Ποιητικοί Διάλογοι

Σ Τ Α Μ Α Τ Ι Α

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τ' ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

(Εμπειρίκος)

Σημαίνει πως φοβόμαστε

και η ζωή μάς έγινε ξένη.

(Σαραντάρης)

Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα.

Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους.

(Ρίτσος)

Η Τέχνη κι η Ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε.

(Εγγονόπουλος)

Γινόμαστε δέντρα που διψούν ουρανό

κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ' τη γη.

Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε.

(Μελισσάνθη)

Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.

(Ρίτσος)

Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ' τα χέρια.

Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν.

(Ελύτης)

Σήμερα η κίνηση όλου του κόσμου είναι ένας φλοίσβος.

(Βρεττάκος)

Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

(Σεφέρης)

Το ξανθό παλικάρι του καλοκαιριού

έχει μια γαλανή γραμμή πάνω στο λείο μέτωπο.

Στα καστανά του μάτια κρατάει τις αχτίδες του ήλιου

μισοκλείνοντας τα σκιερά βλέφαρα,

ψιλοπαίζοντας τις βλεφαρίδες αχτιδωτές.

(Καρέλλη)

Β Α Σ Ι Α

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.

(Καρυωτάκης)

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη.

(Σεφέρης)

Ένα σημείο σκοτεινό

(Σεφέρης)

που ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα που ανατέλλει.

(Ελύτης)

Για ένα πολύ ψηλό σπίτι,

για ένα πολύ ψηλό βουνό,

για έναν πολύ ψηλό ουρανό

(Ρίτσος)

που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου

τις κακοκαιριές του δαίμονα.

(Ελύτης)

Και το φως τρίβοντας διαμαντικά

στα μεγάλα τείχη.

(Σεφέρης)

Μ Π Α Μ Π Η Σ

Χωρίς αιτία και οι τρεις στην πλάση

είμαστε τόσο λυπημένοι.

(Λαπαθιώτης)

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

(Καρυωτάκης)

Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη

ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

(Πολυδούρη)

Και να 'σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα

και ακυβέρνητος σαν τ' άχερο στ' αλώνι

(Σεφέρης)

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν την σιωπή

(Ρίτσος)

Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε

(Μελισσάνθη)

Τα βήματά μας αντηχούν ακόμη

(Εμπειρίκος)

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες

(Καρυωτάκης)

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες

(Εμπειρίκος)

Γαλήνη

(Σεφέρης)

Γ Ρ Η Γ Ο Ρ Η Σ

Πάλι βρέχει!

(Μελαχρινός)

Ώρα προσμένει μοναχή η άμαξα κάτω απ' τη βροχή.

(Άγρας)

Ο βοριάς πλαταγίζοντας ξεδιπλώνει σημαίες,

παραμονεύουν τέρατα στους δρόμους,

έχει σκεπάσει η θάλασσα τις προκυμαίες.

(Παπανικολάου)

Κοιτάζαμε όλο το πρωί γύρω γύρω το κάστρο

αρχίζοντας από το μέρος εκεί όπου η θάλασσα

πράσινη και χωρίς αναλαμπή, το στήθος σκοτωμένου παγονιού μας δέχτηκε,

όπως ο καιρός χωρίς κανένα χάσμα.

(Σεφέρης)

Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη

μας αναγγέλλει την αυγή,

σφαδάζουσα στο ράμφος της πρωίας.

(Εμπειρίκος)

Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος

με υπομονή και περηφάνεια.

(Ρίτσος)

Ακούω βουβός το φιλικό μήνυμα του Θεού.

(Βρεττάκος)

Σε αυτές τις κάτασπρες αυλές, όπου φυσά ο νοτιάς.

(Ελύτης)

Κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος

από την ξενιτιά

(Σεφέρης)

Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας;

Εσύ κι εγώ κι εμείς.

(Ρίτσος)

Γ Ι Α Ν Ν Η Σ

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.

(Καρυωτάκης)

Μα κι η βροχή μού φαίνεται σα να απαγγέλλει στίχους.

(Παπανικολάου)

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι άνεμοι.

(Πολυδούρη)

Μιας αγάπης με ακατέλυτο ρυθμό,

ακατανίκητης σαν τη μουσική και παντοτινής.

(Σεφέρης)

Φαντάζομαι πως έρχεται να μ' αρμηνέψει

πώς να φτιάξω κι εγώ ένα ξύλινο άλογο

για να κερδίσω τη δική μου Τροία.

(Σεφέρης)

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές.

(Σεφέρης)

Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε

να κοιμηθείς στις Πλάτρες.

(Σεφέρης)

Κανένα πλάσμα ζωντανό

τ' αγριοπερίστερα φευγάτα.

(Σεφέρης)

Και παίζανε κρυφτούλι μες στο δάσος

(Εμπειρίκος)

Σημαίνει πως φοβόμαστε

και η ζωή μάς έγινε ξένη

και ο θάνατος βραχνάς

(Σαραντάρης)

Β' Λυκείου

2010-2011