Introducing 

Prezi AI.

Your new presentation assistant.

Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.

Loading…
Transcript

Reguły kompozycji

Kompozycja symetryczna i asymetryczna

Kompozycja w grafice i malarstwie

Kompozycja asymetryczna to taka, w której elementy obrazu skupiono tylko w jednej z połówek płótna.

DZIĘKUJEMY

ZA UWAGĘ !

wykonały:

Ewelina Murańska

Angelika Jania

Emilia Żemła

Od wieków kompozycja była jednym z podstawowych narzędzi artystycznego wyrazu. Artyści poszczególnych epok wciąż poszukiwali nowych sposobów na rozmieszczenie elementów swoich dzieł, by poprzez relacje między nimi wywoływać na widzu wrażenie harmonii bądź chaosu, statyczności lub dynamiki, równowagi bądź dominacji. W XXI wieku kompozycja ma wciąż ogromne znaczenie, nie tylko w sztukach tradycyjnych, ale także w grafice użytkowej, projektowaniu graficznym, typografii czy druku.

Kompozycją symetryczną nazywamy taki układ elementów dzieła, w której po przecięciu obrazu osią symetrii otrzymujemy połowy będące swoimi odbiciami bądź posiadające podobną ilość elementów o podobnych rozmiarach.

Konwencjonalne techniki kompozycyjne:

Trójpodział — Zasada trójpodziału polega na przecięciu pola obrazu siatką złożoną z dwóch linii pionowych i dwóch linii poziomych, tak, by uzyskać dziewięć jednakowych prostokątów. Kanon ten został po raz pierwszy opisany w 1797 roku przez brytyjskiego artystę, antykwariusza i teoretyka sztuki Johna Thomasa Smitha. Dzięki zastosowaniu trójpodziału dominanta danego obrazu zostaje przesunięta w stronę przecięcia dwóch linii siatki (są to tak zwane mocne punkty), dzięki czemu uzyskujemy kompozycję dużo ciekawszą niż w przypadku umieszczenia dominanty pośrodku obrazu. Zasada ta jest stosowana szczególnie często w fotografii.

Złoty podział — zwany też złotą lub boską proporcją, sectio aurea, divina proportio, to kanon estetyczny opracowany w starożytnej Grecji. Opisuje on podział odcinka na dwie części w taki sposób, by stosunek długości dłuższej części do krótszej był równy stosunkowy całego odcinka do dłuższej jego części. Stosunek ten nazywany jest złotą liczbą i oznaczany grecką literą fi, jego wartość wynosi w przybliżeniu 1.618. Złoty podział zrodził się z obserwacji otaczającego świata — starożytni filozofowie i matematycy zauważyli, że występuje on w geometrii, a przyroda wydaje się dążyć do niej w swoich dziełach. Uważano, że zastosowanie boskiej proporcji w dziełach sztuki zapewni im osiągnięcie piękna doskonałego, dlatego według nich opisywano kanon budowy ludzkiego ciała, porządki architektoniczne i kompozycje obrazów. Najdawniejszym znanym artystą, który miał stosować złoty podział, był Fidiasz, najsłynniejszy rzeźbiarz starożytnej Grecji.

Podstawowe elementy kompozycji

Kompozycja diagonalna

Kompozycja opiera się na stosunkach poszczególnych elementów dzieła. Tymi elementami są:

Występuje wtedy, gdy elementy obrazu zakomponowane zostały wzdłuż linii ukośnej.

Światłocień

Kolor

Światłocień podkreśla nastrój dzieła, pozwala wydobyć z niego te fragmenty, na które chcemy zwrócić szczególną uwagę, zaś mniej istotne partie ukryć. Ostry kontrast jasnych i ciemnych partii obrazu pogłębia dramatyzm ukazanego tematu, zaś bardziej stonowany światłocień wywołuje wrażenie spokoju.

Linia

Faktura

Kolor to dopełnienie każdego obrazu. Od niego zależy nastrój dzieła i jego oddziaływanie na odbiorcę, jest wspaniałym narzędziem ekspresji artysty. Jest tym, co jako pierwsze przyciąga wzrok widza. Przy pomocy koloru możemy wydobyć z obrazu jego najważniejsze fragmenty. Wybór gamy barwnej zależy od fantazji twórcy, przedstawianego tematu, celu dzieła.

