latach 80’ XX wieku nastąpiło ożywienie tradycji i kultury narodowej. Po rozpadzie Związku w 1991 r. władzę w Czeczenii przejął prezydent Dżohar Dudajew. W związku z odmową podpisania nowej umowy federacyjnej w grudniu 1994 r. wybuchła tzw. I wojna czeczeńska. Kiedy w 1995 r. wojska rosyjskie zdobyły stolicę państwa - Grozne, siły Iczkerów przeszły do działań partyzanckich. W 1995 r. dokonały m.in. głośnego ataku na szpital w Budiondwsku. W związku z niepopularnością i kosztownością wojny, Borys Jelcyn szukając elektoratów wśród przeciwników wojny doprowadził do zawarcia porozumienia w Chasawjurcie (1996 r.), które zakładało ustalenie statusu republiki po 5 latach. W tym czasie nowym prezydentem kraju został Asłan Maschadow. Nie zatrzymało to jednak ruchów narodowowyzwoleńczych. Na terenie kraju zaczęła działać organizacja terrorystyczna prowadzona przez Szamila Basajewa. W związku z agresją jego grup w Dagestanie doszło do kolejnej interwencji armii rosyjskiej. W ten sposób rozpoczęła się II wojna czeczeńska, która oficjalnie trwała do 2004 r. Do dziś jednak aktywne pozostają siły terrorystów, które dokonują aktów dywersyjnych. Do bardziej głośnych należą: atak na Metro w Moskwie (40 ofiar śmiertelnych), atak na Teatr w Moskwie w 2002 r. (170 zmarłych) oraz bulwersujący atak na szkołę w Biesłanie we wrześniu 2004 r. (350 ofiar - w większości dzieci). Szamil Salmanowicz Basajew został zabity przez wojska rosyjskie w lipcu 2006 r.
Republika Naddniestrzańska to nazwa nieuznawanego na arenie międzynarodowej państwa powstałego z oderwania się części Mołdawii arenie międzynarodowej (uznawane jedynie przez Abchazję i Osetię Południową)., usytuowane pomiędzy Dniestrem a Prutem. Samodzielny status utrzymuje ona od 1990 r., a jego niezmienność gwarantuje obecność armii rosyjskiej, kraju, który jako jeden z nielicznych uznaje ten twór polityczny. Obecnie prezydentem kraju jest Igor Smirnow.
Krym to historyczna kraina zamieszkała przez Tatarów w Średniowieczu, a w XVIII wieku włączona do terytorium Carskiej Rosji. Na znak przyjaźni pomiędzy narodami w 1954 r. teren ten został oficjalnie włączony do Ukraińskiej Republiki Sowieckiej. Kiedy Ukraina odzyskała niepodległość na Krymie rozkwitły tendencje separatystyczne rosyjsko - języcznej mniejszości. W 1997 r. doszło do porozumienia pomiędzy Ukrainą, a Rosją zakładając utrzymanie statusu quo w kwestii przynależności Krymu, ale rozciągniecie nań szerokiej autonomii. Mieszkańcy Krymu odegrali dużą rolę po tzw. pomarańczowej rewolucji na Ukrainie wspierając pro- rosyjskiego Wiktora Janukowycza.
Gruzja to kraj leżący na Kaukazie Południowym. Składa się z trzech okręgów: Adżarii, Abchazji i Osetii Południowej. Po 1992 r. krajem tym rządził żelazną ręką Edward Szwardnadze. W wyniku tzw. różanej rewolucji stracił on władzę w 2003 r , a jego urząd przejął Michaił. Saakashvili. Ponadto ten biedny kraj borykał się z problemami regionalnymi. W latach 1991-1992 doszło do walk na terenie Osetii Płn., która stanowiąc część terytorium Rosji, pragnęła połączyć się z Osetią Płd. W Abrudży, która zamieszkana jest przez ponad 100 tys. muzułmanów, pełna władza Gruzji została przywrócona dopiero w 2004 r. Do dziś okręg ten cieszy się szeroką autonomią. Abchazja stanowi od 1994 r. strefę buforową pomiędzy Gruzją, a Rosją i stacjonują w niej liczne jednostki spadkobierczyni ZSRR. Ponadto w listopadzie 2007 r. światem wstrząsnęła wiadomość o wprowadzeniu przez prezydenta stanu wyjątkowego w Gruzji. Miało to związek z licznymi strajkami, których uczestnicy oskarżali Saakashvili’ego o zapędy autorytarne. Pod naciskiem rodaków rozpisał on nowe wybory, które odbyły się w styczniu 2008 r. Prezydentem powtórnie został wybrany Saakashvili. W sierpniu 2008 r. wybuchła wojna gruzińsko - rosyjska w związku z nasileniem tendencji separatystycznych wyżej wymienionych regionów. Rosja szybo rozbiła siły gruzińskie i przeszła do okupacji części terytorium. Ruch ten został powszechnie skrytykowany na arenie międzynarodowej.
Po odzyskaniu suwerenności przez Azerbejdżan i Armenię odżył konflikt o Górny Karabach. Była to ormiańska enklawa na terenie Azerbejdżanu.właśnie te dwie nacje od lat pozostawały ze sobą we wrogich stosunkach. Można w tym miejscu wspomnieć o niechlubnych wydarzeniach z lat 1915-1916, kiedy to Azarowie wraz z armią turecką dokonali masowych mordów na wrogiej nacji. Dane sugerują, że śmierć poniosło wówczas do 1,5 mln ludzi. Po interwencji Armii Czerwonej w 1990 r. chwilowo ustały ruchy separatystyczne Ormian na tym terenie. Jednakże jeszcze w tym samym roku Armenia dokonując niespodziewanej ofensywy zajęła region. W 1994 r. doszło do podpisania układu, w wyniku, którego Górny Karabach pozostał autonomią i jest rządzony przez lokalnych Ormian. Stacjonują tam jednak siły ONZ zapewniając bezpieczeństwo miejscowej ludności. Dziś Górny Karabach ma status nieuznawanego, demokratycznego państwa.
Tuż po odzyskaniu niepodległości wskutek powszechnego niezadowolenia społecznego z funkcji prezydenta zrezygnował Rachmon Nabijew. Jego następca Emomali Rachmonow rozpoczął wojnę domową z młodymi organizacjami islamskimi chcącymi przejąć władzę w kraju. Wyszedł z tego obronną ręką dzięki wsparciu Wspólnoty Niepodległych Państw. Balansując pomiędzy popieraniem Rosji (kazus budowy baz), a USA (sprzymierzeniec w wojnie z Afganistanem) Tadżykistan wyszedł z kredytowego dołka, a jego sytuacja polityczno-społeczna pozostaje stabilna.