Introducing
Your new presentation assistant.
Refine, enhance, and tailor your content, source relevant images, and edit visuals quicker than ever before.
Trending searches
Grupa poetycka Skamander była najważniejszą obok Awangardy Krakowskiej formacją artystyczną, która nadała zasadniczy ton poezji polskiego dwudziestolecia międzywojennego.
Istniała w latach 1916 - 1939. Uformowała się na Uniwersytetu Warszawskiego woków czasopisma ,,Pro Arte et Studio''
(miesięczik młodzieży akademickiej UW).
Kawiarnia artystyczna, miejsce spotkań Skamandra. Otwarta 29 listopada 1918, mieszcząca się początkowo przy Nowym Świecie nr 57
w Warszawie, później w piwnicy Hotelu Europejskiego.
Tutaj odbywały się wieczory artystyczne, często przed przypadkowym audytorium, którym najczęściej towarzyszył występ kabaretu.
To głównie podczas tutejszych występów ukształtowała się „wielka piątka”.
Tu też wykrystalizowały się wspólne dążenia grupy
i założenia.
Swoją nazwę wzięła od mitologicznej rzeki Skamander opływającej Troję.
Jej pomysłodawcą był Jan Lechoń.
Jednocześnie jednak zawarta jest w niej aluzja
do słynnego zdania z ,,Akropolis'' Stanisława Wyspiańskiego: ,,Skamander połyska, wiślaną świetląc się falą''.
Zgodnie z klasyfikacją grup poetyckich Michała Głowińskiego, zalicza się ją do tak zwanych grup sytuacyjnych.
Oznacza to, że najważniejszym spoiwem Skamandra był nie tyle określony program poetycki, ile relacje artystyczno-towarzyskie.
Co więcej, grupa ta deklarowała brak jakiegokolwiek programu poetyckiego,
choć oczywiście na podstawie utworów
jej przedstawicieli można wyodrębnić pewne cechy wspólne wyróżniające poetykę skamandrycką.
Grupę poetycką Skamander tworzyła przede wszystkim „wielka piątka poetów”.
Byli to:
Miesięcznik poetyki ukazujacy się
w latach 1920-1928 oraz 1935-1939
w Warszawie.
Pierwotnie wydawany był przez Władysława Zawistowskiego,
a od 1922 przez Mieczysława Grydzewskiego.
Trzon zespołu redakcyjnego stanowiła piątka czołowych poetów grupy Skamander.
Polski tygodnik literacki o profilu satyrycznym założony przez poetów wywodzacych się ze Skamandra w Warszawie w czerwcu 1926, wydawany do roku 1934.
- elementy języka potocznego, gwarowego, stosowanie kolokwializmów, neologizmów
i wulgaryzmów;
- nawiązanie do tradycji i dorobku kulturowego;
- fascynacja tłumem i jego potęgą oraz nowoczesnością;
- nawiązania do filozofii poprzedniej epoki szczególnie do założeń H. Bergsona (witalizm, biologizm), oraz F. Nietzschego (koncepcja nadczłowieka – człowieka nie ograniczają żadne normy, przykazania, schematy myślowe ustanowione przez ludzkość).
- bezprogramowość, związana z postulatem wolności; według Skamandrytów programy
jedynie ograniczają poezję;
- koncepcja poety słowiarza,
rzemieślnika słowa, nie wynoszącego
się ponad tłum poety-uczestnika,
bioracego udział w życiu państwa;
- pochwała życia i jego przejawów;
- zwrot ku sprawom „szarego” człowieka;
- najważniejsza jest teraźniejszość,
nie przeszłość przyszłość;
-łaczenie różnych form wypowiedzi
(liryka, satyra, ironia)
Tygodnik społeczno-kulturalny wydawany w latach 1924–1939
w Warszawie.
Pismo zostało założone w styczniu 1924 przez Mieczysława Grydzewskiego.
Na łamach tego tygodnika publikowali przede wszystkim skamandryci.
Ponadto do grupy formalnie należała
Kazimiera Iłłakowiczówna.
Ze skamandrytami sympatyzowali także: Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Władysław Broniewski, Jerzy Liebert, Stanisław Baliński.
Wielkim mistrzem i autorytetem dla Skamandra
był natomiast Leopold Staff, którego poezja
w dwudziestoleciu przeżyła swoisty renesans.