Perspektywa

Zasada nieparzystości — jej założeniem jest przekonanie, iż nieparzysta liczba obiektów w obrazie jest przyjemniejsza dla oka i sprawia bardziej harmonijne wrażenie. W przypadku umieszczenia jako dominanty jednego z elementów, najlepiej otoczyć go parzystą liczbą obiektów dodatkowych, by dzięki temu uzyskać nieparzystą liczbę wszystkich elementów w dziele.

Jej podstawowym zadaniem jest stanowienie konturu dla przedstawianych obiektów. Gdy jest wyraźna, tak jak w pokazanych przykładach, obraz nazywamy linearnym. Linia może też pełnić funkcję dekoracyjną, układać się w ornamenty, motywy florystyczne czy obramowania partii obrazu.

Wybór faktury dzieła zależy od użytego medium, w przypadku obrazów wykonywanych tradycyjnymi metodami wiąże się ona bezpośrednio z techniką malarską lub rysunkową, zastosowanym podłożem i środkami zabezpieczającymi obraz. W przypadku grafiki komputerowej wybór faktury zależy od wyobraźni artysty i przeznaczenia dzieła.

Gestalt — (niem. forma, kształt w percepcji wzrokowej) to powstała w latach dwudziestych XX wieku teoria łącząca koncepcje psychologiczne, filozoficzne i estetyczne. Najczęściej terminu tego używa się w odniesieniu do jednej z form psychoterapii, nas jednak interesuje jego znaczenie estetyczne, opracowane w publikacjach Rudolfa Arnheima dotyczących psychologii widzenia i odbioru dzieł sztuki.

Kształt, bryła

To jeden ze sposobów na pokazanie głębi w obrazie, co ma służyć urealnieniu przedstawianych treści. Może też pogłębiać dramatyzm sceny poprzez ostre skróty perspektywiczne, obniżenie lub podwyższenie linii horyzontu i oryginalny punkt widzenia.

Kanon ten pojawił się dopiero w sztuce współczesnej i fotografii.

Przestrzeń, głębia

Za ich pomocą konstruujemy przedstawiane obiekty. Pojedyncze formy geometryczne mogą być wyeksponowane, tak jak w obrazach kubistycznych, mogą być też ukryte i subtelnie łączone ze sobą, by wiernie odtworzyć rzeczywistość.

To kolejne narzędzia, mające uczynić przedstawianą scenę bardziej realną. W grafice użytkowej najczęściej rezygnuje się z głębi na rzecz ukazywania form płaskich, które są bardziej czytelne dla widza. Głębię podkreśla perspektywa – zarysowanie jej fragmentami architektury, sposób rozmieszczenia obiektów – im dalej od widza, tym większe złudzenie głębi — czy zawieszenie linii horyzontu ponad środkiem wysokości obrazu.

Kompozycja statyczna i dynamiczna

Kompozycja horyzontalna

Kompozycja wertykalna

Kompozycja otwarta i zamknięta

Obraz z tego rodzaju kompozycją ma najczęściej formę leżącego prostokąta. Występują w nim elementy podkreślające kierunek poziomy.

Kompozycja dynamiczna występuje w obrazach przedstawiających ruch, opiera się na liniach diagonalnych.

Obraz posiadający kompozycję wertykalną ma zazwyczaj formę stojącego prostokąta. Pojawiają się w nim elementy, których zadaniem jest podkreślenie kierunku pionowego.

Kompozycja otwarta to taka, w której jedyną granicę wyznaczają ramy płótna. Poszczególne elementy nie tworzą ram przedstawienia, a widz patrząc na taki obraz ma wrażenie ukazania jedynie wycinka większej przestrzeni, której wyglądu może się domyślić.

Kompozycja statyczna to taka, w której ukazane elementy nie znajdują się w ruchu. Tego typu porządek oparty jest na liniach pionowych i poziomych.

Kompozycja zamknięta jest jej przeciwieństwem — występują w niej wyraźne ograniczenia przestrzenne, a widz skupia się na relacji między elementami obrazu.

Learn more about creating dynamic, engaging presentations with Prezi